بریده‌هایی از کتاب فرار از اردوگاه ۱۴؛ داستانی واقعی فرار ادیسه‌وار مردی از کره‌ی شمالی به سوی آزادی

بعضی تحقیقات نشان داده باری که بر دوش کره‌ی جنوبی (پس از اتحاد دو کره) است دو و نیم برابر بیشتر از باری است که پس از الحاق آلمان شرقی سابق به آلمان غربی، بر دوش آلمان غربی ماند. مطالعات حاکی از این است که طبق شواهد موجود، اتحاد دو کره می‌تواند مستلزم خرج دو تریلیون دلار در طول سی سال، افزایش مالیات برای شش دهه و صرف ده درصد از سود تولید داخلی کره‌ی جنوبی برای کره‌ی شمالی در آینده‌ای نزدیک باشد.

رأی‌دهندگان کره‌ی جنوبی از رییس‌جمهور لی که گفته بود حکومت کره‌ی شمالی باید «بهایی بپردازد» حمایت نکردند. هیچ خبری از نسخه‌ی کره‌ایِ اثرات احساسی یازده سپتامبر، که ایالات متحده را به سمت جنگ‌های افغانستان و عراق سوق داد، نبود.

اقتصاد کره‌ی جنوبی سی و هشت برابر بزرگ‌تر از اقتصاد کره‌ی شمالی است؛ حجم مبادلات بین‌المللی کره‌ی جنوبی دویست و بیست و چهار برابر بیشتر است. (۵۱) بااین‌حال، تحرکات خصومت‌آمیزِ دوره‌ایِ کره‌ی شمالی، باعث فوران خشم در کره‌ی جنوبی می‌شود. این سخن مخصوصاً در مورد اتفاقات سال ۲۰۱۰ صادق است، یعنی زمانی که کره‌ی شمالی با یک زیردریایی مخفیانه حمله‌ای ترتیب داد که در نتیجه‌ی آن چهل و شش ملوان کره‌ی جنوبی را کشت و چِئونان را که یک کشتی جنگی در محدوده‌ی آبی کره‌ی جنوبی بود، غرق کرد. همچنین توپخانه‌ی کره‌ی شمالی باران توپ را روی یک جزیره‌ی کوچک متعلق به کره‌ی جنوبی سرازیر کرد که چهار نفر را کشت. اما رغبت مردم کره‌ی جنوبی به انتقام خیلی سریع محو شد.

داستان فلاکت‌بار او را که خبرنگاری به نام پیِر ریگولتنوشت و در سال ۲۰۰۰ به زبان فرانسوی منتشر شد نیز در کره‌ی جنوبی با توجه درخوری مواجه نشد تا این‌که به انگلیسی ترجمه، و با عنوان آکواریوم‌های پیونگ‌یانگ (۴۸) منتشر شد و یک نسخه‌اش از میز کار جُرج دابلیو. بوش، رییس‌جمهور وقت ایالات متحده سر درآورد.

جنگ دو کره زمانی آغاز شد که در ۲۵ ژوئیه‌ی ۱۹۵۰ کره‌ی شمالی بدون اعلام قبلی و طی حمله‌ای غافلگیرانه به خاک کره‌ی جنوبی تجاوز کرد. این قسمت از درس تاریخ اکثر کسانی را که تازه از کره‌ی شمالی آمده‌اند به‌شدت متحیر و متعجب می‌کند. از زمان کودکی حکومت‌شان به آن‌ها یاد داده بود که کره‌ی جنوبی با تشویق و کمک تسلیحاتی ایالات متحده جنگ را شروع کرده. در هاناوُن بسیاری از پناه‌جویان باور نمی‌کنند که یکی از ستون‌های زیربنای تاریخ کره‌ی شمالی بر دروغ بنا شده است. این واکنش مثل واکنش یک امریکایی پس از شنیدن این جمله خواهد بود که جنگ جهانی دوم در اقیانوس آرام و پس از حمله‌ی مخفیانه‌ی امریکایی‌ها به یک بندر در توکیو آغاز شد.

