بریده‌هایی از کتاب دختر استالین (جلد اول)

در اعماق ذهن‌های کسانی از ما که خوشبخت هستند منظره‌ای از دوره کودکیمان جا خوش کرده که مکانی جادویی و خیالی است؛ مکانی امن.

از نقطه‌نظر سوتلانای بزرگسال، دنیای دوره کودکی‌اش شبکه هزارتویی از انواع رنج‌ها و اضطراب‌ها بود.

«گرچه ازدواج پدر و مادرت ازدواج شادی نبود، اما مگر ازدواج چیزی بجز این است؟»

می‌دانم که امروز خواهم مرد... دیشب خواب گاوی سفید را دیدم که داشت یک گاری را می‌کشید... در هندوستان هر زمان کسی این خواب را ببیند، معنایش این است که مرگ دارد می‌آید.

هر انسانی مرگی را نصیب خود می‌کند که سزاوارش است.

تبلیغات حکومتی به مردم فهماند اتحاد شوروی دشمنانی دارد که کمر به نابودی‌اش بسته‌اند.

رژیم و نظریه‌پردازانش از خیلی قبل به ملت وعده داده بودند که عاقبت دوره وفور نعمت‌های سوسیالیستی از راه خواهد رسید. حالا که جنگ تمام شده بود موقع عمل کردن به این قول فرا رسیده بود. اما رژیم شوروی، به جای این کار، تصمیم گرفت موج سرکوب تازه‌ای را آغاز کند.

او در یکی از این نامه‌ها که از جبهه فرستاده، از پدرش درخواست پول کرده است. در پایگاهی که واسیلی در آن خدمت می‌کرد اغذیه‌فروشی‌ای باز شده بود و او برای خریدن غذا به پول نیاز داشت. علاوه بر این، واسیلی برای خریدن اونیفورم افسری، محتاج پول بود. پدرش در جواب نوشت: «۱. تا جایی که می‌دانم سهمیه‌های غذایی در نیروی هوای کاملا کفایت می‌کند؛ ۲. خرید هیچ اونیفورم تازه‌ای برای پسر استالین در دستورِ کار قرار ندارد.» واسیلی هیچ پولی دریافت نکرد.

غم و اندوه، واقعیت را تحریف می‌کند

سوتلانا هرگاه، بنا به راهنمایی دایه‌اش، با هدایایی مثل یک دسته‌گل بنفشه یا یک ظرف توت‌فرنگی دوان دوان به سمت پدرش می‌دوید، پدر باران بوسه‌هایش را که بوی توتون می‌داد بر سر و روی او می‌ریخت. چگونه می‌توان هم پدری مهربان و عاشق بود و هم یکی از خونریزترین دیکتاتورهایی که تاریخ بشر به خودش دیده است؟

استالین در ۲۳ ژوئن، یک روز پس از تجاوز آلمان به شوروی، پسرانش یاکوف و واسیلی و پسرخوانده‌اش آرتیوم را به جبهه فرستاد

مسئولان سفارت آمریکا در هند نتوانسته بودند پی ببرند که پرواز کانتاس دقیقآ در چه وضعی است. آن‌ها اگر به موقع خبردار می‌شدند که این پرواز دو ساعت تأخیر دارد به احتمال زیاد به ریلی دستور می‌دادند که به اتفاق سوتلانا به سفارت برگردند و سپس طبق دستور مقامات مافوق سوتلانا را از سفارت بیرون می‌کردند. در این صورت کل زندگی سوتلانا به مسیر کاملا متفاوتی می‌افتاد. اما ظاهرآ زندگی سوتلانا همیشه به مویی بند بوده، و شانس یا سرنوشت همواره او را به این مسیر یا آن مسیر سوق داده بود. بی‌دلیل نبود که او خودش را یک کولی می‌نامید.

استالین بازیگر ماهری بود که وانمود می‌کرد در گوشه‌ای نشسته و دیگران برایش گزارش‌هایی در باره فعالیت‌های دشمنان می‌آورند؛ دشمنانی که وی نمی‌توانست با مجازات آن‌ها مخالفت کند. اما واقعیت قضیه چیز دیگری بود؛ او همچون استاد عروسک‌گردانی بود که پشت صحنه سررشته همه امور را در دستانش داشت.

او همان استالین کبیر بود. فقط او بود که توانسته بود روسیه را نجات دهد. شک کردن به او عملی کفرآمیز بود. اما سوتلانا شروع کرده بود به شک کردن.

«باید سال‌های زیادی می‌گذشت تا بفهمم همه آن بلاهایی که سر خانواده‌ام و کل ملت نازل شده بود پیوند مستقیمی با نام پدرم داشته است، باید سال‌ها می‌گذشت تا بفهمم او مسبب همه این مصیبت‌ها بوده است.

«من این چیزی را که اسمش را مرگ گذاشته بودند دوست نداشتم. می‌ترسیدم... من دچار ترس از مکان‌های تاریک و اتاق‌های تاریک شدم.»

در اعماق ذهن‌های کسانی از ما که خوشبخت هستند منظره‌ای از دوره کودکیمان جا خوش کرده که مکانی جادویی و خیالی است؛ مکانی امن. این مقوله‌ای اساسی و بنیادین است، و ما در طول زندگی‌هایمان از طریق خواب‌ها و خاطراتمان بارها به آن رجعت می‌کنیم.

مولوتف بعدها ادعا کرد استالین به قدری صرفه‌جو بود که هیچ لباسی نداشت تا تن جنازه‌اش بکنند و به همین دلیل همکارانش در دفتر سیاسی دستور دادند که یونیفورم نظامی کهنه او را بشویند و به دست خیاط بدهند تا ایرادهای آن را برطرف کند.

مولوتف بعدها ادعا کرد استالین به قدری صرفه‌جو بود که هیچ لباسی نداشت تا تن جنازه‌اش بکنند و به همین دلیل همکارانش در دفتر سیاسی دستور دادند که یونیفورم نظامی کهنه او را بشویند و به دست خیاط بدهند تا ایرادهای آن را برطرف کند.

مولوتف بعدها ادعا کرد استالین به قدری صرفه‌جو بود که هیچ لباسی نداشت تا تن جنازه‌اش بکنند و به همین دلیل همکارانش در دفتر سیاسی دستور دادند که یونیفورم نظامی کهنه او را بشویند و به دست خیاط بدهند تا ایرادهای آن را برطرف کند.