بریده‌هایی از کتاب اخبات

و تو در هر حرکتی، همراه هزار سنّت هستی. مگر می‌توانی همین طور قدم برداری؟! تو در یک میدان مین حرکت می‌کنی، با هر گامی که بر می‌داری، ممکن است انفجاری را ایجاد کنی. اگر ما بفهمیم که با هر کلمه‌ای که می‌گوییم، در دل‌ها انفجاری ایجاد می‌کنیم، اگر بفهمیم که با هر گامی که بر می‌داریم، انفجاری ایجاد می‌کنیم، این طور دست و پایمان را رها نمی‌کنیم و یله نمی‌شویم که در دنیای قانونمندی‌ها؛ آن هم قانونمندی‌های مرتبط و مترابط، نمی‌توانیم این طور رها و ول باشیم.

اَلا اِنَّ نَصْرَ آللهِ قَریبٌ». نمی‌گوید پیروزی واصل شده، که نزدیک است؛ یعنی زیر و رو شدن‌ها، زلزله‌ها، فراز و نشیب‌ها، همه اینها، برای وصال به نصر کافی نیست، که مرحله دیگری را هم می‌خواهد. بعد از طلب، اقدام می‌خواهد تا واصل شود. پس رحمت حق حتی به محسنین نزدیک است و وصال آن، یک گام بالاتری را می‌خواهد، که آن اخبات است. و در سوره حج هم آمده است: «بَشِّرِ الْمُخْبِتِینَ».

یکی اینکه از هیچ گناهی دور نیستیم. دوم اینکه غرور و اغترار به رحمت حق پیدا نکنیم، که رحمت حق گرچه واسع است و همه را در برگرفته و قریب هم می‌باشد، امّا واصل نیست.

این نکته که آدم‌های بدِ تاریخ یا آدم‌های بدِ موجودِ امروز را، خیلی بد می‌بینیم و می‌گوییم خدا لعنتشان کند، به خاطر این است که خودمان را در آن فضاء و در آن محیط حس نمی‌کنیم، در حالی که هر کدام فرعونی هستیم، فقط مصرهای ما کوچک و بزرگ شده است.

یعنی خدا عاشق است و عشق او همه هستی را در برگرفته تا آنجا که: «سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ»؛ اگر کسی را می‌زند و بر کسی می‌شورد، به خاطر عشق و دوستی‌اش، این کا را می‌کند. به خاطر عشقش، او را گوشمالی می‌دهد و به او فشار می‌آورد و حتی به خاطر عشقش، او را عذاب می‌کند. از روی عشق، غضب می‌کند؛ یعنی عاشقِ مهربان است و حتی تجلّی عذاب، تجلّی رحمت اوست.

ما با مکتبی روبرو هستیم که از تفریط، امید مزد و پاداش دارد و از طاعت‌های چند هزار ساله، انتظار هبوط و رجم.

کسانی که در حد ایثار کار کردند: «یطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسْکینآ وَ یتِیمآ وَ أَسیرآ» و هستی‌شان را دادند و مزد و سپاس و تشکر هم نخواستند و به هیچ کدام وابسته نبودند، اینها تازه دو خوف برایشان مطرح است: ـ خوف از رب: «اِنّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا یوْمآ عَبُوسآ قَمْطَریرآ»، ـ خوف از روز جزاء: «یخافُونَ یوْمآ کانَ شَرُّهُ مُسْتَطیرآ»، هم خوف از ربّ در چنین روزی و هم خوف از همان روز. خوف و وحشت از روزی است که گرفتاری و شرورش پرواز کرده و بال گسترده است.