بریده‌هایی از کتاب من قاتل زنجیره ای نیستم

گفتم: "من رسماً جامعه‌ستیز تشخیص داده شدم. می‌دونی این یعنی چی؟" گفت: "یعنی تو عجیب‌غریبی." گفتم: "یعنی تو تقریباً همون‌قدر واسه من اهمیت داری که یه کارتن مقوایی اهمیت داره.

تو تقریباً همون‌قدر واسه من اهمیت داری که یه کارتن مقوایی اهمیت داره. تو فقط یه چیزی. یه تیکه آشغالی که هنوز کسی تو رو دور ننداخته. می‌خوای من همچین چیزی بگم؟

احتمالاً فکر می‌کنین خیلی عجیب‌غریبه که فکر کنین توی وجودتون یه هیولا قایم شده؛ ولی باور کنین خیلی خیلی بدتره اگه اون هیولا واقعاً فقط ذهن خودتون باشه.

گفتم: "من رسماً جامعه‌ستیز تشخیص داده شدم. می‌دونی این یعنی چی؟" گفت: "یعنی تو عجیب‌غریبی." گفتم: "یعنی تو تقریباً همون‌قدر واسه من اهمیت داری که یه کارتن مقوایی اهمیت داره. تو فقط یه چیزی. یه تیکه آشغالی که هنوز کسی تو رو دور ننداخته. می‌خوای من همچین چیزی بگم؟"

وقتی حق با شماست، مهم نیست بقیه چی فکر می‌کنن.

آتیش یه چیز کوتاه‌مدت و موقته، دقیقاً تعریف بی‌ثباتیه. یه دفعه می‌آد، وقتی حرارت و سوخت به هم می‌رسن و جرقه می‌زنن، با یه غرش زنده می‌شه و درحالی‌که هرچیزی که دوروبرشه سیاه می‌شه و پیچ می‌خوره، با عطش می‌رقصه. وقتی دیگه چیزی نمی‌مونه که جذب کنه، ناپدید می‌شه. پشت سرش هیچی به‌جز خاکستر و سوخت استفاده‌نشده‌ش باقی نمی‌ذاره. تیکه‌های چوب و برگ و کاغذی که واسه سوختن زیادی ناخالصی دارن، کم‌ارزش‌تر از اون‌ان که توی رقص آتیش به‌ش ملحق بشن. به‌نظرم آتیش پشت سرش هیچی باقی نمی‌ذاره.

جامعه‌ستیزی فقط کَری احساسی نیست؛ لالی احساسی هم هست. احساس می‌کردم مثل کاراکترایی‌ام که توی تلویزیونِ روی حالت سکوت‌مون بودن: دست‌هاشون رو تکون می‌دادن و جیغ می‌زدن؛ ولی هیچ‌وقت یه کلمه هم بلند حرف نمی‌زدن.

گفتم: "اِی. پی.دی توی درجهٔ اول یعنی فقدان هم‌دلی." من هم دنبالش گشته بودم. چند ماه پیش. هم‌دلی چیزیه که به مردم اجازه می‌ده احساسات رو تفسیر کنن، همون‌طوری که گوش صدا رو تفسیر می‌کنه. بدون اون شما از نظر احساسی کر می‌شین. "

"گفت من جامعه‌ستیزم؟" یه‌جورهایی باحال بود. همیشه شک داشتم، ولی خوب بود که حالا رسماً تشخیص داده بودن.

"من آدم خوبی هستم؛ چون می‌دونم آدم‌های خوب باید چطوری رفتار کنن و من هم رفتارشون رو تقلید می‌کنم."

"اگه یه موقع احساس کنم می‌خوام به کسی صدمه بزنم، ازش تعریف می‌کنم. اگه کسی واقعاً اذیتم کنه، اون‌قدر ازش متنفر می‌شم که شروع می‌کنم به تصورکردن خودم درحال کشتنش. اما یه چیز خوب به‌ش می‌گم و یه لبخند درست‌وحسابی به‌ش می‌زنم. این کار مجبورم می‌کنه به‌جای فکرهای بد، به چیزهای خوب فکر کنم و معمولاً باعث می‌شه فکرهای بد از بین برن."

هرکدوم از ما به‌تنهایی فقط یه بچهٔ عجیب بودیم؛ یکی‌مون با خودش حرف می‌زد و یکی دیگه با هیچ‌کس حرف نمی‌زد. با هم دو تا بچهٔ عجیب بودیم که ظاهر یه مکالمه رو حفظ می‌کردیم. چیز زیادی نبود؛ ولی باعث می‌شد عادی‌تر به‌نظر برسیم. دو تا اشتباه بودیم که ترکیب‌مون درست بود.

این بخشی از نقشه‌م بود که نامرئی باقی بمونم

مرگ چیز غمناکیه، حتی وقتی قسط بانکت رو می‌ده.

من باید یک جفت پنجهٔ خشن می‌بودم که کف دریاهای ساکت را می‌پیمودم.

چیزهای خیلی زیادی بودن که نمی‌خواستم درباره‌شون فکر کنم. چیزهایی بودن که چندین سال وقت صرف فکرنکردن به‌شون کرده بودم. نادیده‌گرفتن‌شون هیچ‌وقت واقعاً من رو به جایی نرسونده بود.

بعضی وقت‌ها آدم‌های عادی به‌خاطر احساسی که دارن، زندگی‌شون رو برای کمک به بقیه به‌خطر می‌اندازن.

مونده بودم نکنه چشم‌هام مثل پنجره باشه و اون بتونه از طریق اون‌ها به تاریکی درونم و هیولایی که اون‌جا تکون می‌خورد، نگاه کنه.

من توی خرابه‌های یه زندگی واستاده بودم که طی چندین سال با دقت ساخته بودمش. زندگی‌ای ساخته بودم که هیچ‌وقت ازش لذت نبردم؛ چون خودم رو از لذت جدا کرده بودم. ولی زندگی‌ای بود که برام ارزش داشت؛ چه لذت‌بخش بود و چه نبود. برای ایده‌های پشت اون ارزش قائل بودم، برای اصولش.

حتماً عشق هم همین شکلیه: دو ذهن که پشت هم قرار گرفتن، دو بدن در هارمونی، دو روح در یگانگی مطلق.