بریده‌هایی از کتاب سلام بر ابراهیم (۲)

او از همان زمان به مادرسادات تمسک جسته بود. شنیده بود که حضرت زهرا (س) گمنام‌ترین معصوم ماست. نه مزار مشخصی دارند و نه تاریخ نویسان، مطالب زیادی از آن حضرت نوشته‌اند. حتی احادیثی که از مادرسادات نقل شده بسیار اندک است، اما خداوند مقامی به گمنامی ایشان داده که امامان ما می‌گویند: «ما حجت خداوند بر شما و مادر ما حجت خدا بر ماست.»

یادم هست ابراهیم از همان زمان، یعنی از قبل انقلاب عاشق گمنامی بود. دوست داشت بدون سر و صدا کار انجام دهد. او کشتی‌گیر مطرحی بود. اما هیچگاه دنبال قهرمانی و تیم ملی و... نرفت. عظمت او به همین دلیل بود که دنبال مقام و مطرح کردن خودش نبود.

مرحوم آقای داودی که دوست و مربی او بود، مسئول سازمان تربیت بدنی شد. او پیشنهاد کرد که ابراهیم وارد سازمان شده و کار مدیریتی قبول کند. اما او کار مدیریتی را نپذیرفت.

ابراهیم از جلوه کردن در مقابل دیگران بیزار بود. حتی کاری می‌کرد که اصلاً دیده نشود!

در روایات آمده است که بالاترین درجه ایمان، این است که خودت را از تمام مردم پایین‌تر ببینی. همچنین در برخورد با هرکسی به نکات مثبت آن شخص توجه کنی. ابراهیم مصداق این حدیث بود.

او با کسانی رابطهٔ دوستی را ادامه می‌داد که رگه‌هایی از انسانیت در وجودشان می‌دید. اگر می‌دید که زمینهٔ هدایت نیست، یا وارد نمی‌شد یا ادامه نمی‌داد.

سلوک ابراهیم هادی به گونه‌ای دیگر بود. سلوک او در بین مردم و در دل جامعه بود. او همدل و هم غذا با مردم به خصوص جوانان بود، اما با این حال خود را آلودهٔ دنیا نکرد. او روش‌های مختلف را به کار می‌گرفت تا در دل مخاطب نفوذ کند و آن‌ها را به راه خدا هدایت کند. این دقیقاً همان روشی است که پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) به کار می‌بردند.

«قدرتمندترین افراد، کسی است که قدرت «مالکیت بر خود» را داشته باشد؛ اگرچه در این دنیا مالک هیچ چیزی نباشد. بالعکس اگر کسی مالک همه دنیا باشد، ولی از مالکیت بر خویشتن محروم باشد، چنین شخصی را باید ناتوانترین اشخاص محسوب کرد.»

دعا کنید سرباز راه ولایت باشیم

زمانی که ابراهیم در عملیات فتح‌المبین مجروح شد، علامه جعفری برای ملاقات به منزل ابراهیم آمد و ساعتی مهمان خانواده ایشان بود. کاری که معمولاً برای کسی انجام نمی‌داد!

در محله‌ای که ابراهیم حضور داشت، یک عالم بزرگوار زندگی می‌کرد. علامه محمد تقی جعفری. این علامه بزرگوار، اخلاق بسیار خوبی داشت و اکثر اهالی را جذب می‌کرد. ابراهیم نیز به ایشان علاقه داشت و در جلسات و هیئت‌هایی که در منزل ایشان برگزار می‌شد، حضور داشت.

ابراهیم اهل مراقبه و محاسبه بود. از اعمال خود مراقبت می‌کرد و از خودش حساب می‌کشید. اما این مسائل در ظاهر زندگی او هیچ نمودی نداشت. یعنی در مقابل دیگران و در کنار دوستان، بسیار عادی و ساده ظاهر می‌شد. می‌گفت، شوخی می‌کرد، می‌خندید و... باید با ابراهیم رفت و آمد می‌کردید تا متوجه اخلاص در اعمال و محاسبه و مراقبه او می‌شدید.

بارها افراد به ظاهر مذهبی را دیده‌ام که وقتی از خانه خارج می‌شوند، تسبیحی در دست دارند و به استغفار مشغول هستند. اما برخی از این جماعت، فقط استغفار ظاهری دارند و هیچ کاری را به خاطر خدا انجام نمی‌دهند. پای گناه که برسد معلوم نیست چه می‌کنند؟

یادم افتاد در جایی خواندم که شخصی به نزد آیت‌الله شاه آبادی، استاد حضرت امام آمد و گفت: من از نماز خواندن لذت نمی‌برم. به برخی گناهان هم علاقه دارم! آیا ذکری هست که ... آیت الله شاه آبادی بلافاصله گفت: شما موسیقی حرام گوش می‌کنی؟ طرف یکباره جا خورد و حرف ایشان را تأیید کرد. آیت‌الله شاه آبادی بلافاصله می‌گوید: ذکر لازم نیست. موسیقی حرام را ترک کنید. صدای حرام انسان را به گناهان علاقمند و در نتیجه از نماز دور و بی‌علاقه کرده و راه حضور شیطان را فراهم می‌کند.

از ابراهیم شنیدم که می‌گفت: «روزی که به سراغ کشتی رفتم، پدرم مرا نصیحت کرد و گفت: هدف تو از کشتی گرفتن، قهرمانی نباشد. دنبال این نباش که با شکست دیگران، برای خودت مقام درست کنی. سعی کن با ورزش به مردم خدمت کنی. خلاصه اینکه خداوند ابراهیم را در مسیر زندگی ما قرار داد تا یک انسان واقعی را ببینیم.»

ابراهیم جزو ارکان هیئت بود، اما هیچگاه مسئولیتی قبول نمی‌کرد. برخلاف او، ما عاشق پُست و مسئولیت بودیم. او هم به ما کارهای هیئت را واگذار می‌کرد.

خودش را در مقابل خدا کوچک می‌دید و افتادگی داشت. خدا هم در چشم مردم، به او عظمت عجیبی داد.

ابراهیم ویژگی‌هایی داشت که او را شاخص کرد. بعد از این همه سال، این نکات را خوب به یاد دارم. بسیار کم حرف بود. برخلاف بسیاری از جوانان آن زمان، عفت کلام داشت. کشتی برایش هدف نبود. آمده بود تا بدنی قوی داشته باشد. با تمام ورزشکاران برخورد خوبی داشت. سعی می‌کرد در آن‌ها تأثیرگذار باشد.

سعی کن با مردم با آرامی صحبت کنی و دعوا نکنی و...

او مطیع فرمان خدا بود و در این راه، از هیچ سختی و مشکلی نمی‌ترسید.