بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

همیشه فقط امکان یک ازدواج «نسبتاً خوب» وجود دارد.

پیر شدن کمی شبیه خسته شدن است، اما خستگی‌ای که با هیچ مقداری از خواب جبران نمی‌شود.

عشق به گل‌ها پیامد میانه‌روی و کنار آمدن با یأس‌هاست.

ربیع قبلاً تصور می‌کرد هرچیز در صورتی ارزشمند است که بی‌نقص باشد. او کمال‌گرا بود. اگر ماشین خراش برداشته بود، از راندن آن لذت نمی‌برد؛ اگر اتاق نامنظم بود، نمی‌توانست در آن استراحت کند؛ اگر معشوقش ابعادی از او را درک نمی‌کرد، کل رابطه زیر سؤال می‌رفت.

گاهی نقاب احساساتی‌گری پدرانه کنار می‌رود و ربیع درمی‌یابد بخش عمده‌ای از بهترین روزهای زندگی‌اش را به یک جفت انسان اختصاص داده که اگر بچه‌های خودش نبودند بی‌تردید به نظرش افرادی کاملاً معمولی می‌آمدند.

برای داشتن روابط خوب، نیازی نیست دائماً عاقلانه رفتار کنیم؛ تمام مهارتی که نیاز داریم این است که چند وقت یک‌بار بتوانیم با روی گشوده اقرار کنیم که شاید در یکی دو موقعیت، احمقانه رفتار کرده‌ایم.

ربیع به این می‌اندیشد که نه او و نه کرستن نیازی نیست انسان‌های کاملی باشند؛ آن‌ها فقط باید با علامت به هم نشان دهند که می‌دانند گاهی زندگی کردن با هرکدامشان چقدر سخت می‌شود.

عصبانیت و نکوهش می‌تواند جای خود را به همدردی بدهد.

به جای اندیشهٔ موهوم مکمل تام یکدیگر بودن، این توانایی تحمل تفاوت‌هاست که نشانهٔ حقیقی شخص «درست و مناسب» است. مکمل یکدیگر بودن دستاورد عشق است؛ نباید به عنوان پیش‌شرط آن در نظر گرفته شود.

البته هنوز اول راه است. او و کرستن با هم ازدواج خواهند کرد، رنج خواهند کشید، اغلب دغدغهٔ مالی خواهند داشت، بچهٔ اولشان دختر خواهد بود، بعد پسردار می‌شوند، یکی از بچه‌ها با کسی رابطه برقرار می‌کند، گاهی دچار ملال می‌شوند، گاهی می‌خواهند یکدیگر را بکُشند و گاهی خودشان را. این است داستان عاشقانهٔ حقیقی.

ظاهراً دربارهٔ چگونگی آغاز عشق چیزهای زیادی می‌دانیم اما دربارهٔ چگونگی ادامهٔ آن بسیار اندک.

در یک دنیای ایده‌آل، عهدوپیمان‌های ازدواج باید دوباره بازنویسی شوند. در آن صورت، در کلیسا زوج چنین خواهند گفت: «می‌پذیریم که وحشت‌زده نشویم اگر، چند سال بعد، کاری که الان انجام می‌دهیم، بدترین تصمیم زندگی‌مان به نظرمان آمد. با این حال قول می‌دهیم در اطرافمان جست‌وجو نکنیم زیرا می‌دانیم که گزینه‌های بهتری اطرافمان نخواهد بود. با همه بودن همیشه غیرممکن است. ما موجودات دیوانه‌ای هستیم.»

قهر کردن ادای احترامی است به انگاره‌ای زیبا و خطرناک که می‌توان ریشه‌اش را در بدو خردسالی جست‌وجو کرد: وعدهٔ درک شدن بی هیچ کلامی

عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

اینکه عملاً «نیازی نیست» ازدواج کنیم، ضرورت ازدواج را از نظر عاطفی بیشتر نشان می‌دهد. مزدوج بودن شاید با احتیاط، محافظه‌کاری و ترس همراه باشد، اما ازدواج کردن تماماً متفاوت است؛ هرچه بی‌پرواتر، درخواست ازدواج جذاب‌تر و رمانتیک‌تر.

زندگی کردن در دنیایی که انسان‌های بسیاری با بچه‌ها خوش‌رفتاری می‌کنند، فوق‌العاده است. حتی بهتر هم می‌شد اگر در جهانی زندگی می‌کردیم که نسبت به خصلت‌های بچگانهٔ یکدیگر کمی خوش‌رفتارتر بودیم.

در عمق هر دلخوری، مخلوطی درهم‌وبرهم از عصبانیت شدید و میلی به همان شدت برای حرف نزدن راجع به دلیل عصبانیت وجود دارد. کسی که قهر می‌کند هم سخت نیازمند درک شدن از سوی شخص دیگر است و هم کاملاً مصر است که هیچ کاری در راستای وقوع این درک انجام ندهد. خودِ نیاز به توضیح دادن، هستهٔ این دلخوری را شکل می‌دهد: اگر طرف مقابل توضیحی بخواهد، مسلماً لیاقت توضیح شنیدن ندارد. باید اضافه کنیم که این مزیتی است که دیگری با ما قهر کند: یعنی طرف مقابل آن‌قدری به ما احترام می‌گذارد و قبولمان دارد که فکر می‌کند ما باید ناراحتی ناگفتهٔ وی را درک کنیم. این یکی از موهبت‌های عجیب‌وغریب عشق است.

در اصطلاح روان‌شناسی، کسی که واکنش نامعقول نشان می‌دهد مسئول «انتقال» احساسی از گذشته به شخصی در حال است، شخصی که شاید تماماً مستحق آن نباشد.

همه آن‌قدر ترسو هستند که نمی‌توانند تصمیمات بزرگ بگیرند