بریده‌هایی از کتاب فرار از اردوگاه ۱۴؛ داستانی واقعی فرار ادیسه‌وار مردی از کره‌ی شمالی به سوی آزادی

شین هنوز زندانیه. وقتی هنوز افراد دیگه‌ای تو اردوگاه‌ها رنج می‌کشن، اون نمی‌تونه از زندگیش لذت ببره. به‌نظر شین، شاد بودن خودخواهیه.

عشق، بخشش و خانواده لغاتی بی‌معنا بودند. خدا ناپدید نشد یا نمُرد. شین هیچ‌گاه در مورد او چیزی نشنیده بود.

حکومت در قالب شعارهای شکوهمند مرتب مردم را درگیر انجام کارهای رقت‌انگیز می‌کند. تبلیغات حکومت خلاقانه است: قحطی را تحت‌پوشش «تحمل سختی» به مردم تحویل می‌دادند، تلاشی میهن‌پرستانه که از طریق آن مردم کره‌ی شمالی تشویق می‌شدند از شعار الهام‌بخش «بیایید در روز دو وعده غذا بخوریم» پیروی کنند.

عشق، بخشش و خانواده لغاتی بی‌معنا بودند. خدا ناپدید نشد یا نمُرد. شین هیچ‌گاه در مورد او چیزی نشنیده بود.

«دشمنان جامعه، هر کسی که هستند، باید سه نسل از تبارشان را نابود کرد.»

از لحاظ زمانی اردوگاه‌های کار کره‌ی شمالی دو برابر گولاگ شوروی سابق و دوازده برابر اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها عمر دارند.

ویسل «تنها ماند، خیلی‌خیلی تنها، در جهانی بدون خدا و بدون انسان. بدون عشق یا بخشش.»

«بقا دستاوردی بود که فقط از طریق اجتماع به دست می‌آمد و نه حادثه‌ای فردی.

انتخابات در کره‌ی شمالی مراسمی بی‌معناست.

تبلیغات حکومت خلاقانه است: قحطی را تحت‌پوشش «تحمل سختی» به مردم تحویل می‌دادند، تلاشی میهن‌پرستانه که از طریق آن مردم کره‌ی شمالی تشویق می‌شدند از شعار الهام‌بخش «بیایید در روز دو وعده غذا بخوریم» پیروی کنند.

خواص در آپارتمان‌های نسبتاً بزرگ زندگی می‌کنند و به برنج هم دسترسی دارند. همچنین اولویت استفاده از اجناس لوکس و تجملات وارداتی مانند میوه و الکل با آن‌هاست. اما برای ساکنان پیونگ‌یانگ برق در بهترین حالت به طور متناوب قطع‌ووصل می‌شود، آب گرم به‌ندرت در دسترس است و سفر به خارج از کشور مشکل است، به‌جز برای دیپلمات‌ها و تُجّاری که از طرف دولت حمایت می‌شوند.

عمو گفت «بچه، تو روزهای زیادی برای زندگی داری، می‌گن خورشید حتا به سوراخ‌موش هم می‌تابه.»

نگهبانان برای جلوگیری از ناسزاگویی زندانی به حکومتی که می‌خواهد جانش را بگیرد، دهان او را پُر از سنگ‌ریزه کردند و سرش را با پارچه‌ای پوشاندند.

نگهبانان برای جلوگیری از ناسزاگویی زندانی به حکومتی که می‌خواهد جانش را بگیرد، دهان او را پُر از سنگ‌ریزه کردند و سرش را با پارچه‌ای پوشاندند.

وقتی هنوز افراد دیگه‌ای تو اردوگاه‌ها رنج می‌کشن، اون نمی‌تونه از زندگیش لذت ببره. به‌نظر شین، شاد بودن خودخواهیه.

یوجین وِینستوک، مبارز یهودی بلژیکی که از پدر و مادری لهستانی به دنیا آمده بود و در سال ۱۹۴۳ به بوخنوالد فرستاده شده بود، این‌چنین نوشت «بقا دستاوردی بود که فقط از طریق اجتماع به دست می‌آمد و نه حادثه‌ای فردی.»

عشق، بخشش و خانواده لغاتی بی‌معنا بودند. خدا ناپدید نشد یا نمُرد. شین هیچ‌گاه در مورد او چیزی نشنیده بود.

در داستان‌های بقا در اردوگاه کار اجباری، همیشه یک روایت مشترک وجود دارد. نیروهای امنیتی قهرمان داستان را از خانواده‌ای مهربان و خانه‌ای راحت می‌ربایند. او برای زنده ماندن اصول اخلاقی را ترک می‌گوید، احساساتش را به دیگران سرکوب می‌کند و از متمدن بودن دست می‌کشد

تنها چیزی که من یاد گرفتم این بود که برای بقای خودم باید دیگران رو شکار کنم

«چون آدم‌های خوب دوروبرم هستن، سعی می‌کنم کاری رو انجام بِدم که آدم‌های خوب انجام می‌دن. اما این کار خیلی سخته. این کارها به صورت طبیعی تو وجود من جریان ندارن.