بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

اگر واقعاً چیزهایی را می‌خواهی، پس بلند شو و به دستشان بیاور! از همین امروز شروع کن، استراتژی خودت را بنویس، با درونت کنار بیا و مهم‌تر از همه، هر کاری لازم است، انجام بده و به دستشان بیاور!

هرچه بیشتر دربارهٔ سختی و مشقت چیزی با خودت حرف بزنی، برایت سخت‌تر به‌نظر خواهد رسید.

چه فردی برون‌گرا یا درون‌گرا، و چه خلّاق و یا عمل‌گرا باشی، مقدار زیادی از زمانت را برای حرف‌زدن با خودت صرف می‌کنی!

هرچه بیشتر دربارهٔ سختی و مشقت چیزی با خودت حرف بزنی، برایت سخت‌تر به‌نظر خواهد رسید.

فیلسوف بزرگ، مارکوس آئورلیوس که یکی از امپراتوران روم باستان بود، گفت: «وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این، نه‌تنها "بدشانسی" تو نیست، بلکه با تحمل آن، "با شایستگی" به "سعادت" خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد.»

اما اگر اشتیاقی به ده یا بیست ساعت اضافه‌کارِ هفتگی نداری، تا به‌جایِ سوار شدنِ هوندا، با بی‌ام‌دبلیو به سر کار بروی، ذهن ارزشمندت را درگیر به‌دست آوردنش نکن. برای خودت فیلم بازی نکن. برای رسیدن به برخی اهداف، سروکله‌زدن با بی‌میلی‌ات، امری ضروری‌ست، و باید بپذیری که خودت را سر کار گذاشته بودی. تو ظرفیت بسیار زیادی برای عشق‌ورزیدن به زندگیِ رؤیایی‌ات خواهی داشت، خودت را آمادهٔ تلاش کن، و در ذهنت یک فضای خالی باز کن برای رسیدن به چیزهایی که دوست داری در زندگی‌ات داشته باشی.

احتمالاً همهٔ ما دوست داریم یک ثروتمند بی‌دغدغه باشیم، اما آیا مایلیم کارهایی را که برای داشتن این ثروت لازم است انجام دهیم؟ آیا مایلی هفته‌ای شصت، هفتاد یا هشتاد ساعت کار کنی یا برای به‌پایان رساندنِ کاری که برعهده داری از تعطیلاتت بگذری؟ آیا مایلی مسئولیت بیشتری برعهده بگیری، یا مهم‌تر از آن، بیشتر خطر کنی؟

قبل از اینکه بتوانی با صداقت این جمله را به خودت بگویی، باید یک سؤال از خود بپرسی: «آیا واقعاً مشتاقم؟»

فرهنگِ لغتْ اشتیاق را این‌گونه تعریف می‌کند: «کیفیت یا حالتی از آماده‌بودن؛ آمادگی.»

بر شانست لعنت نفرست. دیگران را سرزنش نکن. شرایط را مقصر ندان. دنبال مشکل در دوران کودکی و همسایه‌هایت نگرد.

دفاع‌کردن از شرایطی که الآن داری، دلیل قانع‌کننده‌ای برای بودن در این شرایط است. ترکش کن. بهانه‌گیری نکن. از عهدهٔ عواقبش برنمی‌آیی. اینها مثل چمدان اضافی در سفری‌ست که باید سبک حرکت کنی. «شرایطْ مرد نمی‌سازد؛ فقط او را به خود بازمی‌شناساند.» اپیکتتوس

خودگویی‌های درونیِ جسورانه زمانی صورت می‌گیرند که تو به انجام آن عمل در همان زمان ادعا داشته باشی، دقیقاً همان لحظه، و همان‌جا؛ با لحنِ «من .... هستم»، یا «من .... اعتقاد دارم»، یا «من .... می‌پذیرم» یا «من .... ادعا دارم»، تمام اینها قدرتمند هستند و خیلی بهتر از الگوهای داستان‌گونه مانند «من می‌خواهم ....» یا «من قصد دارم ....» جواب می‌دهند.

یکی از دلایلِ پشتِ گوش‌انداختن فهرست کارهایی که برای سال جدید تنظیم کرده‌ایم، این است که معمولاً از زبان آینده برای آن استفاده می‌کنیم، مثلاً می‌گوییم: بعداً.

