بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

«هنگام تصمیم‌گیری، بهترین کار این است که همان اول و سریع، تصمیم بگیری. تعلل‌کردن کار اشتباهی‌ست، اما بدترین کار این است که کلاً هیچ تصمیمی نگیری.»

بزرگ‌ترین موفقیت‌ها از سختی‌ها، بی‌اطمینانی و ریسک، زاده می‌شود.

«وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این، نه‌تنها "بدشانسی" تو نیست، بلکه با تحمل آن، "با شایستگی" به "سعادت" خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد.»

اعتقاد به اینکه موفق خواهی شد، قسمت مهمی از راه رسیدن به موفقیت است.

«هنگام تصمیم‌گیری، بهترین کار این است که همان اول و سریع، تصمیم بگیری. تعلل‌کردن کار اشتباهی‌ست، اما بدترین کار این است که کلاً هیچ تصمیمی نگیری.» تئودور روزولت

مشکلاتت را روی هم انباشته نکن چون تبدیل به مرداب سردرگمی و آشفتگی خواهد شد و تو را درهم خواهد کوبید. این امر نیاز به دقت، صبر و نظم فکری دارد.

«من .... هستم»، یا «من .... اعتقاد دارم»، یا «من .... می‌پذیرم» یا «من .... ادعا دارم»، تمام اینها قدرتمند هستند و خیلی بهتر از الگوهای داستان‌گونه مانند «من می‌خواهم ....» یا «من قصد دارم ....» جواب می‌دهند.

اگر گاهی دربارهٔ اینکه زندگی چقدر «غیرمنصفانه» است حرف می‌زنی، طبق همین دیدگاه هم، رفتار خواهی کرد یا همان‌طور که پژوهش‌ها نشان داده‌اند، حتی در مکان و زمانی‌که همه‌چیز برایت خوب پیش برود هم، تلاش کمتری در انجام کارهایت می‌کنی، چون برای خودت حکم صادر کرده‌ای که به نتیجه نخواهی رسید.

هرچه بیشتر دربارهٔ سختی و مشقت چیزی با خودت حرف بزنی، برایت سخت‌تر به‌نظر خواهد رسید.

زندگی برای تعلل‌ها و تعویق‌های تو متوقف نمی‌شود. حتی به‌خاطرِ پریشانی‌ها و ترس‌های تو هم مکث نمی‌کند. زندگی دقیقاً در کنار تو جریان دارد. چه تو نقش فعالی داشته باشی، چه نداشته باشی، نمایش ادامه دارد.

هرچه بیشتر دربارهٔ سختی و مشقت چیزی با خودت حرف بزنی، برایت سخت‌تر به‌نظر خواهد رسید.

شخصی که موفقیت را خیلی نزدیک می‌بیند، نه‌تنها پایش را در یک کفش می‌کند تا آن را به‌دست آورد، بلکه در تمام مدتی که براساسِ آن دیدگاهِ بنیادینِ موفقیت، پرانرژی در تلاش است، با آن و برای آن زندگی می‌کند. نیازی به توضیح نیست، چون اعتقاد به اینکه موفق خواهی شد، قسمت مهمی از راه رسیدن به موفقیت است.

وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این، نه‌تنها "بدشانسی" تو نیست، بلکه با تحمل آن، "با شایستگی" به "سعادت" خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد.

مثل بیشتر چیزهای دیگر زندگی‌مان، قسمتی از بیزاری ما درقبالِ بی‌اطمینانی و تردید، از ترسِ قضاوت‌های دیگران آب می‌خورد. ما به معنای واقعی از طرزِ فکر جامعه نسبت‌به خودمان، و از تصور پرت‌شدن در دنیای وحشی و پررمزوراز و نامطمئن واهمه داریم. اگر ما خودمان را در شرایطی مشکل و پردردسر قرار دهیم، شاید دست‌وپاچلفتی به‌نظر برسیم. مردم فکر می‌کنند ما «عجیب‌وغریب» هستیم و اگر بر محدودیت‌هایمان غلبه کنیم و برای رسیدن به چیزهای جدید گام برداریم، شاید شکست بخوریم. آن‌وقت مردم فکر می‌کنند ما «بازنده» هستیم. «اگر می‌خواهی ترقی کنی، راضی باش که فکر کنند احمقی.» اپیکتتوس

«شرایطْ مرد نمی‌سازد؛ فقط او را به خود بازمی‌شناساند.» اپیکتتوس

«مشتاق این نباش که اتفاق‌ها آن‌گونه که تو دوست داری پیش بروند بلکه آرزومند این باش که مسائل آن‌گونه که باید در مسیر خودشان پیش بروند. آنجاست که تو در سایهٔ امن خواهی بود.»

«حقیقتش این است که تو، هرجوری که زندگی می‌کنی، برنده‌ای.

تو افکارت نیستی، نتیجهٔ اعمالت هستی. تو همان چیزی هستی که انجام می‌دهی. و این اعمالت هستند که تو را از جایی که هستی و جایی که می‌خواهی باشی جدا می‌کنند.

«تقدیرْ افراد مشتاق را هدایت می‌کند و اشخاص بی‌میل را دنبال خود می‌کشد.»

«اگر تمام بدبختی‌های بشر را در یک‌جا جمع کنید که از آنجا هرکسی باید قسمتی مساوی بردارد، اغلبشان از برداشتن سهم خود و به‌دنبالِ زندگی خود رفتن، خشنود و راضی خواهند بود.»