بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

عشق پاداش قدردانی از شمّ درونی معشوق نسبت به روان مغشوش و متلاطم ماست.

برای رمانتیک‌ها آغاز همهٔ آن چیزی را که دربارهٔ عشق مهم است، در بر دارد. به همین دلیل است که در بسیاری از داستان‌های عاشقانه، بعد از اینکه زوج از موانع اولیه گذشتند، راوی کاری نمی‌تواند با آن‌ها بکند جز اینکه آینده‌ای نامشخص برایشان رقم بزند یا به کل نابودشان کند. آنچه ما به طور معمول عشق می‌نامیم در واقع تنها، آغاز عشق است.

افراد کمی در این دنیا هستند که واقعاً همیشه بدجنس باشند؛ آن‌هایی که ما را می‌رنجانند، خودشان نیز در عذاب‌اند. بنابراین واکنش مناسب به هیچ وجه بدبینی یا خشونت نیست؛ بلکه، در آن مواقع نادری که فرد بتواند از عهده‌اش برآید، همیشه عشق است.

در لحظاتی که متوجه می‌شویم معشوق درکمان می‌کند، خیلی بیشتر از حدی که دیگران تا کنون درک کرده‌اند و شاید حتی بهتر از وقتی که خودمان ابعاد آشفته، خجالت‌آور و ننگین خود را درک می‌کنیم، عشق به اوج خود می‌رسد.

وقتی کودکان گریه می‌کنند، ما آن‌ها را به دون‌مایگی و ترحم‌جویی متهم نمی‌کنیم؛ بلکه جست‌وجو می‌کنیم تا دلیل ناراحتی آنان را بیابیم. وقتی گاز می‌گیرند، می‌دانیم که حتماً از چیزی ترسیده یا لحظه‌ای آشفته شده‌اند. ما از پیامدهای جانکاهی که گرسنگی، مشکل دستگاه گوارشی یا کمبود خواب ممکن است بر خلق‌وخوی انسان بگذارد آگاهیم. چقدر مهربان بودیم اگر می‌توانستیم لااقل اندکی از این غریزه را به روابط بزرگسالی منتقل کنیم و اینجا نیز می‌توانستیم چشممان را به روی بدخلقی و تندی ببندیم و ترس و آشفتگی و خستگی‌ای را که اغلب به یقین در آن‌ها نهفته است، تشخیص دهیم. این یعنی همان با عشق نگریستن به نژاد بشر.

افراد کمی در این دنیا هستند که واقعاً همیشه بدجنس باشند؛ آن‌هایی که ما را می‌رنجانند، خودشان نیز در عذاب‌اند. بنابراین واکنش مناسب به هیچ وجه بدبینی یا خشونت نیست؛ بلکه، در آن مواقع نادری که فرد بتواند از عهده‌اش برآید، همیشه عشق است.

برای داشتن روابط خوب، نیازی نیست دائماً عاقلانه رفتار کنیم؛ تمام مهارتی که نیاز داریم این است که چند وقت یک‌بار بتوانیم با روی گشوده اقرار کنیم که شاید در یکی دو موقعیت، احمقانه رفتار کرده‌ایم.

باید مراقب باشیم روابطمان را بر اساس انتظاراتی که یک رسانهٔ هنریِ اغلب گمراه‌کننده بر ما تحمیل می‌کند، قضاوت نکنیم.

مسائل کوچک در واقع مسائل بزرگی هستند که چنان‌که باید به آن‌ها توجه نشده است.

عشق او از حس ناکامل بودن و از میل به کامل شدن سرچشمه می‌گیرد.

به کار بردن واژهٔ «شأن» برای اموری چون بردن بچه‌ها به مدرسه و آوردنشان به خانه و امور مربوط به لباسشویی کاملاً بیجاست، چراکه ما متأسفانه آموخته‌ایم که این واژه طبیعتاً متعلق به جای دیگری است، به امور سیاسی سطح بالا یا تحقیقات علمی، سینما یا مُد. اما شأن ماهیتاً تنها به هرچه که در زندگی مهم‌تر و شرافتمندانه‌تر است، مربوط می‌شود.

او می‌داند که خباثت مردانه بیشترش فقط ترس است.

آنچه ما به طور معمول عشق می‌نامیم در واقع تنها، آغاز عشق است.

آن‌ها از دورویی‌های زندگی روزمره بیزارند. چیزی وجود ندارد که بخواهند سر آن کوتاه بیایند. هر دو مشترکاً حس می‌کنند دیگر رازی برای گفتن ندارند.

ما معتقدیم در عشق به دنبال شادی هستیم، اما آنچه حقیقتاً در پی‌اش هستیم آشنایی است. به دنبال این هستیم که در روابط بزرگسالی‌مان، همان احساساتی را بازسازی کنیم که در کودکی خوب می‌شناختیم و اغلب تنها به مهربانی و توجه محدود نمی‌شدند.

برای داشتن روابط خوب، نیازی نیست دائماً عاقلانه رفتار کنیم؛ تمام مهارتی که نیاز داریم این است که چند وقت یک‌بار بتوانیم با روی گشوده اقرار کنیم که شاید در یکی دو موقعیت، احمقانه رفتار کرده‌ایم.

تا حد شرم‌آوری، جذابیت ازدواج خلاصه می‌شود در ناخوشایند بودن تنهایی. لزوماً تقصیر شخص ما نیست. ظاهراً کل جامعه مصمم است تجرد را تا حد ممکن رنج‌آور و یأس‌آور جلوه دهد

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

عشق کاوشی است برای کامل شدن.

افراد عیب‌جو و بدبین صرفاً ایده‌آل‌گرایانی هستند با معیارهایی شدیداً سطح بالا.