در کره‌ی شمالی، وسایل نقلیه نه متعلق به اشخاص، که متعلق به حکومت، حزب و نیروهای نظامی هستند. کارکنان زرنگ این سازمان‌ها مسیر کامیون‌ها را تغییر داده و با قاچاقچیان دست‌به‌یکی می‌کردند تا از چین ماشین‌های دست‌دوم مانند وَن و اتوبوس وارد کنند.

در هر جای کره‌ی شمالی یونیفُرم وجود دارد، کره‌ی شمالی نظامی‌مآب‌ترین جامعه‌ی جهان است. احضار به خدمت تقریباً شامل همه می‌شود. مردها ده سال خدمت می‌کنند و زن‌ها هفت سال. با بیش از یک میلیون نیروی در حال خدمت حدود پنج درصد جمعیت کشور، یونیفُرم‌پوش است، این رقم در امریکا نیم‌درصد است. علاوه‌براین یک میلیون نفر، پنج میلیون نفرِ دیگر هم سال‌های زیادی از بزرگ‌سالی‌شان را در نیروی ذخیره‌ی ارتش خدمت می‌کنند. حکومتی که دیگر خودش را کشوری کمونیستی توصیف نمی‌کند، می‌گوید «ارتش، مردم، کشور و حزب» است. خط‌مشی اصلی کشور طبق قانون اساسی، اول «نیروی نظامی» است. سربازان یونیفُرم‌پوش صدف برداشت می‌کنند و موشک پرتاب می‌کنند، سیب می‌چینند و کانال‌های آبیاری می‌سازند، قارچ می‌فروشند و بر صادرات بازی‌های نینتِندو نظارت می‌کنند.

اردوگاه‌های کار کره‌ی شمالی هم از حبس، گرسنگی و ترس برای ساختن جعبه‌ی اسکینر (۲۲) استفاده می‌کنند؛ دالانی بسته که از نزدیک تحت‌کنترل است و در آن نگهبانان کنترل کامل زندانیان را دارند. اما درحالی‌که آشوویتس تنها سه سال وجود داشت، اردوگاه ۱۴ جعبه‌ی اسکینری پنجاه‌ساله است؛

انتخابات در کره‌ی شمالی مراسمی بی‌معناست. حزب کارگران کره کاندیداها را انتخاب می‌کند و مخالفی هم وجود ندارد. اما پارک می‌ترسید که اگر رأی ندهد، حکومت متوجه غیبتش شود و او را خائن اعلام کند و خانواده‌اش را به اردوگاه کار بفرستد. رأی دادن در کره‌ی شمالی اجباری نیست اما حکومت کسانی را که در انتخابات شرکت نمی‌کنند، از نزدیک تحت‌نظر می‌گیرد.

کیم ایل سونگ برای شناسایی و منزوی کردن دشمنان سیاسی‌اش که دشمنی‌شان برملا شده بود، در سال ۱۹۵۷ یک سیستمِ نئوفئودالِ تبارمحور ایجاد کرد. حکومت تمام جمعیت کره‌ی شمالی را براساس قابل‌اعتماد بودن والدین و نیاکان اشخاص، به میزان قابل‌توجهی جداسازی کرد. کره‌ی شمالی خودش را بهشت کارگران می‌نامد اما حتا با وجود این‌که به ایده‌آل‌های برابری کمونیستی اعلام وفاداری می‌کند، یکی از انعطاف‌ناپذیرترین سیستم‌های طبقاتی جهان را ابداع کرده است. سه طبقه‌ی بزرگ با پنجاه و یک زیرگروه ساخته شدند؛

پسران نوجوانی که در دهه‌ی گذشته از کره‌ی شمالی فرار کرده‌اند، به طور متوسط سیزده سانتی‌متر کوتاه‌تر و یازده کیلوگرم سبک‌تر از پسرانی‌اند که در کره‌ی جنوبی بزرگ می‌شوند.

