بریده‌هایی از کتاب ادب حضور (دفتر پنجم)

ای دل! اینجا به ادب باش، که سلطانی عشق موجب بندگی حضرت درویشان است حافظ! ار آب حیات ابدی می‌خواهی منبعش، خاک دَرِ خلوت درویشان است

از مرحوم آیت‌الله حسینی طهرانی چنین نقل شده که: «علماء و موالیان و اولیاء الهی که به عالم توحید و ولایت راه یافته‌اند -که در آنجا تعدّد و دوئیت متصوّر نیست- باز همه در زیر چتر و هیمنهٔ ولایت ائمّه (ع) بوده و در عالم کثرت همه تحت‌الشّعاع آن انوار طاهرهٔ مبارکه هستند و از موائد کرم و احسان آنان بهره می‌برند.» ایشان برای تذکر به مقام اهل‌بیت (ع)، بارها داستان شخصی را بیان می‌کردند که برای بهره‌وری از فیض عالم ربّانی، آقا سید علی قاضی، به نجف اشرف سفر کرده بود و پیش از تشرّف به بارگاه امیرالمؤمنین (ع)، خدمت مرحوم قاضی رسیده بود. ایشان چون متوجّه این امر شده بود، به خاطر این ترک ادب، او را برای همیشه از خود طرد کرده و به او فرموده بود: دیگر از ما بهره‌ای نداری! و هرچه آن شخص اصرار ورزیده بود، وی را قبول نفرموده بودند. به همین دلیل است که همهٔ مشایخ اخلاق و عرفان و حتّی علمای اهل سنّت (یعنی کسانی که به ولایت به آن معنا که ما اعتقاد داریم، معتقد نیستند) اذعان دارند که راه تهذیب و سیر و سلوک، جز با «توسّل» امکان‌پذیر نیست؛

از سوی دیگر، کسی که در زیارت کربلای حسینی (ع) سستی نماید، ولو بهشتی باشد، هرگز صاحب خانه نیست؛ بلکه میهمان بهشتیان است.

دعایش مستجاب است؛ تا به آنجا که خداوند خطاب به زائر حسینی (ع) می‌فرماید: «از من بخواه تا اجابت نمایم. - فرشتگان برایش دعا می‌کنند و تا بازگشت به وطن او را مشایعت می‌نمایند. - همچنین ثواب‌های فراوانی برای زیارت اباعبدالله (ع) ذکر شده که قابل تصور نیست.

«زمین کعبه بر خود بالید و گفت: مثل من بر روی زمین کیست؟ در حالی که خداوند خانه‌اش را بر من بنا کرده است و مردم از هر راه دور و سختی به سوی من می‌آیند و من حرم امن الهی قرار گرفته‌ام. خداوند به او وحی کرد که بس کن! و در جای خود قرار بگیر! و پا از گلیم خود دراز مکن! که قسم به عزت و جلالم، ارزشی را که به تو دادم در مقایسه با مقام و ارزشی که به زمین کربلا دادم نیست، مگر به اندازهٔ نم آب سوزنی که در دریا فرو رود و آب بر خود گیرد؛ و اگر تربت کربلا نبود، هرگز تو را فضیلتی نمی‌دادم و اگر آنچه خاک کربلا در خود قرار داده نبود، هرگز تو را خلق نمی‌کردم و حتی خانه‌ای را که بر روی تو قرار دارد و تو به آن افتخار می‌کنی را نیز خلق نمی‌کردم؛ پس بر جای خود باش و در برابر زمین کربلا متواضع و ذلیل و فرمان‌بردار باش؛ که در غیر این‌صورت بر تو خشم می‌گیرم و تو را به قعر جهنم می‌فرستم.»

بُرَید عِجلی از امام صادق (ع) نقل نموده که: فقط از طریق ماست که عبادت مقبول خداوند انجام می‌شود و تنها از طریق ماست که خداوند شناخته می‌شود و تنها از طریق ماست که توحید الهی روشن می‌گردد.

انسان تائب نباید عادت به هرزه‌گردی در حیطهٔ گناه داشته باشد.

از خواجه نصیر نقل است که وصیت کرد او را در کاظمین و پایین پای حضراتشان دفن کنند و روی سنگ قبرش نیز بنویسند: (وَ کلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَیهِ بِالْوَصیدِ...)

مثلاً نماز یا روزهٔ قضا و امور دیگری از این قبیل را به‌جا آورد و اگر آن‌ها هم زیاد است، جایی بنویسد و همین که بنای بر ادا بگذارد کافی است، تا به تدریج انجام دهد.

، ولی در فرهنگ قرآن، عقل بدون «عشق» چراغی کم‌فروغ است که کورکورانه در پیچ و تاب قیاسات منطقی و براهین لِمّی و اِنّی، تنها قادر به کلّی‌گویی است.

