بریده‌هایی از کتاب فرار از اردوگاه ۱۴؛ داستانی واقعی فرار ادیسه‌وار مردی از کره‌ی شمالی به سوی آزادی

تحقیقات نشان داده باری که بر دوش کره‌ی جنوبی (پس از اتحاد دو کره) است دو و نیم برابر بیشتر از باری است که پس از الحاق آلمان شرقی سابق به آلمان غربی، بر دوش آلمان غربی ماند. مطالعات حاکی از این است که طبق شواهد موجود، اتحاد دو کره می‌تواند مستلزم خرج دو تریلیون دلار در طول سی سال، افزایش مالیات برای شش دهه و صرف ده درصد از سود تولید داخلی کره‌ی جنوبی برای کره‌ی شمالی در آینده‌ای نزدیک باشد.

مردم کره‌ی جنوبی خواهان اتحاد دوباره با کره‌ی شمالی هستند اما آن را فوراً نمی‌خواهند، بسیاری از آن‌ها نمی‌خواهند که این اتفاق در طول عمرشان بیفتد، بیشتر به این دلیل که هزینه‌ی آن به شکل غیرقابل‌قبولی بالا خواهد بود.

همه باید در این مراسم شرکت کنند. در اردوگاه کار اجباری از اعدام در ملأعام و ترس حاصل از آن برای درس عبرت استفاده می‌شد.

هیچ راهی برای تأیید و تصدیق گفته‌هایش وجود نداشت. شین تنها منبع اطلاعاتی در مورد سال‌های اولیه‌ی زندگی‌اش است. مادر و برادرش مُرده بودند. پدرش هم هنوز در اردوگاه بود یا شاید او هم مُرده بود. حکومت کره‌ی شمالی هم نمی‌توانست کمک چندانی بکند، چون آن‌ها وجود اردوگاه ۱۴ را انکار می‌کنند.

او گفت «من دارم از حیوون بودن تکامل پیدا می‌کنم، اما این روند خیلی‌خیلی کند پیش می‌ره. بعضی وقت‌ها سعی می‌کنم مثل افراد دیگه گریه کنم و بخندم، فقط برای این‌که ببینم احساس خاصی داره یا نه. بااین‌حال اشک‌ها نمی‌آن. خنده نمی‌آد.»

برای رسیدن به این پایان خیالی، حکومت در قالب شعارهای شکوهمند مرتب مردم را درگیر انجام کارهای رقت‌انگیز می‌کند. تبلیغات حکومت خلاقانه است: قحطی را تحت‌پوشش «تحمل سختی» به مردم تحویل می‌دادند، تلاشی میهن‌پرستانه که از طریق آن مردم کره‌ی شمالی تشویق می‌شدند از شعار الهام‌بخش «بیایید در روز دو وعده غذا بخوریم» پیروی کنند.

پس از آن‌که حکومت کره‌ی شمالی در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰‌، کمک‌های غذایی بین‌المللی را پذیرفت، فاجعه‌ی غذایی کاهش پیدا کرد. ایالات متحده بزرگ‌ترین اهداکننده‌ی کمک به کره‌ی شمالی بود، درحالی‌که همچنان دشمن اهریمنی این کشور باقی ماند.

تبلیغات حکومت خلاقانه است: قحطی را تحت‌پوشش «تحمل سختی» به مردم تحویل می‌دادند، تلاشی میهن‌پرستانه که از طریق آن مردم کره‌ی شمالی تشویق می‌شدند از شعار الهام‌بخش «بیایید در روز دو وعده غذا بخوریم» پیروی کنند.

عشق، بخشش و خانواده لغاتی بی‌معنا بودند. خدا ناپدید نشد یا نمُرد. شین هیچ‌گاه در مورد او چیزی نشنیده بود.

در کره‌ی شمالی، مجازات گوش دادن به این ایستگاه‌های رادیویی می‌تواند ده سال حضور در اردوگاه کار باشد

در هر جای کره‌ی شمالی یونیفُرم وجود دارد، کره‌ی شمالی نظامی‌مآب‌ترین جامعه‌ی جهان است

در میان کشورهای ثروتمند، کره‌ی جنوبی رتبه‌ی اول سرانه‌ی هزینه برای آموزش خصوصی را به خود اختصاص داده است که این آموزش‌ها شامل معلم‌های خصوصی، کلاس‌های تقویتی و دوره‌های زبان انگلیسی در خانه و خارج از کشور می‌شود. از هر پنج دانش‌آموز، چهار نفر از دوره‌ی ابتدایی تا متوسطه در کلاس‌های تقویتی شرکت می‌کنند. حدود شش درصد از سود تولید داخلی کشور خرج آموزش می‌شود که بیش از دو برابر نرخ هزینه در ایالات متحده، ژاپن یا بریتانیا است. سخت‌گیری کره‌ی جنوبی نسبت به موضوع موفقیت، سود چشمگیری به این کشور رسانده است. اقتصاددانان بین‌المللی اغلب کره‌ی جنوبی را تنها مثال عظیم و معنای واقعی این جمله می‌دانند که بازار آزاد، حکومت دموکراتیک و کار سخت می‌تواند باعث تبدیل شدن یک کشاورزی دورافتاده به کانون قدرتی جهانی شود. اما هزینه‌ی انسانی این ثروت و قدرت نیز خیره‌کننده بوده است.

