بریده‌هایی از کتاب سومویی که نمی توانست گنده شود

آدم برای زندگی‌کردن به دین احتیاج ندارد. دین، شاید نه. اما معنویت، چرا.

نود و پنج کیلو وزن دارم اما هرگز این‌قدر احساس سبکی نکرده بودم

طبیعی‌نبودنش طبیعی است؟ همین‌طور است.

خوش‌بین‌بودن بیماری است؟ نه. زیادی خوش‌بین‌بودن بیماری است. زیاده‌روی در هر چیزی بیماری است

قصد من برنده‌شدن نیست، قصدم زندگی‌کردن است.

هدف ته راه نیست، بلکه هدف خودِ رهروی است.

گندۀ تو وجودم درست شد، می‌بینمش. منظور از آن گنده برندۀ دیگران نیست، برندۀ خودم است

حالا سعی کن به هیچی فکر نکنی. به هیچی؟ به هیچی. انگار مرده باشم؟ نه، انگار که یک گل یا یک پرندۀ بهاری باشی

اگر حرفی که می‌زنی قشنگ‌تر از سکوت نیست، پس ساکت باش.

تو هزار تا دلیل می‌تراشی تا از آنچه تصمیم گرفته‌ای شانه خالی کنی. در واقع، تو یک عالم اراده داری، اما توأم با سوءنیت. حیف، چون راه بالارفتن و پایین‌رفتن یکی است.

به اندازۀ کافی فکر نمی‌کنی برای اینکه مسائل پیش‌پاافتاده و افکار مبتذل را این‌ور و آن‌ور می‌کشی و تکرار می‌کنی و نشخوار می‌کنی، چون به دلیل ضعف در تحلیل آن‌ها را حقیقت تصور می‌کنی. مثل یک طوطی که توی قفسی از پیش‌داوری‌ها محبوس شده. زیادی فکر می‌کنی اما به اندازۀ کافی نیست چون خودت فکر نمی‌کنی.

هدف ته راه نیست، بلکه هدف خودِ رهروی است. درست است. قصد من برنده‌شدن نیست، قصدم زندگی‌کردن است.

اگر حرفی که می‌زنی قشنگ‌تر از سکوت نیست، پس ساکت باش.

زیادی فکر می‌کنی چون بین خودت و دنیا فکر را قرار می‌دهی. بیش از آنکه مشاهده کنی وراجی می‌کنی. بیش از آنکه پدیده‌ها را دریابی، فکرهای پیش‌ساخته را مطرح می‌کنی. به‌جای آنکه به واقعیت همان‌طور که پیش می‌آید نگاه کنی،‌ از پشت عینک رنگی‌ای به آن نگاه می‌کنی که روی دماغت گذاشته‌ای. معلوم است، از پشت عینک آبی، دنیا آبی است. پشت عینک زرد، رنگ زرد غالب می‌شود. پشت عینک قرمز، رنگ سرخ باقی رنگ‌ها را نابود می‌کند... خودتی که دریافتت را بی‌مایه می‌کنی چون فقط چیزی را که خودت به‌میان می‌کشی می‌بینی، یعنی پیش‌داوری‌هایت را.

بچگی خوشبخت بودی؟ بچگی خودش خوشبختی است، مگر نه؟ نباید ازش بیرون آمد.

چیزی که آدم سرکوب می‌کند سنگین‌تر از چیزی است که جست‌وجو می‌کند.