بریده‌هایی از کتاب مهمان شام

به سومین کوچه رسیدم! شهید محمدحسین علم الهدی... به صدایی ملایم، اما محکم مرا خواند! گفت: قرآن و نهج_البلاغه در کجای زندگیات قرار دارد؟!

یکبار بعد از اینکه دوره خادمی تمام شد، نفری صد هزار تومان به خادمین هدیه دادند. سید خیلی ناراحت شد. گفتم: سید جان این پول هدیه است بگیر ببر جای خیر مصرف کن. گفت: این پولها برای من مسئولیت میاره. من به عشق شهدا اومدم. نمی‌خوام ذره‌ای نیتم خراب بشه...

می‌گفت: باید ماها درس بخونیم، قوی باشیم تا توی جامعه تأثیر گذار باشیم. من باید تو دانشگاه روی بچه‌ها تأثیر بگذارم، نه اینکه خودم رو کنار بکشم.

مومن کسی است که دیدار او، شما را یاد خدا بیاندازد

من خیلی از خدا و امام زمان (عج) دور هستم که ترس بر من غلبه داره، الان فهمیدم که نمازهام فایده نداشته! حالا حالاها باید روی خودم کار کنم تا لیاقت رفتن رو پیدا کنم...

یه روز سید اومد سراغم. دیدم خیلی خوشحاله، گفتم چت شده سید، خوشحالی؟! گفت حاجی سال‌ها منتظر این لحظه بودم. بالاخره مادرم راضی شد و دعای شهادت برام کرد. گفتم چطور مگه؟ گفت: ده سال بود ازش می‌خواستم برام دعا کنه تا شهید بشم راضی نمی‌شد. می‌گفت این دیگه چه درخواستی هست که از من داری؛ آخه من یک مادرم چطور دلم بیاد برای جوانم این طوری دعا کنم. دعا می‌کنم ان‌شاالله زود داماد بشی و.. اما نمی‌دونم چی شده بود، مامان امروز دست به دعا برد و زیر لب دعای شهادت برام کرد. حالا که مامان برام دعا کرده من مطمئن هستم با شهادت از این دنیا خواهم رفت، دعای مادر پیش خدا رد خور نداره ...

یک بار حرف خیلی سنگینی به من زد که هنوز هم باورش برای ما مشکله. به من گفت: محمد رضا من ۱۵ ساله که نماز صبحم قضا نشده!! من تو ذهنم حساب کردم دیدم سید ۲۹ سالش بود. دقیقاً هیچ نماز قضایی نداشت!! برایم عجیب بود. این حرف عجیب سید در مورد نماز صبح، بارها مرا به فکر فرو برد. ما هرشب ساعتها برای تماشای فیلم و فوتبال و... مقابل تلویزیون می‌نشینیم، حتی گاهی تا دیر وقت در هیئت‌ها می‌مانیم بی‌آنکه به قضا شدن نمازصبح خودمان توجه داشته باشیم. بعد ادعای پیروی از راه و رسم شهدا هم داریم!

«اگر می‌خواهید از سیم خاردار دشمن عبور کنید باید در سیم خاردار نفس خویش گیرنکرده باشید.»

به دوستان سفارش می‌کرد: هر وقت وارد گود می‌شوید به نیت یک شهید ورزش کنید تا ورزش ما نیز برای رضای خدا باشد و شهدا اثری در زندگی ما داشته باشند.

شهادت اتفاق نیست، یک انتخاب است.

علوی می‌میرم مرتضوی می‌میرم انتقام حرم، عمه رو من می‌گیرم و..

یکی از رفقای هیئتی ما طلا فروشی زده بود. سید به من گفت: داداش من روم نمی‌شه بهش بگم که این کارش درست نیست. باهاش راحت نیستم. تو برو بهش بگو این شغل برای جوان مجرد و ... خوب نیست. چون دائماً در معرض نامحرم قرار داری، انسان راحت‌تر آلوده می‌شه. دغدغه رفقای هیئتی رو داشت. نه اینکه این شغل رو نفی کنه، اما برای هر کسی مناسب نمی‌دونست. مخصوصاً جوان مجرد که قطعا اون فضا روش اثر منفی خواهد داشت

به من می‌گفت: وقتی من شهید شدم هر وقت میای سر مزارم درسته که نمی‌تونم جلو پات بایستم، اما خوشحالم که خاک پای رفیق هستم. تکه کلام معروفی رو داشت همیشه می‌گفت: «تا یار که را خواهد و میلش به که باشد.»

یه بار خسته بودم. هیچ روحیه‌ای برام نمونده بود، تنها کسی که به ذهنم رسید کمکم کنه سید بود. براش پیام فرستادم: سید خسته و بی‌چاره شدم چیکار کنم؟! سید بلافاصله جواب داد: کسی که از خدا دوره بی‌چاره است، نکنه خدای نکرده از خدا دور شدی؟!! جوابش همچون پتکی بر سرم فرود آمد. خیلی با من صحبت کرد و گفت: هر وقت ناامید شدی برو در خونه خدا، درمان همه دردها همون جاست. آرامش از صحبت‌هاش می‌بارید. از داشتن دوست الهی همچون سید خدا رو شکر کردم

می‌گفت هر کس لیاقت شهادت رو تو خودش ایجاد کنه هر جا که باشه خدا شهیدش می‌کنه ...

یادمه غالباً تو دانشگاه موقع نماز می‌رفت مسجد دانشگاه و در نماز جماعت و اول وقت شرکت می‌کرد. برنامه کاری سید رو نماز اول وقتش تعیین می‌کرد. خودش رو مقید به این امر بسیار مهم کرده بود. حتی در دانشگاه.

همیشه می‌گفت: دوستی با شهدا دو طرفه ست. خیلی این جمله رو تکرار می‌کرد

در خاطرات شیخ محمد بهاری می‌خوندم که از همه دیرتر پای درس عرفان استادش رفت، اما از بین ۳۰۰ نفر، از همه زودتر بارش رو بست و به خدا رسید. سید هم همین طور بود. تو این مدت کم خیلی خوب بارش رو بست که یکی از علتهاش اشک چشم سید بود.

مصداق عینی آیه قرآن بود که می‌فرماید: «و عَلَی الله فَلیتَوکل المُومنین: مومنان باید فقط بر خداوند توکل کنند.»

با شستن سنگ مزار شهدا دل خودمم رو از آلودگی و هوای نفس می‌شورم