بریده‌هایی از کتاب به همه بگو دوستت دارم

باد آورده را باد می‌برد! شاید تو هم پَر ِ کاه بودی!

راستی پاییز من بارانی تَرَم یا تو ؟! تو یک فصل می‌باری من اما، چهار فصل!

دل َم آویزان است از عکس کسی! که عکس‌اش آویزان است بر دیوار کسی!

گاهی برای تا ابد ماندن باید برای همیشه رفت! که هیچ پروانه‌ای با در پیله ماندن، پروانه نمی‌شود!

بزن ... ای روزگار تازیانه بزن من هرگز ناله نخواهم کرد تو که خوب می‌دانی گندمزار هر چه پر بارتر باشد داس‌ها بیشتر به دل َش زخم می‌زنند!

تقصیر خودشان نیست پای تو که در میان باشد چشمان من هرزه‌اند! همیشه تن، به نگاه تو می‌دهند!

نه از امروز نه از فردا از دیرینه ترین دیروز مُردنم را آرزوست اگر آرامگاه ابدی آغوش ِ تو باشد!

کار هر روزمان است! هر دویمان همیشه با هم حرف می‌زنیم! تو با یارت! من، با یادت!

پرت کرده‌ام کلید را! تا ابد به آغوش َت قفل خواهم بود!

گاهی اوقات عکس‌ها، چه چیزهای مزخرفی هستند!

به هر آنجا که قدم می‌گذاری نمکزار می‌شود! انگار تکه‌های دلی که به زیر پای َت چسبیده هنوز هم، برای تو شور می‌زنند!

رفتی که رفتی من هم بی دغدغه زندگی خواهم کرد! هیچ کس تا به حال از نفس نکشیدن، که نمرده است!

از تو خسته نمی‌شوم! مثل انسان‌ها، از کشیدن نفس!

برای پریدن تنها یک بوسه‌ی تو، کافی بود! همیشه پر وُ بال که تضمین پرواز نیست!

برای پریدن تنها یک بوسه‌ی تو، کافی بود! همیشه پر وُ بال که تضمین پرواز نیست

وقتی می‌رفت گفت تو را هم می‌برم! گفت َم کجا؟ گفت: از یادم!

نه دیگر بازگشتن َت مهم است! و نه دیگر ماندن َت! قبر من که دو نفره نیست!

زبان قوی‌ترین ماهیچه‌ی بدن است به همین راحتی‌ها که خسته نمی‌شود تا می‌توانی به همه بگو دوستت دارم دروغ که کنتور نمی‌اندازد!

اگر خورشید اندام ِ زنانه‌اش را عریان نمی‌کرد کدامین آفتابگردان سوی ِ چشم َش را بر کشیدگی ِ خط ِ چشم ِ آفتاب کش می‌داد!

تنفر بارزترین نشانه‌ی عشق است! باور می‌کنی من هم کمی بیشتر از خیلی از تو، متنفرم!