اگر کره‌ی شمالی سقوط کند، ممکن است پیش‌بینی شین درست از آب دربیاید و رهبران این کشور از ترس دادگاه‌های جنایات جنگی قبلِ رسیدن دست ناظران به اردوگاه‌ها، آن‌ها را تخریب کنند. همان‌طور که کیم جونگ ایل توضیح داد «ما باید کشورمان را در مه غلیظی نگه داریم تا دشمنان چیزی در موردمان نفهمند.»

اگر خبرنگاران غیرقانونی وارد کره‌ی شمالی شوند، خطر ماه‌ها یا سال‌ها زندان به اتهام جاسوسی را به جان خریده‌اند. آن‌ها گاهی برای آزاد شدن به کمک یک رییس‌جمهور سابقِ امریکا نیاز دارند.

در کره‌ی شمالی ارتباط با مجرم، جرم است. معمولاً افراد متخلف همراه والدین و فرزندانش زندانی می‌شود. کیم ایل سونگ در ۱۹۷۲ این قانون را وضع کرد «دشمنان جامعه، هر کسی که هستند، باید سه نسل از تبارشان را نابود کرد.»

شین تنها کسی است که در یک اردوگاه کار به دنیا آمده و توانسته فرار کند و داستانش را بگوید، اما حداقل بیست و شش شاهد عینی دیگر اردوگاه‌های کار، الان در جهانِ آزاد هستند. (۴) حداقل پانزده نفرشان تبعه‌ی کره‌ی شمالی هستند که در بخش تعلیم اردوگاه ۱۵ زندانی بودند، آزادی‌شان را به دست آورده و بعداً به کره‌ی جنوبی رفتند. نگهبانان سابق دیگر اردوگاه‌ها هم راه‌شان را به کره‌ی جنوبی پیدا کردند. کیم یونگ، سرهنگ‌دوم سابق کره‌ی شمالی که پیشینه‌ی ممتازی در پیونگ‌یانگدارد، قبل از این‌که موفق به فرار با قطار زغال‌سنگ شود شش سال را در دو اردوگاه گذراند.

از لحاظ زمانی اردوگاه‌های کار کره‌ی شمالی دو برابر گولاگ شوروی سابق و دوازده برابر اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها عمر دارند. در مورد مکان این اردوگاه‌ها هیچ اختلاف‌نظری وجود ندارد. عکس‌های ماهواره‌ای با کیفیت بالا که از طریق نرم‌افزار گوگل‌ارث در دسترس همه‌ی کسانی قرار دارد که به اینترنت متصل‌اند، مجتمع‌های محصور وسیعی را نشان می‌دهد که در میان کوه‌های تنومند کره‌ی شمالی پراکنده‌اند.

قبل از آن، هیچ‌کدام از کسانی که در یک اردوگاه زندانیان سیاسی به دنیا آمده بودند، موفق به فرار نشده بودند. طبق شواهد موجود، هنوز هم شین تنها کسی است که این کار را انجام داده است.

در داستان‌های بقا در اردوگاه کار اجباری، همیشه یک روایت مشترک وجود دارد. نیروهای امنیتی قهرمان داستان را از خانواده‌ای مهربان و خانه‌ای راحت می‌ربایند. او برای زنده ماندن اصول اخلاقی را ترک می‌گوید، احساساتش را به دیگران سرکوب می‌کند و از متمدن بودن دست می‌کشد.

شین و کیم جونگ اون دو نفر از یک نسل، نماینده‌ی دو قطب متضاد طبقه‌ی مرفه و محروم جامعه هستند، جامعه‌ای که اسماً بی‌طبقه است اما در آن اصالت و خونِ خانوادگی همه‌چیز را تعیین می‌کند.

امریکایی‌ها «حرام‌زاده‌هایی» هستند که می‌خواهند به وطن تجاوز کرده و تحقیرش کنند. کره‌ی جنوبی «سگ» ارباب امریکایی‌اش است. کره‌ی شمالی، کشوری عظیم است که همه‌ی جهان به رهبران شجاع و باهوشش حسادت می‌برند. در واقع، او چیزی از موجودیت کره‌ی جنوبی، چین یا ایالات متحده‌ی امریکا نمی‌دانست.