ما به‌دنبالِ بقا هستیم و وقتی کاری را انجام می‌دهیم باعث تغییر شرایط می‌شویم و این امنیت ما را به خطر می‌اندازد، به همین دلیل ترجیح می‌دهیم در همان شرایطی که هستیم باقی بمانیم و این برای ما خیلی آسان‌تر است

«برای تعمق زمان بگذار، اما وقتِ عمل، فکر کردن را کنار بگذار و عمل کن.» ناپلئون بناپارت

تو باید عادت‌ها و رفتارهای بد را پاک کنی تا فضا برای عادت‌های خوب فراهم شود. در غیر این‌صورت هرگز شواهد کافی برای زندگی جدید نخواهی داشت. تو باید مدارک جدیدی برای زندگی جدیدت جمع کنی، موردبه‌مورد. این فرایند باید جامع و مصمم باشد وگرنه همیشه عقب خواهی ماند و در سفرت برای تغییر خیلی کُنْد پیش خواهی رفت، و این وزن جانکاه را تحمل خواهی کرد. تماشاکردن تلویزیون، دریایی از کتاب‌های خودیاری که خوانده‌ای و هیچ کاری را با آنها پیش نبرده‌ای، پرخوری، روی مبل لم‌دادن و تعلل را کنار بگذار. آنها را با رفتن به کلاس رقص، باشگاه‌های کتاب‌خوانی، به‌اندازه غذاخوردن، دوچرخه‌سواری و حرف‌زدن دربارهٔ خودت... هرچیز دیگری جایگزین کن!

فرهنگِ لغتْ اشتیاق را این‌گونه تعریف می‌کند: «کیفیت یا حالتی از آماده‌بودن؛ آمادگی.» به‌عبارتِ‌دیگر، اشتیاق حالتی‌ست که ما می‌توانیم با زندگی مواجه شویم و شرایط را از دیدگاه دیگری ببینیم. اشتیاق با تو شروع می‌شود و با تو هم پایان می‌پذیرد. هیچ‌کس نمی‌تواند تو را مشتاق کند، و تا زمانی‌که واقعاً برای حرکت بعدی آماده و راغب نباشی، نمی‌توانی به‌جلو حرکت کنی. وقتی اشتیاق حرکت را به‌دست آوردی، می‌توانی از طریق آن، آزادیِ ذاتی و درونی را هم تجربه کنی؛ سپس چیزی به‌سرعت در رگ‌هایت به‌جریان می‌افتد. وقتی اشتیاقی در تو نباشد، تعللی ازلی متوقفت خواهد کرد و پس از چندی، وزنه‌ای که روی سینه‌ات قرار می‌گیرد، غرقت خواهد کرد. می‌شنوم که می‌گویی: «من مشتاقم اما...». باور کن هر بار که «اما» را به آخر جمله‌ات اضافه می‌کنی، خودت را قربانی خواهی کرد.

مردم همیشه تمایل دارند دروغ بگویند، دزدی کنند، فریب بدهند و هر کار دیگری که تصور کنی، از آنها برمی‌آید. تو نباید از آنها انتظار داشته باشی مرتکب این کارها نشوند، و وقتی مرتکب شدند عصبانی هم بشوی. یادت باشد همیشه خودت در شرایطی بدتر از آنها گیر می‌افتی. تو خودت هستی که موجب دلخوری، حسرت، خشم یا ناامیدی خودت می‌شوی. این را بدان که مردم کاری با تو ندارند، این تویی که بلا بر سر خودت می‌آوری! می‌توانی همه‌چیز را آن‌طور که هست بپذیری و به این معنی نیست که از آنها چشم‌پوشی کنی یا اینکه قاطعانه تغییرشان دهی، بلکه یعنی به این توانایی می‌رسی که قلب و ذهنت را کنترل کنی و قطعاً به این توانایی می‌رسی. این یعنی بیرون‌آمدن از مشغله‌های ذهنی و ورود به موقعیت‌های واقعی زندگی، به‌جای آنکه مقابل ناراحتی‌های درونی و بیرونیِ خودت زانو بزنی.

اگر موضوع جدی‌ای وجود دارد که رابطه را دائماً دچار چالش می‌کند، باید با طرف مقابلت آن را حل‌وفصل کنی. از آنها انتظار نداشته باش که بدانند چه احساسی داری یا بتوانند احساسات تو را درقبالِ موضوع تغییر دهند. آنها قادر به این کار نیستند. فقط خودت از پس این کار برمی‌آیی.

ما اغلب انتظار داریم دیگران با ما همان‌طور رفتار کنند که ما با آنها رفتار می‌کنیم. اگر لطفی به آنها می‌کنیم، انتظار داریم آنها هم همان لطف را در حق ما داشته باشند. اینها تبدیل به‌نوعی «بدهی» می‌شوند. وقتی ما دوستمان را ماساژ می‌دهیم، انتظار داریم که او هم مستقیم یا غیرمستقیم آن را جبران کند. این انتظارها هم به‌لحاظِ پیچیدگی و هم ارزش و اهمیت در روابط صمیمانه و رمانتیک به‌سرعت رشد می‌کنند. باورت نخواهد شد که چه‌اندازه تعامل‌های تو با دیگران بر کنارگذاشتن انتظارهایت تأثیر خواهد گذاشت، و فوراً یاد می‌گیری تمام چیزها را همان‌طور که هستند بپذیری.