بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

چند داری جان من در بند ، چند ؟ بگسل آخر از من بیچاره بند

یک شبی تنها بدم در کوهسار سر به زانوی تفکر برده پیش محو گشته در پریشانی خویش زار می نالیدم از خامی خود در نخستین درد و نکامی خود

او نداند چیست این اوضاع شوم این مذاهب ، این سیاست ، وین رسوم

دائما نالیدن و بیچارگی نیست ای غافل ! قرار زیستن

من چو آن شخصم که از بهر صدف کردم عمر خود به هر آبی تلف

بی تو یک لحظه نخواهم زندگی خیر بینی ، باش در پایندگی

بگذار بخواب اندر ایم کز شومی گردش زمانه یکدم کمتر به یاد آرم و آزاد شوم ز هر فسانه بگذار که چشم ها ببندد کمتر به من این جهان بخندد

راست گویند این که : من دیوانه ام در پی اوهام یا افسانه ام زان که بر ضد جهان گویم سخن یا جهان دیوانه باشد یا که من بلکه از دیوانگان هم بدترم زان که مردم دیگر و من دیگرم هر چه در عالم نظر می افکنم خویش را دذ شور و شر می افکنم

زندگی در شهر فرساید مرا صحبت شهری بیازارد مرا خوب دیدم شهر و کار اهل شهر گفته ها و روزگار اهل شهر صحبت شهری پر از عیب و ضر است پر ز تقلید و پر از کید و شر است شهر باشد منبع بس مفسده بس بدی ، بس فتنه ها ، بس بیهده تا که این وضع است در پایندگی نیست هرگز شهر جای زندگی

هر کجا فتنه بود و شب و کین مردمی ، مردمی کرده نابود

من چهره ام گرفته من قایقم نشسته به خشکی مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست: یک دست بی صداست من، دست من کمک ز دست شما می کند طلب. فریاد من شکسته اگر در گلو، وگر فریاد من رسا من از برای راه خلاص خود و شما فریاد می زنم. فریاد می زنم!

آن که کمتر قدر تو داند درست در میانخویش ونزدیکان توست

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟

خنده با گریه بیامیخته

آنچه دیدی ، ز خود دیدی و بس

لیک ، ای عشق ، این همه از کار توست

گرچه دانم دشمن سخت من اوست

آدم کم تجربه ظاهر پرست ز آفت و شر زمان هرگز نرست

هر چه کردم که از او گردم رها در نهان می گفت با من این ندا بایدت جویی همیشه وصل او که فکنده ست او تو را در جست و جو ترک آن زیبارخ فرخنده حال از محال است ، از محال است از محال

من ندانم با که گویم شرح درد قصه ی رنگ پریده ، خون سرد ؟