بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

نقطهٔ آغاز داستان‌های عاشقانه زمانی نیست که می‌ترسیم مبادا طرفمان نخواهد دوباره ما را ببیند، بلکه وقتی است که او تصمیم می‌گیرد مدام با ملاقات با ما مخالفت نکند؛ وقتی نیست که از هر فرصتی برای فرار از دست ما استفاده کند، بلکه وقتی است که قول‌وقرارهایی ردوبدل شود که او با ما بماند و ما نیز با او بمانیم، تا ابد.

با هم ازدواج خواهند کرد، رنج خواهند کشید، اغلب دغدغهٔ مالی خواهند داشت، بچهٔ اولشان دختر خواهد بود، بعد پسردار می‌شوند، یکی‌شان با کسی رابطه برقرار می‌کند، گاهی دچار ملال می‌شوند، گاهی می‌خواهند یکدیگر را بکُشند و گاهی خودشان را.

تنها دربردارندهٔ یک جنبهٔ محدود و شاید کمی کوته‌فکرانه از زندگی عاطفی باشد، جنبه‌ای که بیشتر بر جست‌وجو برای یافتن عشق متمرکز است تا ابراز آن؛ یعنی مورد عشق‌ورزی قرار گرفتن به جای عشق ورزیدن.

زمانی که ذهنمان درگیر انتقال است، نمی‌توانیم موهبت تردید را نثار انسان‌ها و غیرانسان‌ها کنیم؛ بی‌معطلی و سراسیمه به سراغ بدترین برداشت‌هایی می‌رویم که گذشته‌مان زمانی حکم می‌کرده است.

در اوایل دوران عاشقی، شخص تا حدی به آسایش خاطر محض می‌رسد، چراکه بالاخره توانسته بسیاری از چیزهایی را که قبلاً به حکم عرف لازم بوده نزد خود پنهان نگه دارد، برملا کند. می‌توان معترف بود ما آن‌قدری که جامعه گمان می‌کند محترم و موقر و متعادل و متعارف نیستیم. ممکن است بچگانه رفتار کنیم یا خیال‌باف، تخس، آرزومند، منفی‌باف، آسیب‌پذیر و چندبعدی باشیم، اما همهٔ این‌ها را معشوقمان از ما می‌پذیرد و درک می‌کند.

زندگی بدون گفت‌وگوی صبورانه تلخ می‌شود

عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

تنها «آغاز عشق» نیست که اهمیت دارد، بلکه چگونگی ادامهٔ آن است که حائز اهمیت است.

خوب بودن به معنای خسته‌کننده بودن نیست. یه دستاورد بزرگه که نود و نُه درصد مردم نمی‌تونن بهش دست پیدا کنن. اگه "خوب" خسته‌کننده‌ست، پس من خسته‌کننده بودن رو دوست دارم.

دیدگاه رمانتیک به ازدواج، بر اهمیتِ یافتن شخص «درست و مناسب» پافشاری می‌کند که یعنی شخصی همدل با علایق و ارزش‌های فراوان ما. چنین شخصی اصلاً وجود نخواهد داشت. ما بیش از حد متفاوت و منحصربه‌فردیم. تناسب و همخوانی همیشگی غیرممکن است. شخصی که واقعاً و کاملاً متناسب با ماست، کسی نیست که به طور معجزه‌آسایی همهٔ سلایقش با ما یکی باشد، بلکه کسی است که بتواند با فراست و کلام خوش راجع به اختلاف سلایق گفت‌وگو کند.

ربیع آمادهٔ ازدواج است، زیرا آمادهٔ عشق ورزیدن است به جای اینکه دریافت‌کنندهٔ عشق باشد.

ملامت‌هایی که به معشوقمان روا می‌داریم معنای بخصوصی ندارند. چنین حرف‌های ناعادلانه‌ای را به هیچ کس دیگری روی این کرهٔ خاکی نخواهیم گفت؛ اما یورش‌های وحشیانهٔ ما مصداق عجیبی است از صمیمیت و اطمینان، نشانه‌ای از خود عشق و در نوع خود مانیفستی است نامعقول از تعهد. ما قادریم به هر غریبه‌ای حرف‌هایی معقول و مؤدبانه بزنیم، اما تنها در حضور معشوق است که با تمام وجودمان معتقدیم می‌توانیم به خودمان جرئت دهیم که بیش از حد و بی‌حدوحصر نامعقول باشیم

کسی که قهر می‌کند هم سخت نیازمند درک شدن از سوی شخص دیگر است و هم کاملاً مصر است که هیچ کاری در راستای وقوع این درک انجام ندهد. خودِ نیاز به توضیح دادن، هستهٔ این دلخوری را شکل می‌دهد:

هیچ‌کس به اندازهٔ کسی که با او ازدواج می‌کنیم، نمی‌تواند ما را نابود کند.

گریستن نیروی خاصی طلب می‌کند، اطمینان از اینکه فرد بالاخره بتواند اشک‌هایش را بند بیاورد.

ما زمانی برای ازدواج آماده‌ایم که بپذیریم در خیلی از زمینه‌ها شریک زندگی‌مان از ما باتدبیرتر، منطقی‌تر و پخته‌تر خواهد بود.

تک‌همسری حالت طبیعی عشق است. انسان عاقل تنها می‌تواند به یک نفر عشق بورزد. تک‌همسری قافله‌سالار سلامت عاطفی است.

امروزه انتظار می‌رود در همه‌چیزِ زوج‌ها تساوی برقرار باشد که در واقع یعنی تساوی در رنج کشیدن.

فرزندان به ما می‌آموزند که عشق در خالصانه‌ترین شکل خود، نوعی خدمت‌رسانی است.

خوشبختانه، هنر پاسخ‌هایی به ما می‌دهد که بقیه نمی‌دهند. این شاید حتی یکی از مشخصه‌های اصلی ادبیات باشد: چیزی را به ما می‌گوید که جامعه به طور کلی آن‌قدر محتاط است که سراغش نمی‌رود.