حتا خود مردم کره‌ی جنوبی به‌سختی تقلا می‌کنند تا در فرهنگ خودشان که نسبت به موفقیت بسیار سخت‌گیر است، به جایگاه اجتماعی توجه ویژه‌ای دارد و دیوانه‌ی تحصیلات عالی است، جایگاهی به دست بیاورند. شین تلاش می‌کرد راهش را به جامعه‌ای بیابد که به طرز عجیبی بیش‌ازحد کار می‌کند، ناامن است و فشار روحی زیادی در آن وجود دارد. طبق یافته‌های «سازمان همکاری و توسعه‌ی اقتصادی» که حامی رشد اقتصادی پایدار در سی و چهار کشور ثروتمند است، مردم کره‌ی جنوبی بیشتر کار می‌کنند، کمتر می‌خوابند و نرخ خودکشی بینِ مردم کره‌ی جنوبی بیشتر از هر کشور توسعه‌یافته‌ی دیگر است. همچنین مردم کره‌ی جنوبی همدیگر را به چشم انتقاد و تحقیر نگاه می‌کنند. ارزش نهادن به خود با پذیرفته شدن در بعضی دانشگاه‌های ممتاز و به دست آوردن شغل‌های معتبر با دستمزد بالا در شرکت‌های بزرگی مانند سامسونگ، هیوندا و اِل‌جی تعریف می‌شود.

حزب، خودکشی را تلاشی برای فرار از چنگ حزب محسوب می‌کرد و اگر کسی که این کلک را سوار کرده بود در دسترس نبود تا بهای کارش را بپردازد، باید کس دیگری برای این کار پیدا می‌شد.

برای آن دسته از شهروندان کره‌ی شمالی که از زندگی عادی‌شان بیرون کشیده شده‌اند و در معرض نظامِ کار سخت، گرسنگی، کتک خوردن و بی‌خوابی اردوگاه‌های کار قرار می‌گیرند، خودکشی وسوسه‌ای قوی است

در میان خواص پیونگ‌یانگ یکی از چیزهایی که همه آرزویش را دارند و نشان‌دهنده‌ی جایگاه اجتماعی است، پلوپز برقی است.

بی‌محلی پکن به پناه‌جویان کره‌ی شمالی را، که از طریق پلیس و سربازان مرزی نشان داده می‌شد، کشاورزان، سرکارگران کارخانه‌ها و دیگر رؤسای ساکن استان‌های شمال شرقی به‌خوبی می‌فهمند. اما همان‌طور که شین متوجه شد، وقتی رؤسا با کارگری سخت‌کوش از کره‌ی شمالی روبه‌رو می‌شوند که دهانش را بسته نگه می‌دارد و برای شصت سنت در روز سخت کار می‌کند، تمایل زیادی دارند که دستورالعمل‌های ملی را نادیده بگیرند. همچنین کارفرمایان چینی آزادند هر وقت خواستند سرِ کارگران اهل کره‌ی شمالی خود کلاه بگذارند، ازشان سوءاستفاده کنند یا از شرشان خلاص شوند.

برای دولت چین، موج غیرقابل‌کنترل پناهندگان فقیر کره‌ای به دلایل متعددی ناخوشایند است. این مسئله اوضاع فقر در سه استان شمال شرق چین را که از تولید ثروت ناشی از انفجار اقتصادی کشور هم جا مانده است، به‌شدت بدتر می‌کند. مهم‌تر از آن، این مسئله ممکن است باعث سقوط رژیم حاکم در کره‌ی شمالی شود و به اتحاد شبه‌جزیره‌ی کره تحت حکومت مستقر در سئول بینجامد که همپیمان نزدیک ایالات متحده‌ی امریکاست. در این فرایند، چین یک سپر کلیدی بین یکی از فقیرترین مناطقش و کره‌ای متحد، ثروتمند و غرب‌گرا را از دست خواهد داد. این موضوع هم به نوبه‌ی خود می‌تواند باعث طغیان احساسات ملی‌گرایانه میان قومیت کره‌ای چین در مناطق مرزی بشود.

در عمل، قانون بین‌المللی تحت‌تأثیر منافع استراتژیک کره‌ی شمالی و چین قرار گرفته است. مهاجرت گسترده از کره‌ی شمالی می‌تواند جمعیت کشور را کاهش دهد و همان ظرفیت ناکافیِ کره‌ی شمالی در پرورش غذا را هم متزلزل سازد و حکومت را تضعیف یا حتا سرنگون کند. وقتی اقتصاد چین در حال اوج گرفتن و اقتصاد کره‌ی شمالی در حال غرق شدن است، خطر چنین مهاجرتی افزایش می‌یابد و این سخنان که زندگی در چین بهتر است دهان‌به‌دهان می‌چرخد.

کره‌ی شمالی با زندانی کردن شهروندانش در کشور، توافقی بین‌المللی را نقض می‌کند که قول داده بود انجام دهد. توافق‌نامه‌ی ۱۹۶۶ می‌گوید «هر کسی باید آزاد باشد هر کشوری را ترک کند، از جمله کشور خودش.»(۳۹) چین تمام کسانی را که از کره‌ی شمالی فرارمی‌کنند «پناهندگان اقتصادی» می‌خواند و آن‌ها را به خانه برمی‌گرداند تا آزار ببینند؛ چین با این کار تعهدات خود را در قامت یکی از امضاکنندگان معاهده‌ی بین‌المللی پناهندگی سال ۱۹۵۱ نقض می‌کند. پکن اجازه نمی‌دهد که پناه‌جویان ادعای پناهندگی کنند و مانع فعالیت کمیسیونرهای عالی پناهندگی دفتر سازمان ملل در اطراف مرز کره‌ی شمالی می‌شود.