بریده‌هایی از کتاب کی؛ ترفندهای علمی زمان سنجی عالی

حرکت شنا: بله حرکت شنا. برای یک هفته روزانه دو بار حرکت شنا را انجام بدهید. سپس در هفته بعد آن را به روزانه چهار حرکت افزایش دهید و هفته پس از آن نیز روزانه شش حرکت را انجام بدهید. ضربان قلب خود را افزایش می‌دهید، ذهن خود را هشیار می‌کنید و شاید کمی هم قوی‌تر بشوید.

یکی از ساده‌ترین انواع استراحت این است: برای شصت ثانیه بایستید، دست و پاهای خود را تکان بدهید، عضلات خود را بکشید، کمر خود را بچرخانید و دوباره بنشینید.

زمان مسئله اصلی نیست، بلکه تنها مسئله است.

نخست، از وجود نقطه میانی آگاه باشید. نگذارید این نقاط نامرئی باشند. دوم، از این نقاط استفاده کنید تا بیدار شوید نه اینکه تسلیم شوید (بگویید «اوه-اوه» نه اینکه «اوه نه!») سوم، در نقطه میانی، تصور کنید عقب مانده‌اید (اما فقط کمی). این کار انگیزه شما را بالا می‌برد و شاید کمک کند تا بتوانید در بازی نهایی در سطح کشوری پیروز شوید.

در ابتدای حرکت برای یک هدف، از میزان پیشرفت خود انگیزه می‌گیریم؛ در انتها، از تلاش برای طی کردن فاصله‌ای که مانده است انرژی می‌گیریم.

تهران نُه ساعت از واشینگتن جلوتر است. یا شاید واشینگتن نُه ساعت از تهران عقب‌تر! فردای شما اغلب امروز من است، همانطوری که امروز من اغلب دیروز شماست. عجیب است!

زمان مسئله اصلی نیست، بلکه تنها مسئله است. مایلز دِیویس

رسیدن به انتهای یک دهه از زندگی به نحوی تفکر آنها را مغشوش کرد و رفتار آنها را تغییر داد. پایان‌ها چنین تاثیری دارند. پایان‌ها مانند شروع‌ها و میانه‌ها، در سکوت بر کاری که انجام می‌دهیم و نحوه انجام آن تاثیر می‌گذارند. در واقع، پایان‌ها از هر نوعی که باشند (تجربه‌ها، پروژه‌ها، ترم تحصیلی، مذاکرات، مراحل زندگی) به چهار طریق پیش‌بینی‌پذیر بر رفتار ما تاثیر می‌گذارند. آنها به ما انرژی می‌بخشند. به ما کمک می‌کنند تا رمزگذاری کنیم. کمک می‌کنند ویرایش کنیم و کمک می‌کنند ارتقا بیابیم.

نخستین گام آگاهی است. اگر رکود در دوران میان‌سالی اجتناب ناپذیر است، صرف آگاهی از آن از رنج‌های آن می‌کاهد و همچنین آگاهی از پایدار نبودن این رکود نیز همین اثر را دارد. اگر بدانیم که احتمال دارد استانداردهای ما در میانه راه افت کنند، این آگاهی می‌تواند به ما کمک کند تا پیامدهای آن را جبران کنیم. حتی اگر نمی‌توانیم جلوی نیروی بیولوژی و طبیعت را بگیریم، می‌توانیم برای مواجهه با پیامدهای آن آماده شویم.

«برنه برون» نویسنده و استاد دانشگاه هیوستون تعریف زیبایی از «میان‌سالی» ارائه می‌کند. او می‌گوید این دوره «زمانی است که جهان شانه‌های شما را تکان می‌دهد و به شما می‌گوید «من با شما شوخی ندارم، از این هدیه‌ای که در اختیارتان است استفاده کنید».

سپری کردن زمان استراحت در طبیعت از همه چیز بیشتر به ما نیرو می‌بخشد.

زمان استراحت اجتماعی (صحبت کردن با همکاران در مورد چیزی غیر از کار) در کاهش استرس و بهبود روحیه نسبت به زمان استراحت شناختی (پاسخ دادن به ایمیل) و استراحت تغذیه‌ای (خوردن یک خوراکی) موثرتر هستند.

یک قدم زدن پنج دقیقه‌ای پس از هر ساعت می‌تواند سطح انرژی را بالا ببرد، تمرکز را افزایش دهد و «روحیه را تمام طول روز بهبود ببخشد و احساس خستگی را در بعد از ظهرها کاهش دهد».

