بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

غفلت سرشار مستغنی‌ست از اسباب جهل خواب گو مژگان نبندد دیده‌های کور را

در نظر داریم مرگ و از امل فارغ نه‌ایم پیش پا دیدن نشد مانع خیال دور را

زندگانی شیوهٔ عجز است باید پیش برد نیست سر دزدیدن ازپشت دوتا مزدور را

گهی دیر تازیم وگه‌کعبه جو جنونهاست مجبور تقدیر را

بنای نفس بر هوا بسته‌اند

دماغ بی‌نیازان ننگ خواهش برنمی‌دارد

به دعوت هم‌کسی راکس نمی‌گوید بیا اینجا صدای نان شکستن‌گشت بانگ آسیا اینجا

چون اشک شمع در قدم عجز داشتیم لغزیدنی‌که بر همه اعضا زدیم پا

چشمی به تأمل نگشوده‌ست نگاهت بروضع جهان‌گر عجبت نیست عجب نیست

حریرکارگه وهم را چه تار و چه پود

به هرچه وارسی از خودگذشتنی دارد به‌هوش باش‌که امروز رفت وفردا نیست

نه ترنمی نه وجدی نه تپیدنی نه جوشی به خم سپهر تا کی می نارسیده باشی نگه جهان نوردی قدمی ز خود برون آ که ز خویش اگر گذشتی همه ‌جا رسیده باشی

دلت به عشوهٔ عقبا خوش است ازین غافل که هرکجا، تویی، آنجا به غیر دنیا نیست

به هرزه بال میفشان در این چمن بیدل که هر طرف نگری جز در قفس وا نیست

حساب هیچکسی تا کجا توان دادن بقا کدام و چه هستی فنا هم از ما نیست

بیاکه هیچ بهاری به حسرت ما نیست شکسته رنگی امید بی‌تماشا نیست

در هر کجا ز مشت خس ما نشان دهند آتش زن و بسوز، مپرس آشیان کیست

فریاد ما به چشم سیاهت نمی‌رسد باب دکان سرمه‌فروشان‌، فغان کیست

چون ماه نو ایجادکن از تیغ سپر را

تاکی چو جرس دل به تپیدن بخراشم در ناله‌ام آغوش وداعیست اثر را