بریده‌هایی از کتاب کی؛ ترفندهای علمی زمان سنجی عالی

«جدایی روانی از کار، در کنار جدایی جسمی، مهم است زیرا فکر کردن در مورد کارهای شغلی در زمان استراحت می‌تواند منجر به خستگی شود».

«در جایی دور از همه و همه جا، برای لحظه‌ای خوابم برد» - سرگذشت پرنده کوکی، هاروکی موراکامی

پایان‌ها مانند شروع‌ها و میانه‌ها، در سکوت بر کاری که انجام می‌دهیم و نحوه انجام آن تاثیر می‌گذارند. در واقع، پایان‌ها از هر نوعی که باشند (تجربه‌ها، پروژه‌ها، ترم تحصیلی، مذاکرات، مراحل زندگی) به چهار طریق پیش‌بینی‌پذیر بر رفتار ما تاثیر می‌گذارند. آنها به ما انرژی می‌بخشند. به ما کمک می‌کنند تا رمزگذاری کنیم. کمک می‌کنند ویرایش کنیم و کمک می‌کنند ارتقا بیابیم.

«من برای بردن برنامه‌ای نداشتم. برنامه من این بود که آن را تمام کنم. می‌خواستم ببینم چه کاری از دست من بر می‌آید».

اگر یک پایان خوش می‌خواهید، بستگی دارد که کجا، داستان را تمام کنید. اورسون وِلز

صبر کنید گاهی بهترین کار این است که کاری انجام ندهیم. بله، شاید این موضوع کمی گیج کننده باشد اما هیچ کار می‌تواند کار درستی باشد. رکود طبیعی است اما کوتاه نیز هست. بیرون آمدن از رکود مانند ایجاد آن طبیعی است. می‌توانید رکود را مانند سرماخوردگی در نظر بگیرید: یک جور ناراحتی است اما در نهایت از بین می‌رود و وقتی این اتفاق بیفتد، آن را فراموش خواهید کرد.

بافت یک راه حل سه مرحله‌ای را به او پیشنهاد کرده است. بافت گفت که اول، بیست و پنج هدف مهم خود برای بقیه زندگی را بنویس. دوم، لیست خود را نگاه کن و از میان آنها پنج هدف را انتخاب کن که بدون تردید مهم‌ترین اولویت‌های توست. با این کار دو لیست خواهی داشت (لیست پنج هدف برتر و لیست بیست تای باقی مانده). سوم، به سرعت برای رسیدن به آن پنج هدف برتر برنامه‌ریزی کن. بیست هدف بعدی چطور؟ آنها را دور بریز. هر طور که می‌توانی از آنها اجتناب کن. اصلا به آنها نگاه نکن مگر اینکه به پنج هدف اول خود رسیده باشی که شاید زمان زیادی طول بکشد. احتمال اینکه انجام درست چند کار مهم شما را از رکود بیرون بیاورد بسیار بیشتر از انجام چندین پروژه نیمه کاره و نامناسب است.

بهترین راه برای تبدیل یک رکود به یک جرقه، سه گام دارد: نخست، از وجود نقطه میانی آگاه باشید. نگذارید این نقاط نامرئی باشند. دوم، از این نقاط استفاده کنید تا بیدار شوید نه اینکه تسلیم شوید (بگویید «اوه-اوه» نه اینکه «اوه نه!») سوم، در نقطه میانی، تصور کنید عقب مانده‌اید (اما فقط کمی). این کار انگیزه شما را بالا می‌برد و شاید کمک کند تا بتوانید در بازی نهایی در سطح کشوری پیروز شوید.

نقطه‌های میانی می‌توانند یک تاثیر دو گانه داشته باشند. در برخی از موارد، آنها می‌توانند انگیزه ما را نابود کنند؛ در برخی از موارد دیگر، به ما انگیزه می‌دهند. گاهی واکنش «اوه-نه» را در ما ایجاد می‌کنند و ما کنار می‌کشیم؛ گاهی اوقات نیز یک واکنش «اوه-اوه» را در ما ایجاد می‌کنند و ما پیشرفت می‌کنیم. در تحت شرایط خاصی، ما را به رکود می‌کشند در برخی از شرایط دیگر، جرقه‌ای ایجاد می‌کنند.

