بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

کلبهٔ مجنون چوصحرا ازعمارت فارغ‌است بام و در حاجت نباشد خانهٔ زنجیر را

همه درسعی فنا پیشترازیکدگریم‌

غبار دشت بیرنگیم و موج بحر بی‌ساحل سر آن دامن از دست‌که می‌گردد رها اینجا

یک گام اگر ز وهم تعلق گذشته‌ای‌ بیدل درازکن به بساط فراغ پا

سامان عیش ما نشودکم ز بعد مرگ تا مشت خاک ماست قدح نوش نقش پا

سامان آرمیدگی موج‌گوهریم ما را سری‌ست برخط تسخیرخواب پا

چون قافلهٔ عمر به دوش نفسی چند رفتیم به جایی‌که خبر نیست خبر را

اظهار غفلت طلبم‌کار عقل نیست نقاش عاجزست به تصویر خواب پا

نفی خود می‌کنم اثبات برون می‌آید تا به‌کی رنگ توان باخت بهار است‌اینجا

بیدل این نقد به تاراج غم نسیه مده کار امروزکن امروز، ز فردا، فردا

لب مگشای چون صدف تا گهر آوری به‌ کف گوش طلب‌که‌کارگوش هیچ دهن نمی‌کند

با عقل چه جوشیم‌که جز وهم ندارد از عشق چه لافیم که بیش از هوسی نیست

خواه برگنج قناعت خواه در قصر غنا روزکی چند است بیدل هرکسی مهمان حرص

وحشت آن است‌که ناآمده از خود برونم ورنه تا عزم شتاب است درنگ است اینجا

هرچه آید به نظر آن طرفش موهوم است

زندانی اندوه تعلق نتوان بود بیدل دلت از هرچه شود تنگ برون آ

ای تمنا نوحه‌ کن بر کوشش بیحاصلم جستجوها دارم اما یافتن گم کرده‌ام

بی‌تو آغوش گریه‌آلودم زخم خون درکنار را ماند

آه از دلی‌ که خون شد و در پای او نشد

بنیاد اظهار بر رنگ چیدیم خود را به هر رنگ‌کردیم رسوا