بریده‌هایی از کتاب خواجه عبدالله انصاری

یار از غم من خبر ندارد گویی یا خواب به من گُذر ندارد گویی تاریک تر است هر زمانی شب من یارب شب من سحر ندارد گویی

دل خود نثاردوستی کنیم که بر سر کوی تو آوازی دهد.

الهی گاه میگویی فرود آی، گاه میگویی بگُریز، گاه فرمایی بیا، گاه گویی بپرهیز، خدای این نشان قربت است، یا محضرستاخیز ؟

دل رفت مبارک باد، گر جان برود در راه پسندیدیم.

الهی از سه چیز که دارم در یکی نگاه کن : اول بیخودی که جُز تو را از دل نخاست، دوم تصدیقی که هر چه گفتم راست، سوم چون با ذکرم خاست دل و جان جُز تو را نخواست.

ای یادگار جانها و یاد داشتهٔ دلها و یاد کردهٔ زبانها، بفضل خود ما را یاد کن و بیاد لطیفی ما را شاد کن.

الهی تا بتو آشنا شدم، از خلق جدا شدم،

یارب دل پاک و جان آگاهم ده آه شب و گریه سحرگاهم ده در راه خود اول ز خودم بیخود کن بیخود چو شدم ز خود بخود راهم ده

جز تو دگری جای نگیرد در دل دل جای تو شد جای کس دیگر نیست

چون تو مولایی کراست ؟ و چون تو دوست کجاست ؟

، تو را شناختن از تو رستن است و بتو پیوستن از خود گذشتن است.

چه عزیز است آنکس که تو خواهی.

مناجات شمارهٔ ۳۲ الهی روزگاری ترا می جستم خود را می یافتم، اکنون خود را میجویم و ترا می یابم

دل و زبان است و مهر تو میان سر و جان.

نظر وای نیکو حضر و ای نیکو کار نیک منظر،

و از پس راهم نیست، دستم گیر که جز تو پناهم

نخواستی چه آید، و آنرا که نخواندی کی آید، نا کشته

نیست، ای جباری که گردنکشان را با تو روی مقاومت

مناجات شمارهٔ ۱ یارب دل پاک و جان

یارب دل پاک و جان آگاهم ده آه شب