بریده‌هایی از کتاب تولستوی و مبل بنفش

همین عشق واقعی و بی‌قیدوشرط است که واحد خانواده را تبدیل به پناهگاه می‌کند و خانۀ خانوادگی را به جایی که در پایان یک روز درسی یا یک روز کاری یا بعد از یک دوست‌پسر و از بین رفتن آینده‌ای که حول‌وحوش او برنامه‌ریزی شده، به مکانی برای بازگشت به آرامش و آسایش مبدّل می‌شود.

فیلیپس و تیلور معتقدند که ما با سبک کردن بار سنگین دیگران -آرام کردن ترس‌ها و پروبال دادن به امیدهایشان- نیرو می‌گیریم. وقتی همان مهربانی به ما بازگردانده شود، ما رشد می‌کنیم، ترس‌های خودمان کمتر و امیدهایمان تقویت می‌شود: «مهربانی... آن نوع نزدیکی و تعلق خاطری را در ما خلق می‌کند که هم از آن می‌ترسیم و هم در آرزویش هستیم... مهربانی اساساً به زندگی ارزش زیستن می‌دهد.»

حبت کردن به واضح‌ترین شکل ممکن نشان می‌دهد که ما انسان‌ها حیواناتی آسیب‌پذیر و وابسته هستیم که پناهی به‌جز یکدیگر نداریم. آدام فیلیپس و باربارا تیلور در باب مهربانی

هر وقتی خوب بود، هر چیزی خوب بود، همه‌چیز خوب بود. واکنشم به خودم بستگی داشت. پایان‌بندی مناسب به آنچه زندگی به ما می‌بخشد بستگی ندارد؛ پایان مناسب به این بستگی دارد که فرد آنچه زندگی به او می‌بخشد را چگونه می‌پذیرد.

سِلف به این درک می‌رسد که سلامت روانش وابسته به پذیرش چیزهایی است که نمی‌تواند تغییر دهد: «دریافتم به خودم بستگی داشت که پایان را غیرعادلانه و غیرقابل‌قبول تفسیر کنم و به‌خاطرش عذاب بکشم یا اینکه تصمیم بگیرم که این، و فقط همین، پایان مناسبی بود.»

حتماً که نباید یک کتاب جزئی از گنجینۀ اصیل ادبی باشد تا تغییری در زندگی خواننده‌اش ایجاد کند

خوش‌به‌حال آدم‌هایی که همۀ زندگی‌شان رؤیا می‌بافند. به خوش‌بینی عمیقی نیاز است: این عقیده که رؤیا می‌تواند به حقیقت بپیوندد، و من فهمیدم دلیل دیگری هم برای بودن من در چالش کتاب‌خوانی وجود داشت. برای برگشتن به جایی که مطمئن بودم رؤیاهایم به حقیقت خواهند پیوست. بوی سبزه‌ها، ستاره‌های بی‌شمار در آسمان مرطوب، برخورد گرمای هوا روی گونه‌ام، همگی در مغزم جای گرفته بودند. خاطره‌ها مثل حفاظ مقابلم صف کشیدند و من در آن محوطه در امان بودم.

امیلی دیکنسون، نوشته است «هیچ ناوی مثل یک کتاب ما را به سرزمین‌های دور نمی‌برد.» من داشتم با نهایتِ قدرتِ اسب بخارِ آن ناو پیش می‌رفتم.

چشم‌اندازی بهتر: این چیزی بود که دلم می‌خواست بچه‌هایم داشته باشند. اینکه در پیشامدهایی که در زندگی برایشان پیش می‌آید فقط بدترین‌ها را نبینند، بلکه بهترین‌ها را ببینند؛ انعطاف‌پذیری در برابر ناامیدی.

باز همان بحث قدیمی... «مرگ شیرین است؛ ما را از هراس مردن فارغ می‌کند.» آیا این تسلی‌بخش نیست؟ نه، مغلطه است؛ یا بهتر است بگوییم دلیلی است بر اینکه برای پیروزی بر مرگ و هراس از آن به چیزی بیش از منطق و بحث منطقی نیاز است. جولین بارنز چیزی برای ترسیدن وجود ندارد

کتاب خواندن باعث شد ببینم که فقدان و پریشانی من، با پریشانی دیگرانی هماهنگ است که دنبال یافتن معنایی برای اتفاقات غیرمنتظره، ترسناک و اجتناب‌ناپذیر بودند.

مرکز توجه ایمان ما متفاوت است، اما دلگرمی و حمایتی که این ایمان به زندگی‌مان می‌بخشد تفاوتی ندارد

اما کتاب‌ها به من نشان می‌دادند که همه آدم‌ها در دوره‌های مختلف زندگی‌شان رنج می‌برند و اینکه بله، درحقیقت آدم‌های زیادی وجود داشتند که دقیقاً می‌دانستند من چه حالی دارم. حالا، ضمن کتاب خواندن دریافتم که رنج بردن و یافتن شادی تجربه‌هایی جهانی هستند و همان تجربه‌ها رابطِ من و بقیۀ دنیاست. می‌دانم که دوستانم هم می‌توانستند همین را به من بگویند، اما همیشه حصارهایی بین دوستان وجود دارد؛ زوایای پنهان و احساساتی مخفی

