بریده‌هایی از کتاب چگونه با پدرت آشنا شدم؟

دیدم تکه‌ای از عکس بهروز لای دندان جلوش گیر کرده. گفتم «یه تیکه بهروز لای دندون‌تون مونده!»

بابا همیشه غیرتی بود، اما حالش را نداشت عملی‌اش کند.

وقت شکست می‌خورم، نمی‌دانم چرا احساس سرماخوردگی پیدا می‌کنم. عطسه‌های پیاپی و آب‌ریزش بینی. مادرم همیشه می‌گفت به این خاطر است که جلو گریه‌ات را می‌گیری و این اسمش سرماخوردگی نیست؛ همان سرخوردگی است.

خلبان دیوانه نه‌تنها عادت کرده بود عکس‌های قدیمی‌اش را بخورد، بلکه هر وسیله‌ای که خاطرهٔ بد به یادش می‌آورد، یک‌راست در دهانش می‌کرد و قورتش می‌داد. ناخن‌هایش را می‌جوید و توی خودش جمع می‌شد.

نه این‌که فکر کنی بهروز پزشکی می‌خواند یا دکتر است، نه. از وقتی در یکی از دوره‌های کمک‌های اولیه ثبت‌نام کرده و تنفس مصنوعی یاد گرفته بود، فامیل‌های ندیدبَدید ما دکتر صدایش می‌کردند.

نفسم بالا نمی‌آمد. یک بی‌همه‌چیز آن‌قدر من را دوست داشت. به جای آن‌که زبان باز کند، رفته بود ته فنجان قهوه کز کرده بود احمق.

دیگر خودم می‌خواستم زندگی جدیدی را شروع کنم. منظورم از زندگی جدید آن چیز عمیق و منقلب‌کننده‌ای نیست که تو فکر می‌کنی. بالشتم را از سر تخت گذاشتم ته تخت، جای ادوکلن‌ها را با لاک‌ها عوض کردم و پوست‌تخمه‌های ته کیفم را خالی کردم و زندگی جدید شروع شد.

حالت عادی‌اش این است که جک را بگذاری زیر ماشین و درحالی‌که عرق پیشانی‌ات توی چشم‌هایت رفته و انگشت‌هایت سیاه شده، به دنیا فحش ناموس بدهی و چرخ را عوض کنی؛ نه این‌که کف زمین بخوابی و سعی کنی صورتت را به لاستیک بچسبانی و با انگشتانت پوست لطیف تایر را نوازش کنی و ازش معذرت بخواهی که قرار است جک بیندازی زیرش و ممکن است کمی اذیت شود. چرخ پنچرشده را از جا درآورد و دورش پتویی کشید. هیچ‌وقت یادم نمی‌آمد که مامان هم من را این شکلی برده باشد توی رخت‌خواب. چرخ را بوسید و توی صندوق عقب گذاشت. شنیده بودم آدم‌ها با وسایل‌شان خاطره دارند، اما این یکی انگار از ماشینش چندتا بچه هم پس انداخته بود. دیگر فهمیده بودم وارد یک مثلث عشقی شده‌ام که یک ضلعش همین پیکان بود.

آن‌قدر سفت‌وسخت حرکت می‌کرد که انگار زن‌عموشهلا یک عمر سیمان به خورد پسرش داده بود.

خوبی عاقد خانوادگی‌مان این بود که به رسوم ما عادت داشت و می‌دانست جای پشیمان شدن داماد سر سفرهٔ عقد نیست و حتا در مواردی روی کمر داماد نشسته تا بله را بگیرد؛

پسرک نره‌غول آن‌قدر لطیف بود که به من با چهل کیلو وزن می‌گفت چغرِ بدبدنِ مردصفت؛ چون فرق بین کرم مرطوب‌کنندهٔ روغن جوجوبا و روغن سیاه‌دانه را نمی‌دانستم.

دایی بزرگ جلو همه ایستاده بود و توی کاغذ لوله‌شده‌ای که در دستش بود داد می‌زد ‌«اونایی که می‌گن برق وصل بشه به آنتن دستا بالا. حالا اونایی که می‌گن به زناش بگیم.»

اولین و دم‌دست‌ترین گزینه‌ام بهروز پسرِ عمواسدالله بود

ساعت ۷ صبح جمعه بود که تصمیم گرفتم شوهر داشته باشم.

ختنه‌سوران! این‌که اولین‌بار کدام آدم ساده‌ای فکر کرده برای این اتفاق باید شام بدهد بماند، درد این است که هنوز آدم‌هایی در قرن بیست و یکم باقلاپلو و سالاد الویه و ژله به خوردِ فامیل و همکار و همسایه می‌دهند و تا صبح خودشان را می‌لرزانند که پسرشان اولین جراحی زیبایی‌اش را با موفقیت پشت‌سر گذاشته.

به‌هرحال لذتی که در بخشش هست، در انتقام هم هست، منتها بستگی به مزاجت دارد. خودت می‌دانی مزاج خانوادهٔ پدری من کمی دیرهضم و سفت بود!

راستش را بخواهی این یک قانون است که همیشه اگر محل نگذاری، سیندرلاها خودشان به محل لوس‌بازی‌شان برمی‌گردند.

جالب است! پسرها در هیچ موقعیتی پیشنهاد ازدواج را نمی‌توانند هضم کنند و وسط فوتبال هم قفل می‌کنند.

یعنی یک‌بار از پشت پنجره برایم گفت دارد روی قانون جذب کار می‌کند و خیال می‌کرد اگر ذهنش روی قورمه‌سبزی نپخته متمرکز شود، قورمه‌سبزی به سمتش می‌آید و خودش، خودش را می‌پزد. میزان حماقتش دست‌کاری شده بود،

می‌دانی دخترم، مردها بدسلیقه‌اند و همیشه آن چیزی را انتخاب می‌کنند که از نظر ما زن‌ها بدترین گزینه است. به مردها اعتماد نکن ـ مادرت ـ بای