بریده‌هایی از کتاب ادب حضور (دفتر پنجم)

«ولی‌الله» به مقامی اطلاق می‌شود که در شدّت قرابت به پروردگار در مرتبه‌ای است که هیچ حائلی میان او و خداوند وجود ندارد؛ و اگر همهٔ عالم در سیر به سوی حقّ‌اند، با شفاعت او می‌توانند به قرب الهی نائل شوند، و

در ازل پرتوِ حُسنت ز تجلّی دم زد عشق پیدا شد و آتش به همه عالَم زد جلوه‌ای کرد رُخش، دید مَلَک عشق نداشت عینِ آتش شد از این غیرت و بر آدم زد عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد برقِ غیرت بدرخشید و جهان بر هم زد

بعد از وفات شیخ انصاری، کسی ایشان را در خواب دید و از احوالش پرسید، در جواب سه مرتبه فرمود: عاشورا، عاشورا، عاشورا!

در سلوک توحیدی، عقلاً و نقلاً ثابت شده که راه به توحید بدون توسّل به اولیای الهی (ع) و استمداد از ایشان غیر ممکن است

ولی در ظاهر «اَلْوِتْرَ الْمَوْتُورَ» به معنای فرد و تنهای بی‌همتا، و به زبان فارسی خودمانی، به معنای «دُردانه» است، و به خصیصهٔ خاصّ سیدالشّهدا (ع) که در فصل سوم مورد بحث قرار گرفت، اشاره دارد.

لب در کلمات و زیارات حضرات ائمه (ع) بارها تأکید شده است؛ چنان‌که بُرَید عِجلی از امام صادق (ع) نقل نموده که: فقط از طریق ماست که عبادت مقبول خداوند انجام می‌شود و تنها از طریق ماست که خداوند شناخته می‌شود و تنها از طریق ماست که توحید الهی روشن می‌گردد.

بُرَید عِجلی از امام صادق (ع) نقل نموده که: فقط از طریق ماست که عبادت مقبول خداوند انجام می‌شود و تنها از طریق ماست که خداوند شناخته می‌شود و تنها از طریق ماست که توحید الهی روشن می‌گردد.

علامهٔ طباطبایی: «طی مسیر کمال و حصول فناء فی‌الله و رفع حجاب، بدون تمسّک به ولایت أهل‌بیت (ع) و قدم نهادن در منهاج قویم آنان امکان‌پذیر نمی‌باشد؛ چرا که حقیقت توحید از ولایت به هیچ وجه قابل انفکاک نیست؛ بلکه ولایت روح و جان توحید است و محال است کسی این مسیر را بپیماید و ولایت ائمّه (ع) در عالم معنی برای او منکشف نشود، یا پس از انکشاف در مقابل آن تسلیم نشده و بدان معترف نگردد.»