بریده‌هایی از کتاب در جست و جوی آلاسکا

واقعاً خوب از پس اجرای نیمی از لبخند تقلیدناپذیر مونا لیزا برآمده است.

خیلی وقت‌ها مردم همون‌طوری می‌میرن که زندگی کرده بودن

چرا آدمای خوب، نصیب و قسمت بدی در زندگی دارن

اگر چسب‌زخم را سریع از روی پوست بکنید، مدت کمتری درد می‌کشید و زودتر خلاص می‌شوید تا اینکه کار را کش بدهید و زجر بکشید.

آخرین کلماتش این بود: ”من به جست‌وجوی شایدِ بزرگ می‌روم.“ منم برای همین می‌خوام برم. چون نمی‌خوام تا دم مرگم برای شروع جست‌وجو و پیدا کردن شایدِ بزرگ صبر کنم."

"همهٔ عمرت رو توی مسیر پرپیچ‌وخم یه لابیرنت گیر افتادی و به این فکر می‌کنی که چطور یه روز ازش فرار می‌کنی و اینکه چقدر اون روز قشنگ خواهد بود و با خودت فکر می‌کنی که فکر آینده باعث می‌شه که بتونی ادامه بدی ولی هیچ‌وقت اون کارها رو نمی‌کنی. فقط از خیال‌پردازی‌هات در مورد آینده استفاده می‌کنی که از حال فرار کنی."

با این مشعل، دروازه‌های بهشت رو به آتش بکشم تا مردم، خدا رو به امید بهشت و ترس از جهنم دوست نداشته باشن و فقط عاشقش باشن چون خداست."

بی‌عدالتی مطلقِ دوست‌داشتن کسی است که شاید او هم دوستت داشته ولی حالا دیگر نمی‌تواند داشته باشد؛ چون مرده.

همه فقط در دل زمان، دست‌وپا می‌زنیم تا بالأخره جریان آب ما را با خودش می‌برد و به دل دریا می‌کشد و در نهایت همه رفتنی هستیم.

""هیچ زنی نباید در مورد یه زن دیگه دروغ‌پردازی کنه! تو به عهد مقدس بین زن‌ها خیانت کردی! چطور این خنجرزدن زن‌ها به همدیگه می‌تونه به موفق‌شدن زن‌هایی کمک کنه که در جامعهٔ مردسالار سرکوب می‌شن؟!"

مردم حال‌وهواشون بالاوپایین داره رفیق. باید به زندگی‌کردن با مردم عادت کن

هیچ‌وقت هیچ‌چیز آن‌طور که تصور می‌کنم، نمی‌شود.

بالأخره که نمی‌شود این لحظات را تا ابد کش داد. اگر چسب‌زخم را سریع از روی پوست بکنید، مدت کمتری درد می‌کشید و زودتر خلاص می‌شوید تا اینکه کار را کش بدهید و زجر بکشید.

همیشه از اینکه متوجه می‌شدم که تنها آدم دنیا نیستم که گاهی احساسات و افکار عجیب‌وغریب و وحشتناک دارد، شوکه می‌شدم.

با خودم فکر کردم که اگر انسان باران باشد، من نم‌نم بارانم و او طوفان است.

من از اون آدما نمی‌شم که همش می‌شینن و در مورد اینکه قراره چی‌کار کنن حرف می‌زنن. من فقط عمل می‌کنم. خیال‌پردازی در مورد آینده هم یه جور نوستالژی به حساب می‌آد."

گفتم: "بعضی وقت‌ها درکت نمی‌کنم." حتی به من نگاه هم نکرد. رو به تلویزیون لبخند زد و گفت: "هیچ‌وقت من رو درک نمی‌کنی. اصل قضیه همینه."

گفت: "همهٔ عمرت رو توی مسیر پرپیچ‌وخم یه لابیرنت گیر افتادی و به این فکر می‌کنی که چطور یه روز ازش فرار می‌کنی و اینکه چقدر اون روز قشنگ خواهد بود و با خودت فکر می‌کنی که فکر آینده باعث می‌شه که بتونی ادامه بدی ولی هیچ‌وقت اون کارها رو نمی‌کنی. فقط از خیال‌پردازی‌هات در مورد آینده استفاده می‌کنی که از حال فرار کنی."

همیشه از اینکه متوجه می‌شدم که تنها آدم دنیا نیستم که گاهی احساسات و افکار عجیب‌وغریب و وحشتناک دارد، شوکه می‌شدم.

شاید شکست خوردیم ولی بعضی از معماها حل‌شدنی نیستند. هنوز آن‌طور که دلم می‌خواست نمی‌شناختمش ولی حالا دیگر ممکن نبود بتوانم این وضعیت را تغییر بدم. او باعث شد که ناممکن شود.