بریده‌هایی از کتاب بازمانده

پیش‌خدمت مرغ سوخاری و پای رو آورد و فنجونای قهوه‌مون رو هم پر کرد. بعد لبخند زد و رفت که بمیره.

مردم نمی‌تونند تقوا و پاک‌دامنی دیگران رو درک کنن، چون تو وجود خودشون همچین چیزی نمی‌بینن. راحت‌تر اینه که به‌جای این‌که باور کنید قوی‌تر هستید، تصور کنید ضعیف‌ترید. شما معتاد به سوءاستفاده از خودتونید. دروغگواید. مردم همیشه آماده‌ن که درست برعکس اون چیزی رو که بهشون می‌گید، باور کنن. شما نمی‌تونید خودتونو کنترل کنید. کمپین پیدایش پر از احتمالات و اتفاقات پیش‌بینی نشده بود.

ما همیشه مشغول یاد گرفتن بودیم. میلیون‌ها نکته برای حفظ‌کردن داشتیم. نصف کتاب عهد عتیق رو هم حفظ کردیم. همه فکر می‌کردیم یاد گرفتن این چیزها ما رو باهوش و زرنگ می‌کنه اما برعکس باعث شدن احمق‌تر بشیم. با وجود همهٔ این نکته‌ها و جزئیات کوچیک که باید یاد می‌گرفتیم، دیگه وقتی برای فکر کردن نداشتیم.

فرق بین خودکشی و شهادت به پوشش خبری اونه

می‌فهمید که کاری که موقع انجامش کسی تماشاتون نکنه، ارزشی نداره.

دقیقاً بعد از اون بود که خودمو توی حموم قایم کردم و دچار چیزی که تو کتاب روان‌شناسی بهش بحران وجودی می‌گفتن شدم.

مردم مدام می‌پرسن که موقع رفتنم، مادرم گریه می‌کرد؟ یا پدرم بغلم کرد؟ و هر بار هم که جواب می‌دم نه، تعجب می‌کنن. هیچ‌کی برام گریه نکرد و هیچ‌کی بغلم نکرد. هیچ‌کی موقع فروختن مرغ و خوک گریه نمی‌کنه و بغلش نمی‌گیره. هیچ‌کی قبل از سر بریدن مرغ یا چیدن سیب گریه نمی‌کنه و بغلش نمی‌گیره. هیچ‌کی شب بیدار نمونده و به این فکر نکرده از این‌که گندمی که کاشته و حالا به نون تبدیل شده خوشحاله یا نه.

ماهی اول رو والدینم برام خریدن تا بهم یاد بدن چطور از مخلوقات زندهٔ خداوند نگهداری کنم و بهشون عشق بورزم. بعد از اون ششصدوچهل ماهی دیگه هم خریدم و تنها چیزی که یاد گرفتم اینه که هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره. اولین‌بار که عشقِ زندگی خودتون رو می‌بینید باید روی این موضوع حساب کنید که اون یه روز می‌میره.

این ماهی قرمز، ششصد و چهل یکمین ماهی من تو طول زندگی‌مه. ماهی اول رو والدینم برام خریدن تا بهم یاد بدن چطور از مخلوقات زندهٔ خداوند نگهداری کنم و بهشون عشق بورزم. بعد از اون ششصدوچهل ماهی دیگه هم خریدم و تنها چیزی که یاد گرفتم اینه که هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره. اولین‌بار که عشقِ زندگی خودتون رو می‌بینید باید روی این موضوع حساب کنید که اون یه روز می‌میره.

دقیقاً مثل آدمایی که عبادت می‌کنن؛ کل چیزی که می‌شنوید یا شکایته یا تقاضا. کمکم کن، منو ببخش، راهنمایی‌م کن و بهم گوش بده.

همه باهم یه مشت بدبختیم.

شما استعدادی ذاتی توی نادیده گرفتن دارید. یه موهبت بزرگ.

تاریکی محیط کلیسا، تاریکی محضه.

کار تمام وقتم خرحمالی واسه مردمه و کار پاره وقتم خدایی کردنه.

وقتی صد و دهمین پله رو رد کردید، می‌فهمید اگه توی برنامه‌های ویدئویی نباشید و یا توی ماهواره و اینترنت نباشید، در واقع اصلاً وجود خارجی ندارید. شما مثل همون درختی هستید که توی جنگل می‌افته و هیچ‌کی هیچ اهمیتی بهش نمی‌ده. مهم نیست کاری انجام می‌دید یا نه. اگه کسی بهتون توجه نکنه و شما رو نبینه، هیچ فایده‌ای نداره. واقعی یا الکی، این از اون دسته از حقایقیه که از درون، شما رو می‌خوره.

متوجه می‌شید که مردم مواد مخدر مصرف می‌کنن چون تنها پیشرفتی بوده که تو این زمینه به‌دست آورده‌ن. می‌فهمید که کاری که موقع انجامش کسی تماشاتون نکنه، ارزشی نداره. پیش خودتون می‌گید اگه جمعیت کمی برای دیدن به صلیب کشیدن مسیح اومده بود، برنامه رو عقب می‌نداختن؟

حالا از خودمون می‌پرسیم که اگه کسی رنج و عذاب مسیح رو نمی‌دید، رستگار می‌شدیم؟ کلید رستگاری توی مقدار توجهیه که نصیبتون می‌شه. مقداری که تو معرض دید هستید، اسم‌تون سر زبوناست و رسانه‌ها دنبالتونن.

ماهی اول رو والدینم برام خریدن تا بهم یاد بدن چطور از مخلوقات زندهٔ خداوند نگهداری کنم و بهشون عشق بورزم. بعد از اون ششصدوچهل ماهی دیگه هم خریدم و تنها چیزی که یاد گرفتم اینه که هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره

هر اتفاقی که بیفته تقدیر و فرمان الهیه؛ وظیفه‌ایه که باید تکمیل بشه. هر شادی و غمی فقط در راستای مفید بودن شماست. هر احساسی نابود شدنیه. پیش‌بینی آینده و یا حسرت گذشته فقط یه اضافه‌کاری احمقانه‌ست، در واقع یه چیز لوکس محسوب می‌شه. این تعریف ایمان ما بود.

هر اتفاقی که بیفته تقدیر و فرمان الهیه؛ وظیفه‌ایه که باید تکمیل بشه. هر شادی و غمی فقط در راستای مفید بودن شماست. هر احساسی نابود شدنیه. پیش‌بینی آینده و یا حسرت گذشته فقط یه اضافه‌کاری احمقانه‌ست، در واقع یه چیز لوکس محسوب می‌شه. این تعریف ایمان ما بود.