بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

جدا شدن می‌توانست کاری خیلی طبیعی و نسبتاً اجتناب‌ناپذیر باشد. این با هم ماندن است که دستاوردی خارق‌العاده و کم‌نظیر است و آن‌ها نسبت به عشقِ سردوگرم‌چشیده و زخم‌دیدهٔ خود احساس وفاداری می‌کنند.

مکمل یکدیگر بودن دستاورد عشق است؛ نباید به عنوان پیش‌شرط آن در نظر گرفته شود.

ما زمانی برای ازدواج آماده‌ایم که بپذیریم در خیلی از زمینه‌ها شریک زندگی‌مان از ما باتدبیرتر، منطقی‌تر و پخته‌تر خواهد بود. باید بخواهیم که از او یاد بگیریم. باید تحمل کنیم که چیزهایی را به ما تذکر بدهد و در مواقعی دیگر باید آماده باشیم که خودمان را شبیه بهترین مربی‌ها کنیم و بدون فریاد زدن یا بدون اینکه صرفاً از دیگری توقع داشته باشیم که خودش از قبل بداند، نظراتمان را منتقل کنیم.

انتخاب یک شخص برای ازدواج، در واقع یعنی تصمیم بگیریم دقیقاً چه نوع رنجی را می‌خواهیم متحمل شویم

ما به جای توضیح دادن دعوا می‌کنیم، به جای یاد دادن غر می‌زنیم، به جای تجزیه‌وتحلیل کردنِ نگرانی‌هایمان بی‌قرار می‌شویم، دروغ می‌گوییم و تقصیر را گردن افراد بی‌گناه می‌اندازیم.

اینکه معشوق را «تمام‌وکمال» بدانیم، تنها نشان می‌دهد که نتوانسته‌ایم او را بشناسیم. تنها زمانی می‌توانیم ادعا کنیم به تدریج در حال شناخت یک نفر هستیم که آن شخص سخت ما را مأیوس کرده باشد.

پیر شدن کمی شبیه خسته شدن است، اما خستگی‌ای که با هیچ مقداری از خواب جبران نمی‌شود.

اینکه عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

به همان اندازه که توانایی اقرار صریح لازمهٔ عشق است، سرکوب، مقداری خودداری و کمی ازخودگذشتگی در اصلاحِ خود نیز مطمئناً در عشق لازم است.

هیچ توافق رضایت‌بخشی نمی‌توانست بدون از دست دادن چیزی صورت بگیرد.

عاقل بودن یعنی شناخت موقعیت‌هایی که منطق و استدلال به هیچ وجه در آن‌ها به کار نمی‌آید.

هرچقدر هم که تاخت‌وتازهای از سر حسادت مشمئزکننده و احمقانه باشد، اجتناب‌ناپذیر است: ما باید بپذیریم که وقتی می‌شنویم کسی که به او عشق می‌ورزیم و تکیه می‌کنیم، لب‌ها یا حتی دستان شخص دیگری را لمس کرده، نمی‌توانیم همچنان عاقلانه رفتار کنیم.

خیانت‌هایی نیز در رفتارهای کرستن وجود دارند که گرچه قدرت مشابهی برای برافروختن چنین خشمی ندارند، به همان اندازه آسیب‌زننده‌اند (با اینکه کمتر به چشم می‌آیند)، همچون گوش ندادن، ناتوانی در بخشیدن، ناعادلانه تقصیر را بر گردن دیگری انداختن، تحقیرهای گاه‌به‌گاه و بی‌اعتنایی.

خیانت همچنان خطایی متزلزل‌کننده است که به خاطر زیر پا گذاشتن مجموعه‌ای از مقدس‌ترین پنداشت‌ها راجع به عشق، هولناک تلقی می‌شود.

سرنوشت باشکوه به اندازهٔ کافی برای همه وجود ندارد و تله‌ها فراوان‌اند و افتادن درون آن‌ها بسیار آسان؛

ما بر نمایش بی‌پردهٔ امید، اعتماد، عمل خودانگیخته، حیرت و بی‌پیرایگی کودکان برچسب «شیرین» می‌زنیم، یعنی بر ویژگی‌هایی که در خطر جدی هستند، اما عمیقاً در زندگی روزمرهٔ بزرگسالی آرزویشان را داریم.

شاید کل یک جنسیت را به خاطر سطحی‌نگر بودن نکوهش کنیم، تا روزی که از جست‌وجوهای آرمان‌گرایانهٔ خود دست بکشیم و به حسی نزدیک به وارستگی خردمندانه نائل شویم و بفهمیم که تنها راه فرونشاندن این آرزو شاید این باشد که از تقاضای عشقی تمام‌وکمال و اشارهٔ مدام به غیاب آن دست بکشیم و در عوض شروع کنیم به ابراز عشق (شاید به انسانی کوچک) با اشتیاقی ناخودآگاه، بدون اینکه با رشک‌ورزی احتمال بازگشت این عشق به خودمان را در نظر بگیریم.

روی افرادی که به ما وابسته‌اند نفوذ داریم و لذا باید مراقب چه مسئولیت‌هایی راجع به کسانی که تحت فرمان و ارادهٔ ما هستند باشیم.

عشق حقیقی باید دربردارندهٔ تلاشی مداوم باشد تا هرچیزی را که در هر زمانی اتفاق می‌افتد، ورای ظاهر بغرنج و ناپسندش، با نهایت سخاوت تعبیر کنیم.

وقتی می‌خواهیم چیزی را تذکر دهیم باید اندکی کمتر ناشی، هراسان و پرخاشگر باشیم و در زمان دریافت واکنش نیز کمی کمتر ستیزه‌جو و حساس باشیم.