با این کتاب خواندن دریافتم که فشار بارِ زندگی، تقسیم ناعادلانه و نامحدود رنج است. مصیبت‌ها تصادفی و غیرمنصفانه عطا می‌شوند. هر وعده‌ای مبنی بر اینکه زمان آسایش و راحتی فرا می‌رسد یک دروغ است. اما من می‌دانم که می‌توانم از دوران سختی‌ها گذر کنم؛ بدترین چیزی را که برایم اتفاق می‌افتد به‌عنوان فشار می‌پذیرم، اما نه به‌عنوان حلقۀ دار. کتاب‌ها زندگی را بازتاب داده‌اند- زندگی من را! و حالا فهمیدم همۀ اتفاقات بد و ناراحت‌کننده‌ای که برای من یا آدم‌های توی کتاب پیش می‌آید گواهی بر جان‌سختی ماست. ارزش تجربه، چه واقعی و چه غیرواقعی و خیالی، در این است که چطور زندگی کردن را یا چطور زندگی نکردن را به ما نشان می‌دهد.

اما حالا دیگر درک می‌کردم چرا خواندن چنین کتاب‌هایی مهم است؛ چون برای درک جهان و برای درک خویشتن مهم است که همۀ تجربه‌های بشری را ببینم تا معلوم شود چه چیزی برایم مهم است، و چه کسی برایم ارزشمند است و چرا.

جنگ «طوفانی بشری از انفجارها، لرزه‌ها و آتش‌ها، بلاهای طبیعیِ ساختۀ بشر که حاصل مدت‌های مدید جهالت و نفرت، غروروطمع، خودخواهی‌وعشقِ احمقانه به قدرت است... چون آتشی گذراست که باد آن را بر سرزمین‌های آرام و مردمان مهربان می‌گستراند.»

خشم مادرم را از اینکه می‌دید یک مرد خدا برپایی جنگ را ستایش می‌کند حس می‌کردم؛ همان‌طور که یک‌بار کورت ونه‌گات در توصیف تجربۀ خودش از جنگ جهانی دوم گفت: «جنگ کشتار است» و بهتر است ما آن را فراموش نکنیم. کشیش کلیسای سنت آتاناسیوس آن را فراموش کرده بود. نه‌تنها مادرم، که پدرم هم آن را فراموش نکرده بود. ما دیگر هرگز به آن کلیسا برنگشتیم.

بارهاوبارها زیر کلماتی خط کشیدم که مگوایر دربارۀ معجزۀ کتاب‌خواندن در دهان وودسن می‌گذارد: «آیا تابه‌حال قلبت به‌خاطر تمام شدن کتابی به درد آمده است؟ آیا شده تا مدت‌ها بعد از تمام کردن کتابی نویسنده‌اش همچنان در گوشت نجوا کند؟» بله، بله! من در دوران دبیرستان، شروع به جمع کردن عبارت‌های موردعلاقه‌ام از کتاب‌ها کردم. هدف این بود که آن نوشته‌ها مانند یک گاوصندوق عمل کند. می‌خواستم کلماتی را که نویسندگان محبوب در گوشم زمزمه می‌کردند حفظ کنم و آنها را برای روزی که به شنیدن دوباره‌شان نیاز داشتم نگه دارم. به همان اندازه که خواندن آن عبارت برای اولین‌بار برایم الهام‌بخش بود، می‌توانستم هر وقت به برانگیختن آن الهام نیاز داشتم به‌سراغشان بروم. آن‌موقع‌ها امیدوار بودم با دنبال کردن آن کلمات فردی قوی‌تر، داناتر، شجاع‌تر و مهربان‌تر بشوم. عبارت‌هایی که در دفترم یادداشت می‌کردم، هم اثبات و هم شاهد این بودند که من چگونه با هر چالشی روبه‌رو شده و بر همۀ سختی‌ها غلبه خواهم کرد.

«کتاب‌ها هر کسی که آنها را بگشاید دوست دارند. آنها به تو امنیت و دوستی می‌بخشند و درمقابل، هیچ توقعی از تو ندارند. آنها هرگز تو را ترک نمی‌کنند، هرگز؛ حتی وقتی که با آنها بد کرده باشی. عشق، حقیقت، زیبایی، خرد و تسلی در برابر مرگ. چه کسی این را گفته؟ یکی دیگر که عاشق کتاب‌ها بوده.» این عشق مشترک به کتاب‌هاست و درک مشترکی از آنچه ارائه می‌کنند که دنیای نویسندگان و خوانندگان کتاب‌ها را به هم پیوند می‌دهد.

می‌فهمد که خوش‌شانس است که زنده است. فقط «شانسی» زنده است؛ درحالی‌که همسرش و آن بچه مرده‌اند. بُلسوِر تصمیم می‌گیرد شانس پیش‌آمده را قبول کند و هر چقدر و تا هر زمانی که می‌تواند آرامش و شادی بیابد. چه کار دیگری می‌تواند بکند جز اینکه هر روز صبح بیدار شود و «خورشیدی را که مسیر درخشانی از رنگ‌های نارنجی و طلایی گسترده است» دنبال کند؟ او فهمیده است که «هر کسی خودش باید کنترل زندگی‌اش را در دست بگیرد یا مانند شاخه‌ای شکسته خود را به جریان آب بسپارد.»