بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

تا حد شرم‌آوری، جذابیت ازدواج خلاصه می‌شود در ناخوشایند بودن تنهایی.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

در عمق هر دلخوری، مخلوطی درهم‌وبرهم از عصبانیت شدید و میلی به همان شدت برای حرف نزدن راجع به دلیل عصبانیت وجود دارد. کسی که قهر می‌کند هم سخت نیازمند درک شدن از سوی شخص دیگر است و هم کاملاً مصر است که هیچ کاری در راستای وقوع این درک انجام ندهد. خودِ نیاز به توضیح دادن، هستهٔ این دلخوری را شکل می‌دهد: اگر طرف مقابل توضیحی بخواهد، مسلماً لیاقت توضیح شنیدن ندارد.

او با اعتمادبه‌نفس و اطمینان درخواست ازدواج را مطرح می‌کند، چون خودش را انسان صاف و ساده‌ای در زندگی می‌داند، این نیز یکی دیگر از پیامدهای فریبندهٔ ضمنیِ ناشی از تنهایی طولانی‌مدت است. در تجرد معمولاً شخص به اشتباه تصویری بهنجار از خود در ذهن می‌پروراند.

آدم‌های ظاهراً محترم ممکن است خیال‌پردازی‌هایی بی‌پرده در ذهن خود بپرورانند، اما در ظاهر این‌طور نشان دهند که فقط در فکر رفتار دوستانه هستند.

در ظاهر نامعقول‌ترین، بچگانه‌ترین، اسفناک‌ترین و در عین حال عادی‌ترین تصور از میان تصوراتی که دربارهٔ عشق وجود دارد این است که کسی که با ما هم‌پیمان شده تنها در کانون زندگی عاطفی ما قرار ندارد، بلکه طبیعتاً به طرزی واقعاً احمقانه و شدیداً غیرمنصفانه مسئول هر اتفاقی است که برای ما رخ می‌دهد، چه خوب و چه بد. این است مزیت عجیب و آزاردهندهٔ عشق.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

اما باید مراقب باشیم روابطمان را بر اساس انتظاراتی که یک رسانهٔ هنریِ اغلب گمراه‌کننده بر ما تحمیل می‌کند، قضاوت نکنیم. ایراد از زندگی نیست، بلکه از هنر است. به جای اینکه از هم بپاشیم، باید داستان‌های موثق‌تری برای خودمان بگوییم، داستان‌هایی که چندان بر آغاز تمرکز نکند، وعدهٔ دریافت درک کامل به ما ندهد، مشکلات ما را طبیعی جلوه دهد و راهی غم‌انگیز اما امیدبخش در این سِیر عشق نشانمان دهد.

افرادی که در سن کم به خاطر شرایط خانوادگی خود مأیوس شده‌اند، در بزرگسالی و در مواجهه با مشکلات یا ابهامات موجود در روابطشان، عموماً دو نوع واکنش نشان خواهند داد: اول، تمایل به رفتاری هراسناک، چسبنده و کنترل‌کننده، نمونه‌ای که بولبی «دلبستگی اضطرابی» می‌نامد؛ و دوم، تمایل به عقب‌نشینی دفاعی که او «دلبستگی اجتنابی» می‌نامد. فرد مضطرب مایل است مدام شریک زندگی‌اش را چک کند، برون‌ریزی ناگهانی حسادت داشته باشد و بیشتر عمرش حسرت بخورد که روابطش «صمیمانه‌تر» نیست. فرد اجتناب‌کننده به نوبهٔ خود، از نیاز به «فاصله» صحبت می‌کند، از تنهایی خود لذت می‌برد و در مواقعی از مقتضیات صمیمیت جنسی در هراس است.

اینکه معشوق را «تمام‌وکمال» بدانیم، تنها نشان می‌دهد که نتوانسته‌ایم او را بشناسیم. تنها زمانی می‌توانیم ادعا کنیم به تدریج در حال شناخت یک نفر هستیم که آن شخص سخت ما را مأیوس کرده باشد.

شانزده سال است که آن‌ها با هم ازدواج کرده‌اند و با این حال، ربیع تازه‌البته کمی دیر احساس می‌کند برای ازدواج آماده است. آن‌قدرها که به نظر می‌رسد عجیب نیست. با توجه به اینکه ازدواج درس‌های مهمش را تنها به کسانی ارائه می‌دهد که برای آموزش ثبت‌نام کرده‌اند، طبیعی است که آمادگی به جای اینکه قبل از مراسم به وجود بیاید بعد از آن به وجود می‌آید؛ شاید یک یا دو دهه بعد.

پیر شدن کمی شبیه خسته شدن است، اما خستگی‌ای که با هیچ مقداری از خواب جبران نمی‌شود. هر سال کمی اوضاع بدتر می‌شود. عکسِ مثلاً بدِ امروز می‌شود عکس خوب سال بعد. این ترفند محبت‌آمیز طبیعت است که همه‌چیز آن‌قدر تدریجی اتفاق می‌افتد که آن‌قدری که باید وحشت نکنیم

عشق به گل‌ها پیامد میانه‌روی و کنار آمدن با یأس‌هاست. قبل از اینکه شروع به ستایش ریشهٔ یک گل رز یا گلبرگ‌های گل استکانی کنیم، حتماً باید ایرادی در کار بوده باشد؛ اما به محض اینکه دریابیم رؤیاهای بزرگ‌تر همیشه به نوعی در خطر هستند، با رضایت خاطر به این جزیره‌های کاملاً آرام و لذت‌بخش روی می‌آوریم.

در بحث رهایی جنسی، حقیقت این است که همیشه رازداری و مقداری خجالت راجع به هم‌آغوشی وجود داشته است. هنوز نمی‌توانیم به طور کلی بگوییم خواسته‌مان چیست و از چه کسی. شرم و سرکوب امیال چیزهایی نیستند که فقط اجدادمان به دلایلی مبهم و نالازم دودستی بهشان چسبیده باشند: مقدر شده که آن‌ها در تمامی اعصار حضور داشته باشند. همین است که وقتی غریبه‌ای از ما می‌خواهد حفاظ خود را کنار بزنیم و دقیقاً چیزی را طلب می‌کند که ما در خفا و با عذاب‌وجدان آرزویش را داشته‌ایم، لحظات نابی (که در کل زندگی ممکن است بسیار کم پیش بیایند) برایمان رقم می‌خورد.

به ندرت پیش می‌آید که خیانت از سر بی‌اعتنایی به همسر اتفاق بیفتد. شخص باید خیلی زیاد به شریک زندگی‌اش بها بدهد که زحمت خیانت کردن به او را به جان بخرد.

خانم لیلاند راجع به این مسائل کنجکاو است، زیرا او بهتر از هرکسی می‌داند که هیچ‌کس به اندازهٔ کسی که با او ازدواج می‌کنیم، نمی‌تواند ما را نابود کند.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

خونسردی دقیقاً همان چیزی است که در کلاس عشق غایب است.

زندگی کردن در دنیایی که انسان‌های بسیاری با بچه‌ها خوش‌رفتاری می‌کنند، فوق‌العاده است. حتی بهتر هم می‌شد اگر در جهانی زندگی می‌کردیم که در برابر خصلت‌های بچگانهٔ یکدیگر کمی خوش‌رفتارتر بودیم.