بریده‌هایی از کتاب نئو گلستان

قول حکیمی به یاد آوردم که گفت دو مسافر اگر به چاه بیابان درافتند، مال‌دار به چاه کیسهٔ زر ذی‌قیمت یابد و فقیر دفترچهٔ قسط طویل‌المدت.

چو عمرت در پی دانش نهادی در تنگی به روی خود گشادی دو صد فاضل اگر در بستر افتند بدون زر کسی دارو ندادی

داشت و عمرش پی حسرت سپرد سیر نشد سیر نشد تا بمُرد

یکی از ملوک عرب رنجور بود در حالت پیری، امید زندگانی قطع‌کرده و لگن و تشت کنار تخت گذاشته و سرم به دست آویخته. اگر توانیش بودی گاه به بوستانِ محل شدی و در کنار دیگر همسالان، به اول‌وآخر مسبب گرانی فحش دادی و برای چند نفر پلاسیده‌تر از خود خالی‌ها بستی. روزی نفسش به شماره آمده بود و در بستر بود که کس سر برسید و بشارت داد که فلان سهامت به دولت خداوند افزایش یافت و فلان زمینت گران شد و جملگی سپرده‌هایت در قرعه‌کشی برنده شدند. ملک نفسی سرد برآورد و این مژده به پروستات برآمده‌اش ارجاع داد و گفت: «این مژده مرا نیست؛ مژده آن است که به مدد متخصصان توانمند داخلی داروی درمان قطعی ایدز یافت شود تا من پاره نشده‌ام.»

خطیبی کریه‌الصوت خود را خوش‌آواز پنداشتی و برای خود جشنواره به پا کردی و به خود جایزه دادی و خود گفتی و خود خندیدی و خود مرد هنرمندی بودی. خیلی خوش‌صدا بود، دمِ باد هم می‌خوابید.

دوگانه‌سوز نیَم همچو مفتیان دَرَت دهان در آخور سلطان و سجده بر ملکوت

«یا رب بر بدان رحمت آر که اُل‌رِدی بر نیکان رحمت کرده‌ای و بداقبالان را نظر کن که خوش‌اقبالان فقط مانده مرا بخورند. هر چه خواهند کنند و باز از آسمان برای‌شان می‌بارد که گر رحمتت به مثال ابر بارنده باشد، خوش‌اقبالان بندرانزلی و درویشان کویر لوت‌اند.»

روزی از دور زمان می‌نالیدم و روی از گردش آسمان درهم کشیده بودم و پایم از خستگی نای رفتن نداشت، که برهنه بود و استطاعت پای‌پوشی نداشتم. به بوستانی درآمدم، دل‌تنگ. یکی را دیدم پای‌پوش اصل آدیداس پوشیده و ظریفان نیکوخصالِ صاحب‌جمال به گرد او گردیده... و بی‌ام‌دبلیوی زِدفور بر در بستان پارکیده، نرمش‌ها می‌کرد. سپاس نعمت حق به جای آوردم که هنوز پاهایم نستانده به این جوان نداده‌اند و ناچار بر بی‌کفشی صبر کردم.

قول حکیمی به یاد آوردم که گفت دو مسافر اگر به چاه بیابان درافتند، مال‌دار به چاه کیسهٔ زر ذی‌قیمت یابد و فقیر دفترچهٔ قسط طویل‌المدت.

در پایان سال، کمینه‌نمره‌ای گرفت و مدرک بر او اعطا کردند تا به دیوار سرای کوبد.

فی‌الجمله سفت بود و بند دل از دستمال قدرت داداش‌کایکو محکم‌تر داشت. امکان موافقت نبود و به مفارقت انجامید

گفت: «غایت لطف و کرم باشد.» حکیم گفت: «همین؟ امر دیگر ندارید؟» ملک گفت: «آهان! البته لطف تو را به صد دینار جبران کنم.»

بر در شهری به تهمت جاسوسی، اخلال در امنیت، نشر اکاذیب، تبانی برای برهم زدن نظم عمومی، اجتماع بیش از یک نفر و مزاحمت برای نوامیسْ ایشان را بگرفتند و هر دو را به خانه‌ای کردند و در به گِل برآوردند.

زبان در مُلک ما دژبان جان است زبان بود آن‌چه سرها داد بر باد

معدهٔ خالی رعیتِ رام داشت انسی به نان خالی جو خواجه گفتا که بی‌حساب نبخش حال بنشین و آروغش بشنو