بریده‌هایی از کتاب عشق های خنده دار

چیزایی هستن که نمی‌تونم در موردشون دروغ بگم. چیزایی هستن که به اونا نفوذ کردم، معنی‌شونو درک کردم، عاشقشونم و جدی‌شون می‌گیرم. نمی‌تونم با این چیزا شوخی کنم. اگه این کارو بکنم، خودمو تحقیر کردم.

شهوت‌گرایی که قبلاً بزرگ‌ترین محرک مصیبت‌ها بود، حالا به لطف انتخاب‌کنندهٔ بزرگ شبیه صبحانه و شام شده

به هر حال، دُن ژوان یه فاتحه؛ و با تأکید باید بگم: یه فاتح بزرگ. ولی از شما می‌پرسم: تو فضایی که هیچ کس شما رو رد نمی‌کنه، جایی که همه چیز ممکن و مجازه، چطور می‌تونین یه فاتح باشین؟ دورهٔ دُن ژوان گذشته. امروز نوادگان دُن ژوان دیگه فاتح نیستن؛ اونا فقط انتخاب می‌کنن.

انسان باید مدام روی حوادث، یعنی آن اسب‌های تندرو سواری کند؛ که بدون آن‌ها مجبور است مانند پیاده‌هایی خسته، پایش را روی خاک بکشد.

شاید می‌خوام در برابر ضرورت مقاومت کنم. شاید می‌خوام به رابطهٔ علّی پشت پا بزنم. شاید می‌خوام پیش‌بینی‌پذیری خسته‌کنندهٔ دنیا رو با ارادهٔ آزادم نابود کنم.»

وقتی خیلی به چیزی باور داشته باشی، به واسطهٔ همین اعتقادت، به چیزی بی‌معنی تبدیل می‌شی. کسی که مثلاً طرفدار یه نظریهٔ سیاسیه؛ هیچ وقت سفسطه‌بافی اون نظریه رو جدی نمی‌گیره و فقط اهداف عملی اون نظریه که پشت سفسطه‌بافیا پنهان شدن، واسه‌ش جدیه. لفاظی و سفسطه‌بافی سیاسی واسه باور شدن نیستن، اونا یه بهونهٔ مشترک و قابل قبولن. مردم احمقی که اونا رو جدی می‌گیرن، دیر یا زود تناقضای اونا رو می‌فهمن، بهشون اعتراض می‌کنن و در نهایت به عنوان مرتد و بدعت‌گذار بدنام می‌شن.

فرانتیسکا با جملاتی مبهم گفت که یک شخص نباید تسلیم سن شود؛ که سن فرد همیشه نکته‌ای منفی برای او نیست و وقتی شخص می‌فهمد که می‌تواند در مقامی برابر با یک شخص جوان‌تر صحبت کند، حس فوق‌العاده‌ای می‌یابد. او همین‌طوری و ناگهان گفت: «و بچه‌ها همه چیز نیستند. تو می‌دونی که من عاشق بچه‌هام هستم؛ ولی چیزای دیگه‌ای هم تو زندگی هست.»