وقتی به نقطه میانی می‌رسیم، گاهی به رکود و رخوت می‌رسیم اما گاهی نیز از جا بلند می‌شویم. یک زنگ هشدار ذهنی به ما می‌گوید که نیمی از زمان خود را از دست داده‌ایم. این موضوع دوز قابل قبولی از استرس را به ما وارد می‌کند (اوه اوه زمان در حال به پایان رسیدن است) و به ما انگیزه می‌دهد و به استراتژی ما شکل تازه‌ای می‌بخشد.

بهترین دانشمندان معمولا کوچک شروع می‌کنند و بزرگ فکر می‌کنند.

«وقتی در میانه داستان هستید، اصلا داستانی در کار نیست؛ بلکه تنها یک سردرگمی است؛ یک غرش تاریک، یک کوری، یک ویرانی از شیشه‌های شکسته و چوب‌های خرد شده» مارگارت اتوود؛ (کتاب) آلیاس گریس

برای اینکه پیروزی‌ها معنادار باشند نیازی نیست که بزرگ باشند. وقتی یک نقش جدید را می‌پذیرید، اهداف کوچک دارای احتمال وقوع بالا برای خود تعیین کنید و وقتی به آنها رسیدید جشن بگیرید. این اهداف به شما انگیزه و انرژی می‌دهند تا با چالش‌های بزرگ‌تر ادامه مسیر رو به رو شوید.

گر رقابت ضعیف باشد، قرار گرفتن در انتها می‌تواند با برجسته کردن تفاوت‌های شما به شما کمک کند. سیمونسون می‌گوید «اگر روز بدی با تعداد زیادی از کاندیداهای بد وجود داشته باشد، آخر بودن ایده بسیار خوبی است».

گر در محیط غیرقطعی کار می‌کنید، اول نبودن می‌تواند به سود شما باشد. اگر ندانید تصمیم گیرندگان چه انتظاراتی دارند، اجازه دادن به دیگران برای پیش افتادن می‌تواند کمک کند که معیارها هم در ذهن انتخاب کننده و هم شما شفاف‌تر شود.

بهترین روش برای جبران یک شروع نامناسب این است که اصلا چنین شروعی را تجربه نکنیم. و بهترین تکنیک برای انجام این کار چیزی است که آن را پیش‌مرگ می‌نامند.

اصل موضوع یک چیز است: به جای اینکه افراد در معرض خطر را وادار کنیم تا گلیم خود را از آب بیرون بکشند، اگر با هم شروع کنیم در نهایت به سود همه خواهد بود

نخست اینکه توانایی‌های شناختی ما در تمام طول روز به یک اندازه نیست. در طول حدود شانزده ساعتی که بیدار هستیم، این توانایی‌ها تغییر می‌کنند (غالبا به صورت قاعده‌مند و قابل پیش‌بینی). در لحظه‌هایی از روز نسبت به بقیه لحظه‌ها، باهوش‌تر، سریع‌تر، خنگ‌تر، کندتر، خلاق‌تر و بی‌خلاقیت‌تر هستیم. دوم اینکه این نوسانات روزانه بسیار شدیدتر از آنچه هستند که فکر می‌کنیم. آنچنان که «راسل فاستر»، متخصص علوم عصبی و کرونوبیولوژیست دانشگاه آکسفورد می‌گوید، «تغییرات عملکردی در مقایسه نقطه اوج و پایین‌ترین نقطه می‌تواند برابر با وضعیتی باشد که گویا به اندازه قانونی الکل مصرف کرده‌ایم»

شروع‌ها موجب ایجاد آبشاری می‌شوند که مسدود کردن آنها غیرممکن است. بخش اعظم رشد درآمدی هر فرد در نخستین دهه حرفه او شکل می‌گیرد. شروع کردن با درآمد بیشتر فرد را در مسیر جلوتر می‌اندازد.

دای، میلکمن و ریس در تحقیق بعدی خود دریافتند که می‌توان با معنابخشی شخصی به یک روز عادی، قدرت لازم برای فعال کردن شروع‌های تازه را ایجاد کرد.