قدم زدن پنج دقیقه‌ای پس از هر ساعت می‌تواند سطح انرژی را بالا ببرد، تمرکز را افزایش دهد و «روحیه را تمام طول روز بهبود ببخشد و احساس خستگی را در بعد از ظهرها کاهش دهد»

چرا نقطه پایان به ما انرژی می‌دهد تا برای رسیدن به خط پایانی سخت‌تر تلاش کنیم و در عین حال الهام‌بخش ما می‌شوند که از سرعت خود بکاهیم و به دنبال معنا باشیم؟

من فکر می‌کردم نقطه‌های میانی اهمیتی ندارند (بیشتر به این خاطر که من نسبت به وجود آنها آگاه نبودم). اکنون معتقدم نقاط میانی موضوع بنیادینی در مورد نحوه رفتار افراد و نحوه عملکرد دنیا را نشان می‌دهند. من قبلا به ارزش پایان‌های خوش باور داشتم. اکنون باور دارم که قدرت پایان‌ها نه در شادی آنها، بلکه در گزندگی و معنای آنهاست. من قبلا باور داشتم که هماهنگی با دیگران یک کار صرفا فیزیکی است. اکنون باور دارم که این کار نیازمند احساس تعلق است و احساس هدفمندی را تقویت می‌کند و بخشی از طبیعت ما را نمایان می‌سازد. من قبلا معتقد بودم که زمان‌سنجی همه چیز است. اکنون باور دارم که همه چیز زمان‌سنجی است.

۱) روز کاری وقتی روز کاری به اتمام می‌رسد، بسیاری از ما می‌خواهیم فرار کنیم (بچه‌ها را از مهد برداریم و به خانه برویم تا شام تهیه کنیم و یا اینکه به نزدیک‌ترین بار سری بزنیم). اما دانش پایان‌ها می‌گوید به جای فرار کردن، بهتر است پنج دقیقه آخر کار را صرف انجام چند عمل آگاهانه کنیم تا روز خود را با رضایت‌مندی بیشتری به پایان برسانیم. دو یا سه دقیقه را صرف نوشتن کارهایی که از صبح انجام داده‌اید کنید. پیشرفت کردن بزرگ‌ترین انگیزه‌بخش روزمره شغلی است. اما بدون زیر نظر گرفتن کارهای انجام شده، معمولا نمی‌دانیم چقدر پیشرفت کرده‌ایم. به پایان رساندن روز با ثبت کارهایی که انجام داده‌اید، می‌تواند تمام روز را مثبت‌تر رمزگذاری کند.

توماس ادیسون یک جغد شب زنده‌دار بود که به بقیه جغدهای شب زنده‌دار قدرت بخشید.

هر گروه ابتدا یک دوره ایستایی طولانی را سپری می‌کرد. اعضا با یکدیگر آشنا می‌شدند اما کار خاصی انجام نمی‌دادند. در مورد ایده‌های خود صحبت می‌کردند اما جلو نمی‌رفتند. ساعت تیک تیک می‌کرد و زمان می‌گذشت. آن گاه یک تحول ناگهانی رخ می‌داد. گرسیک دریافت «گروه‌ها در یک تغییرات ناگهانی و سریع، الگوهای قدیمی خود را کنار گذاشتند و مجددا با ناظران بیرونی خود تعامل برقرار کردند، دیدگاه‌های تازه‌ای را در مورد کار خود پذیرفتند و پیشرفت سریعی را به دست آوردند». آنها پس از مرحله رکود ابتدایی، وارد مرحله تمرکز و فعالیت شدند، برنامه را اجرا کردند و به سمت موعد مقرر نزدیک شدند. اما نکته‌ای که جالب‌تر از این انفجار حرکتی بود زمان شروع آن بود. فارغ از اینکه چقدر زمان برای تیم در نظر گرفته شده بود، «همه تیم‌ها این تحول را در یک زمان مشخص در تقویم خود تجربه کردند (دقیقا بعد از گذشت نصف زمان بین اولین جلسه تا موعد اتمام آن)».

افت خوشبختی در میان‌سالگی شدید و ویران کننده نیست. بلکه کاهش پیدا می‌کند. این منحنی یو شکل (یک افت ملایم و نه یک بحران مفرط) یک یافته بسیار بزرگ است.