بریده‌هایی از کتاب سومویی که نمی توانست گنده شود

اگر حرفی که می‌زنی قشنگ‌تر از سکوت نیست، پس ساکت باش.

اگر حرفی که می‌زنی قشنگ‌تر از سکوت نیست، پس ساکت باش.

آدمی که کم حرف می‌زند چیزهای زیادی را پنهان می‌کند.

اگر حرفی که می‌زنی قشنگ‌تر از سکوت نیست، پس ساکت باش.

بچگی خوشبخت بودی؟ بچگی خودش خوشبختی است، مگر نه؟ نباید ازش بیرون آمد.

آدمی که کم حرف می‌زند چیزهای زیادی را پنهان می‌کند

اگر کم حرف می‌زنم برای این است که فراموش کنم.

« گفتم ممکن است، نگفتم ساده است. »

آدم برای زندگی‌کردن به دین احتیاج ندارد. دین، شاید نه. اما معنویت، چرا.

پدرت چی؟ او، خودش فکر کرد فرشته است. اما نبود. توضیح بده. یک روز از بالای ساختمانی که توش زندگی می‌کردیم، خودش را انداخت پایین. ده طبقه. خب؟ پخش زمین شد. همان لحظه مرد. این ثابت می‌کند که فرشته نبود، چون فرشته می‌تواند پرواز کند.

حالا که مرا به اندازۀ دیگران دوست دارد، معنی‌اش این است که در واقع دوستم ندارد.

زیادی فکر می‌کنی چون بین خودت و دنیا فکر را قرار می‌دهی. بیش از آنکه مشاهده کنی وراجی می‌کنی. بیش از آنکه پدیده‌ها را دریابی، فکرهای پیش‌ساخته را مطرح می‌کنی. به‌جای آنکه به واقعیت همان‌طور که پیش می‌آید نگاه کنی،‌ از پشت عینک رنگی‌ای به آن نگاه می‌کنی که روی دماغت گذاشته‌ای. معلوم است، از پشت عینک آبی، دنیا آبی است. پشت عینک زرد، رنگ زرد غالب می‌شود. پشت عینک قرمز، رنگ سرخ باقی رنگ‌ها را نابود می‌کند...

زیادی خوش‌بین‌بودن بیماری است. زیاده‌روی در هر چیزی بیماری است

« گفتم ممکن است، نگفتم ساده است. »

چیزی که آدم سرکوب می‌کند سنگین‌تر از چیزی است که جست‌وجو می‌کند.

آدم برای زندگی‌کردن به دین احتیاج ندارد. دین، شاید نه. اما معنویت، چرا.

اگر حرفی که می‌زنی قشنگ‌تر از سکوت نیست، پس ساکت باش.

« گفتم ممکن است، نگفتم ساده است. »

معلوم است، از پشت عینک آبی، دنیا آبی است. پشت عینک زرد، رنگ زرد غالب می‌شود. پشت عینک قرمز، رنگ سرخ باقی رنگ‌ها را نابود می‌کند... خودتی که دریافتت را بی‌مایه می‌کنی چون فقط چیزی را که خودت به‌میان می‌کشی می‌بینی، یعنی پیش‌داوری‌هایت را.

« گفتم ممکن است، نگفتم ساده است. »