بریده‌هایی از کتاب به همه بگو دوستت دارم

تو که خوب می‌دانی دریا از نبود ماهی هرگز، نمی‌میرد!

اما نیلوفر، جایزه ایستادگی مرداب بود!

گاهی برای تا ابد ماندن باید برای همیشه رفت! که هیچ پروانه‌ای با در پیله ماندن، پروانه نمی‌شود!

باور کن که غم ها هم می‌گذرند یک رود همیشه که یک جا باقی، نمی‌ماند!

روا نیست چای زندگی را تلخ نوشیدن

تو که خوب می‌دانی گندمزار هر چه پر بارتر باشد داس‌ها بیشتر به دل َش زخم می‌زنند!

دو قلب دارم ! یکی در طرف چپ و دیگری در طرف راست آغوش َت را تنگ تر کن ... من این تن دو قلب را دوست دارم!

باور کن که غم ها هم می‌گذرند

باد آورده را باد می‌برد! شاید تو هم پَر ِ کاه بودی!

هنوز ایستاده‌ام و به تو می‌خندم بزن ... ای روزگار تازیانه بزن من هرگز ناله نخواهم کرد تو که خوب می‌دانی گندمزار هر چه پر بارتر باشد داس‌ها بیشتر به دل َش زخم می‌زنند!

تقدیم به سایبان آرامش، پدرم و سایه‌سار مهربانی مادرم

وقتی می‌رفت گفت تو را هم می‌برم! گفت َم کجا؟ گفت: از یادم!

بالا می‌روم ... بالا می‌روم ... بالا ... تا رسیدن به پشت درب‌های سقوط کسی انگار پله های زندگی‌ام را سر و ته کرده است!

زمینی که در آن تنها واقعیت زندگی مرگ است! و عشق تنها حقیقتی، که حقیقت ندارد!

دو قلب دارم ! یکی در طرف چپ و دیگری در طرف راست آغوش َت را تنگ تر کن ... من این تن دو قلب را دوست دارم!

تو هیچ وقت آشپز خوبی نخواهی شد! ببین ... دوباره دلی را که به تو داده بود َم، سوزاندی!

نان شب نیستی که بود وُ نبودت دردی را دوا کند! به هر جا که دوست داری برو ...

به همه بگو دوستَت دارم دروغ که کنتور نمی‌اندازد

همه گفتند: از نرفتن خواهی گندید! برو فراموش کن! اما نیلوفر، جایزه ایستادگی مرداب بود!

گاهی برای تا ابد ماندن باید برای همیشه رفت! که هیچ پروانه‌ای با در پیله ماندن، پروانه نمی‌شود!