بریده‌هایی از کتاب عمان سامانی

هر که را اسرار حق آموختند مهر کردند ودهانش دوختند

کیست این پنهان مرادر جان و تن کز زبان من همی گوید سخن؟ این که گوید از لب من راز کیست بنگرید این صاحب آواز کیست؟

زن مگو مرد آفرین روزگار زن مگو بنت الجلال اخت الوقار زن مگو خاک درش نقش جبین زن مگو، دست خدا در آستین

دردا که ما ز مقصد خوددورتر شدیم نزدیکتر هر آنچه نهادیم گام را

باز دل را نوبت بیماری ست ای پرستاران زمان یاری‌ست جستجویی از گرفتاران کنید پرسشی از حال بیماران کنید «عاشقی پیداست از زاری دل نیست بیماری چو بیماری دل پای تا فرقش گرفتار تب است سرگران از ذکر یارب یارب ست

وقتی از داننده‌یی کردم سؤال که مرا آگه کن ای دانای حال با همه سعیی که در رفتن نمود رجعت اکبر ز میدان از چه بود؟ اینکه میگویند: بود از بهر آب شوق آب آورد او را سوی باب خود همی دید اینکه طفلان از عطش هر یکی در گوشه‌یی بنموده غش تیغ زیر دست و زیر پا، عقاب موجزن شطش به پیش رو، ز آب بایدش رو آوریدن سوی شط خویش رادر شط درافکندن چو بط گر درین رازیست ای دانای راز دامن این راز را میکن فراز

شاه را، زینب چه می‌گو‌ید جواب گفت زینب در جواب آن شاه را: کای فروزان کرده مهر و ماه را عشق را، از یک مشیمه ازاده‌ایم لب به یک پستان غم بنهاده‌ایم تربیت بوده‌ست بر یک دوشمان پرورش در جیب یک آغوشمان تا کنیم این راه را مستانه طی هر دو از یک جام خوردستیم می هر دو در انجام طاعت کاملیم هر یکی امر دگر را حاملیم تو شهادت جستی ای سبط رسول من اسیری را به جان کردم قبول

رو که در یک دل نمی‌گنجد دو دوست

کیست این پنهان مرادر جان و تن کز زبان من همی گوید سخن؟ این که گوید از لب من راز کیست بنگرید این صاحب آواز کیست؟ در من اینسان خود نمایی می‌کند ادعای آشنایی می‌کند کیست این گویا و شنوا در تنم؟ باورم یارب نیاید کاین منم! متصلتر با همه دوری به من ازنگه با چشم و از لب با سخن! خوش پریشان با منش گفتارهاست در پریشان گوئیش اسرارهاست

آری از قسمت نمی‌باید گریخت عین الطاف‌ست ساقی هرچه ریخت

گه دلم پیش تو گاهی پیش اوست

سبحانک لانحصی ثنآء علیک انت کما اثنیت علی نفسک و فوق ما یقول القائلون.

معشوق مطلقی را حمد و ستایش سزاست جل جلاله که تمام موجودات عاشق مقید اویند.

گوش عشق، آری زبان خواهد زعشق فهم عشق آری بیان خواهد ز عشق با زبان دیگر این آواز نیست گوش دیگر، محرم اسرار نیست ای سخنگو، لحظه‌یی خاموش باش ای زبان، از پای تا سر گوش باش تا ببینم از سر صدق و صواب شاه را، زینب چه می‌گو‌ید جواب

آنکه از پیشش سلام آورده‌یی و آنکه از نزدش پیام آورده‌یی بی حجاب اینک هم آغوش من ست بی تو رازش جمله در گوش من‌ست

راه باریک‌ست و شب تاریک و چاه از حد فزون دستگیری کن خدا را، تا نلغزد پای من

گر سیر کعبه و دیر، ور خانقاه کردم غیر از تو کس ندیدم هر جانگاه کردم قصد و مرادم از سیر، روی تو بود لاغیر گر سیر کعبه و دیر ور خانقاه کردم اثبات وحدت تو موقوف بد به الا تا نفی ما سوی را بالا اله کردم جز دعوی اناالحق نشنیدم از گیاهی گوش دل از حقیقت بر هر گیاه کردم

سرخوش از صهبای آگاهی شدم دیگر اینجا زینب اللهی شدم

جز دعوی اناالحق نشنیدم از گیاهی گوش دل از حقیقت بر هر گیاه کردم

زندگانی چیست دانی؟ جان منور داشتن بوستان معرفت را تازه و تر داشتن