بریده‌هایی از کتاب خواجه عبدالله انصاری

مناجات شمارهٔ ۶۷ الهی نفسی ده که حلقهٔ بندگی تو گوش کند و جانی ده که زهر حکمت تو نوش کند.

الهی اگر طاعت بسی ندارم در هر جهان جز تو کسی ندارم.

الهی اگر کاسنی تلخست از بوستان است و اگر عبدالله مُجرمست از دوستان است.

مناجات شمارهٔ ۶۸ الهی دانایی ده که در راه نیفتیم و بینایی ده که در چاه نیفتیم. مناجات شمارهٔ ۶۹

الهی من غلام آن معصیتم که مرا بعذر آرد و ازآن طاعت بیزامرم که مرا تعجُب آرد.

الهی اگر کاسنی تلخست از بوستان است و اگر عبدالله مُجرمست از دوستان است.

الهی عبدالله را از سه آفت نگاه دار از وساوس شیطانی و خواهشهای نفسانی و غرور نادانی.

الهی بنام آن خدایی که نام او راحت روح است و پیغام او مفتاح فتوح و سلام او در وقت صباح مومنان را صبوح و ذاکر او مرهم دل مجروح و مهر او بلا نشینان را کشتی نوح عذر های ما بپذیر و بر عیب ما مگیر.

الهی از کُشتهٔ تو خون نیاید و از سوختهٔ تو درد، کُشتهٔ تو بکُشتن شاد است و سوختهٔ تو بسوختن خوشنود

مناجات شمارهٔ ۶۲ الهی از آن خوان که بهر پاکان نهادی نصیب من بینوا کو، اگر نعمتت جُز بطاعت نباشد پس آنرا بیع خوانند لطف و عطا کو ؟ اگر در بها مُزد خواهی ندارم و اگر بی بها بهی بخش ما کو ؟ اگر از سگان تو ام استخوانی و اگر از کسان تو مرحبا کو؟

خداوندا فریاد رس که از نا کسی خود بفریادم.

یارب دل پاک و جان آگاهم ده

مناجات شمارهٔ ۳۱ الهی دیگران مست شرابند و من مست ساقی، مستی ایشان فانی است و از من باقی. مست تو ام از جُرعه و جام آزادم مُرغ توام از دانه و دام آزادم مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو ورنه من ازین هر دو مقام آزادم مناجات شمارهٔ ۳۲

یارب ز رهٔ راست نشانی خواهم باز بادهٔ آب و خاک جانی خواهم از نعمت خود چو بهره مندم کردی در شکر گزاریت زبانی خواهم

مناجات شمارهٔ ۳۲ الهی روزگاری ترا می جستم خود را می یافتم، اکنون خود را میجویم و ترا می یابم.

مناجات شمارهٔ ۲۸ الهی آنچه ما خود کشتیم به بر میار و آنچه تو ما را کشتی آفت ما از آن باز دار.

هر روز من از روز پسین یاد کنم بر درد گنه هزار فریاد کنم از ترس گناه خود شوم غمگین باز از رحمت او خاطر خود شاد کنم

الهی گهی بخود نگرم گویم از من زار تر کیست، گهی بتو نگرم گیوم از من بزرگوار تر کیست.

الهی چه شود که دلم را بگشایی و از خود مرهمی بر جانم نهی

من گریه به خنده در همی پیوندم پنهان گریم به آشکارا خندم ای دوست گمان مبر که من خرسندم آگاه نه ای که چون نیازمندم