اگر زیارت خانهٔ خدا در طول عمر، یک بار برای مستطیعان واجب شده، اما زیارت قبر مطهر اباعبدالله الحسین (ع) مستحبی است که در طول عمر، نه یک بار و دو بار، که هر سال و یا حداکثر چهار سال به یک بار، نسبت به آن تأکید شده و ثوابش چندین هزار برابر افزون از حجّ واجب معین گردیده

«بعضی می‌گویند گریه چه فایده‌ای دارد؟ فایده‌اش اینست که اتصال روحی انسان با خود سیدالشهداء (ع) و با خدا در ترقی است؛ با همین بکاءها.»

«زمانی در عراق بیماری وبا شیوع پیدا کرده بود. در همان اثنا در محضر آیت‌الله شیرازی در سامراء درس می‌خواندیم. در میان درس، استاد بزرگ ما آیت‌الله سید محمد فشارکی وارد شد، در حالی که آثار گرفتگی و انقباض از صورتش پیدا بود. ایشان فرمود: شما مرا مجتهد می‌دانید یا نه؟ عرض کردیم: بلی! فرمود: عادل می‌دانید؟ عرض کردیم: بلی! (ایشان می‌خواست از ما اقرار بگیرد که شرایط حکم و فتوی را دارد یا نه؟) آن وقت فرمود: من به تمامی شیعیان سامراء از زن و مرد حکم می‌کنم که هریک از ایشان یک فقره زیارت عاشورا نیابتاً از والدهٔ محترم امام زمان (عج) بخوانند و آن محترم را نزد فرزندش حضرت ولی امر (عج) شفیع قرار دهند که آن حضرت، نزد خداوند متعال شفاعت نماید تا خداوند شیعیان را از این بلا نجات دهد. همین که این حکم صادر گردید، چون مقام ترس بود، همهٔ شیعیان ساکن سامراء اطاعت نمودند و در نتیجه یک نفر شیعه در سامراء تلف نشد؛ در حالی که هر روز ده، پانزده نفر غیر شیعه در اثر وبا تلف می‌شدند.

راه تهذیب و سیر و سلوک، جز با «توسّل» امکان‌پذیر نیست؛ زیرا که سیر در مسائل معنوی، در حقیقت سیر در ولایت است و اگر صاحب ولایت کسی را نپذیرد، به او اجازهٔ سیر داده نمی‌شود.

اگر روح قرآن ولایت است، جداسازی آن‌ها و سر دادن ندای «حَسبُنا کتاب‌الله» به منزلهٔ جدا کردن روح از جسد است؛ تا با جسد بی‌جان، هرکس بتواند هرگونه بخواهد رفتار کند و تأویل‌ها و قرائت‌های گوناگون و هواپرستانه را بر اسلام و قرآن روا سازد؛ و کار به آنجا برسد که مستانه بر محراب رسول اکرم (ع) به نماز ایستد و در مقام خلافت مسلمین، نماز صبح را به چهار رکعت گزارد

به همین دلیل است که همهٔ مشایخ اخلاق و عرفان و حتّی علمای اهل سنّت (یعنی کسانی که به ولایت به آن معنا که ما اعتقاد داریم، معتقد نیستند) اذعان دارند که راه تهذیب و سیر و سلوک، جز با «توسّل» امکان‌پذیر نیست؛ زیرا که سیر در مسائل معنوی، د

به جای قاسم و اکبر به دور محمل زینب به پیش هجمهٔ سنگین و شوم چشم چرانها تویی و چند سرِ روی نیزه حائل زینب

سری به نیزه بلند است در مقابل زینب سری که سایه کشیده‌ست روی محمل زینب سری که معجزه‌اش روی نی تلاوت وحی است مسیح روی صلیب است در مقابل زینب چه دلفریب صدایی! چه آیه‌های به‌جایی! که بعد خطبهٔ خواهر، شده مکمِّل زینب پس از خطابهٔ منبر، زمان نوحه‌سرایی ست بخوان که گرم شود با دم تو محفل زینب

برایشان بگو از روضه های بازِ دل ما به استناد روایاتی از مقاتل زینب بگو به کوفه، که در کربلا چه ها که نکردند بگو چه ها که نشد با سر تو و دل زینب بگو که این اسرا از حریم شیر خدایند بگو که ناقهٔ عریان نبوده منزل زینب اسیر این همه خفاش شب‌پرستم و اینجا تویی هلال و اباالفضل ماه کامل زینب هزار گرگ گرسنه، هزار چشم حرامی

با چهرهٔ نورانی قطب عالم امکان، حضرت حجّت (عج) رو به رو شدم؛ بی‌درنگ سلام کردم؛ حضرت جواب سلامم را داد و فرمود: «نه‌تنها زشت نیست و ناراحت نمی‌شوم که به علمدار کربلا متوسّل شوی، بلکه شما را راهنمایی نیز می‌کنم که هنگام توسّل به علمدار کربلا چه بگویی. هنگامی که برای روای حاجت به آن حضرت متوسّل شدی، بگو: یا اباالغوث ادرکنی؛ ای پدر پناه دهندگان! به فریادم برس و به من پناه ده!»