بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

ساقی‌امشب‌چه‌جنون ریخت‌به‌پیمانهٔ هوش که شکستم به دل از قلقل مینا، مینا محو اوگشتم و رازم به ملاء توفان‌کرد هست حیرانی عاشق لب‌گویا،‌گویا داغ معماری اشکم‌که به یک لغزیدن عافیتها شد ازین آبله برپا، برپا

زبر و بم وهم است چه‌ گفتن چه شنیدن توفان صداییم در این ساز و صدا هیچ سرتاسر آفاق یک آغوش عدم داشت جز هیچ نگنجید دراین تنگ فضا هیچ

می‌برد با خویش آخرهرچه را باد آورد

شب‌ که دل از یأس مطلب باده‌ای در جام‌ کرد یک جهان حسرت به توفان داد و آهش نام‌کرد

غریبی در دیار بیکسی یاد وطن دارد

آن سوی ظلمت بغیر از نور نتوان یافتن

که ز هر اشک زدم بر سر دریا، دریا

دو روزی با غم و رنج حوادث صبر کن بیدل جهان آخر چو اشک از دیده‌ات یکبار می‌افتد

تا قیامت در کف خاکی که نقش پای اوست دل تپد، آیینه بالد،‌گل دمد، جان بشکفد

بی فقر آشکار نگردد عیار مرد بخت سیه بود محک اعتبار مرد

از فلک بی‌ناله‌کام دل نمی‌آید به دست شهد خواهی آتشی زن خانهٔ زنبور را

گریک مژه چون چشم فراهم شده باشی شیرازهٔ اجزای دو عالم شده باشی

ممنون غفلتیم‌که بی‌منت طلب ما را به ما رساند به شبگیر خواب پا

محو اوگشتم و رازم به ملاء توفان‌کرد هست حیرانی عاشق لب‌گویا،‌گویا

زندگانی در جگرخار است و در پا سوزن است

تا تقاضا به میان آمده‌، مطلب رفته‌ست نیست غیر ازکف افسوس طلبها، لبها

برخاست ر‌گ گردن و آمد به میان بحث

مقیم بیکسی آسوده از پریشانی‌ست

لب مگشای چون صدف تا گهر آوری به‌ کف گوش طلب‌که‌کارگوش هیچ دهن نمی‌کند

زنهار! ازحلاوت دنیا، مخور فریب تا زندگیت تلخ نگردد ز قنداو