بریده‌هایی از کتاب گزینه اشعار مهدی اخوان ثالث

اجل خندان رسید و اشکریزان رفت و بخشودم فغان کاین دزد هم بر پوچی کالای من گرید

با بهشتی مرده در دل، کو سرِ سیرِ بهارانش؟

خوشا با خود نشستن، نرم‌نرمک اشکی افشاندن، زدن پیمانه‌ای دور از گرانان هر شبی کنج شبستانی.

حق را ز شکست است درخشش، بدرستی پیروزی منصور همان بر سرِ دار است!

زمین به دوش خود الوند و بیستون دارد غبار ماست که بر دوش او گران بوده است اقبال لاهوری

زنده دارد زنده‌دل دم را. هر کجا، هرگاه

زمستان سلامت را نمیخواهند پاسخ گفت، [سرها در گریبان‌ست. کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را. نگه جز پیش پا را دید، نتواند، که ره تاریک و لغزان‌ست. وگر دستِ محبت سوی کس یازی، به اکراه آورد دست از بغل بیرون؛ که سرما سخت سوزان‌ست.   نفس، کز گرمگاه سینه میآید برون، ابری شود تاریک. چو دیوار ایستد در پیش چشمانت. نفس کاینست، پس دیگر چه داری چشم ز چشمِ دوستان دور یا نزدیک؟

همچو خواب همگنانِ غار، چشم میمالیم و میگوئیم: آنک، طرفه قصرِ زرنگارِ صبح شیرینکار، لیک بی‌مرگ‌ست دقیانوس. وای، وای، افسوس.»

تنها، زنی و عشقی و شعری و شرابی ور دست دهد زاویه‌ای، وصلی و خوابی این‌ست و جز این نیست دگر حاصل هستی هرچند که این نیز بود نقش بر آبی

«من این غمگین سرودت را هم آواز پرستوهای آه خویشتن پرواز خواهم داد. بشهر آواز خواهم داد...»

اولین دیدار ما بود آن و شاید آخرین دیدار؟ ما در آن غربت به هم نزدیکترْ یاران. یاد عطرآگینِ آن افسانه‌گونْ لحظه نور باران یاد و گُلباران!

زمین به دوش خود الوند و بیستون دارد غبار ماست که بر دوش او گران بوده است

ما اگر مستیم. بیگمان هستیم.

قصه را بگذار، قهرمان قصه‌ها با قصه‌ها مرده‌ست. دیگر اکنون دوری و دیری‌ست کآتش افسانه افسرده‌ست

من این آزرده‌جان را می‌شناسم خوب، درین جادو شب پوشیده از برگ گلِ کوکب، دلم دیوانه بودن با ترا می‌خواست سروش آوازها می‌خواند، مسحورِ شکوهِ شب، ولی مسکین دلم، انگشت خاموشی نِهان بر لب، شنودن با ترا می‌خواست.

با بهشتی مرده در دل، کو سرِ سیرِ بهارانش؟ خندد، اما خنده‌اش خمیازه را ماند.

من ز تو باور نکنم، ای توئی؟ دوش چه دیدی، چه شنیدی، به خواب؟ برتو، دلا! فرخّ و فرخنده باد دولت این لرزش و این اضطراب.   زنده‌تر از این تپشِ گرم تو عشق ندیده‌ست و نبیند دگر. پاکتر از آه تو پروانه‌ای بر گلِ یادی ننشیند دگر.

خشکید و کویر لوت شد دریامان امروز بدو بدتر از آن فردامان زین تیره‌دل دیو صفت مشتی شمر چون آخرت یزید شد دنیامان.

ما یادگارِ عصمتِ غمگینِ اعصاریم

نه مهر فسون، نه ماه جادو کرد، نفرین به سفر، که هرچه کرد او کرد.