بریده‌هایی از کتاب من قاتل زنجیره ای نیستم

درست همون‌طور که هیچ‌کس نمی‌تونست من رو آروم کنه، من هم نمی‌تونستم کسی رو آروم کنم.

"بَبر، بَبر، آن‌گاه که پرنور می‌درخشی در جنگل‌های شب، کدامین دست یا چشمان جاوید پدیدت آورد با چنین تقارن وحشت‌زایی؟"

"ترس دربارهٔ چیزهاییه که نمی‌تونی کنترل‌شون کنی. آینده، تاریکی یا کسی که سعی می‌کنه تو رو بکشه. تو از خودت نمی‌ترسی؛ چون همیشه می‌دونی که می‌خوای چی‌کار کنی."

سؤال دیگه‌ای نبود، دیگه صبر نمی‌کردم. تصمیمم رو گرفته بودم. وقتش بود دیوار رو بشکنم و همهٔ قوانینی رو که برای خودم ساخته بودم، بریزم دور.

هیچی بعد از این‌که برف می‌آد، دیگه کثیف نیست، حداقل شما نمی‌تونین کثیفی‌ش رو ببینین. سطح هر ماشین و خونه و دریچهٔ فاضلابی سفید و آروم بود.

همه‌مون خوب با مارگارت کنار می‌اومدیم. مارگارت اون روکش پلاستیکی‌ای بود که نمی‌ذاشت خونوادهٔ ما جرقه بزنه و اتصالی پیدا کنه.

"این‌که اسم آدم رو از روی کسی انتخاب کرده باشن، به این معنی نیست که یارو جالبه."

گفتم: "خب تو مگه نگران بیکارشدن نبودی؟ این هم دو تا جسد توی یه آخر هفته، یعنی پول توی بانک." گفت: "این‌جوری درباره‌ش حتی شوخی هم نکن." جدی به من نگاه کرد: "مرگ چیز غمناکیه، حتی وقتی قسط بانکت رو می‌ده.

من باید یک جفت پنجهٔ خشن می‌بودم که کف دریاهای ساکت را می‌پیمودم. آواز عاشقانهٔ جی. آلفرد پروفراک

برقرارنکردن ارتباط عاطفی با آدم‌های دیگه تأثیر عجیبی توی این داره که احساس کنین جداافتاده و غریبه‌این. مثل اینه که دارین بشریت رو از یه جای دیگه تماشا می‌کنین، دورافتاده و ناخواسته. من چندین سال همچین حسی داشتم، خیلی قبل از این‌که دکتر نبلین رو ببینم و خیلی قبل از این‌که آقای کراولی یادداشت‌های عاشقانهٔ مضحکش رو با گوشی بفرسته. مردم تندتند راه می‌رن، کارهای کوچیک‌شون رو انجام می‌دن و خونواده‌های کوچیک‌شون رو بزرگ می‌کنن و عواطف بی‌معنی‌ای رو به‌سمت جهان فریاد می‌کشن، و تمام مدت، شما با سردرگمی فقط از یه گوشه تماشا می‌کنین.

گفتم: "افسانهٔ گرگینه‌ها احتمالاً به‌خاطر قاتل‌های زنجیره‌ای شروع شده. خون‌آشام‌ها هم همین‌طور. اون‌ها آدم‌هایی هستن که آدم‌های دیگه رو شکار می‌کنن و می‌کشن. به‌نظر من که این یعنی همون قاتل زنجیره‌ای. اون موقع روان‌شناسی نداشتن؛ واسه همین برای توضیحش از خودشون یه سری هیولای روانی درآوردن.

وحشت واقعی از هیولاهای گنده برنمی‌آد؛ بلکه از مردمِ کوچیک به‌ظاهر بی‌گناه برمی‌آد

بعضی وقت‌ها آدم‌های عادی به‌خاطر احساسی که دارن، زندگی‌شون رو برای کمک به بقیه به‌خطر می‌اندازن.

مهم نیست یه نفر چطور می‌میره؛ هیچ‌وقت کار خوبی نیست که نیمهٔ پایینی یه تابوت رو نگاه کنین.

افکار تیره‌ای توی ذهنم می‌خزیدن و توی وجودم می‌لولیدن؛ مثل کرم‌هایی که توی لاشهٔ یه حیوون می‌لولن. درست کردن اون کپه تنها کاری بود که می‌تونستم برای سرکوب‌شون بکنم.

قهرمانان داستان‌ها باید با شیاطین ترسناکی می‌جنگیدن که چشم‌هاشون مثل زغال سوزان قرمزه. چشم‌های شیطان من فقط به‌خاطر گریه قرمز بود.

رابطه‌های احساسی باعث می‌شه کارهای احمقانه‌ای بکنین.

همون‌طور که هیچ‌کس نمی‌تونست من رو آروم کنه، من هم نمی‌تونستم کسی رو آروم کنم.

حس گناه داشتم که نتونستم جلوی قاتل رو بگیرم. اون موقع مونده بودم که همهٔ این کارها رو دارم واسه این می‌کنم که آدم‌خوب‌ها رو نجات بدم یا این‌که فقط می‌خواستم آدم‌بدها رو بکشم. مونده بودم اصلاً فرقی می‌کنه یا نه.

من یا خودم می‌مونم و سختی رو می‌پذیرم، یا به‌قیمتِ ازدست‌دادن خودم، از سختی فرار می‌کنم.