بریده‌هایی از کتاب رقص زندگی

چشمه در توست، چرا به کوزه‌های خالی دیگران چشم دوخته‌ای؟ چشمه‌ی وجودِ خود را بِکاو. آنگاه دیگران خواهند آمد و کوزه‌های خالی خود را از آبِ زلالِ چشمه‌ی تو پُر خواهند کرد.

کیشِ من، کیشِ ستایشِ این زندگی‌ست؛ کیشِ مِهر است؛ کیشِ روشنی‌ست. کیشِ من، کیشِ زندگی را به کمال زیستن است.

کیشِ من، کیشِ ستایشِ این زندگی‌ست؛ کیشِ مِهر است؛ کیشِ روشنی‌ست. کیشِ من، کیشِ زندگی را به کمال زیستن است.

کیشِ من، کیشِ ستایشِ این زندگی‌ست؛ کیشِ مِهر است؛ کیشِ روشنی‌ست. کیشِ من، کیشِ زندگی را به کمال زیستن است.

تنها چیزی که ارزشِ عُمرِ کوتاه و تکرارناپذیرِ ما را دارد، معرفتُالله است؛ شناختِ برین است؛ آگاهی کیهانی‌ست؛ تأملی ژرف است؛ مراقبه است.

نخستین انسان‌ها، آدم و حوا، زندگی را ستودند، زندگی پُرهیجان و پُرفراز و نشیبِ دنیا را به زندگی یکنواختِ بهشت ترجیح دادند. آن‌ها عصیان کردند و از بهشت بیرون آمدند. بدین‌سان،