بریده‌هایی از کتاب بینوایان (جلد اول)

همیشه بینوایی فرودستان بر احسان وبخشش فرادستان می‌چربد

وانگهی آن کیست که در عالم به همه آرزوهای خود جامه عمل پوشانده باشد؟

احساس می‌کند، دو چیز بی‌منتها در کار به گور سپردن او هستند: اقیانوس و آسمان؛ یکی گور و دیگری کفن اوست

با این وجود هر بامداد که با شانه‌ای شکسته موهایش را که همچون آبشاری از ابریشم بر شانه‌هایش می‌ریخت شانه می‌کشید، برای لحظاتی احساسی از طنازی و خوشبختی به او دست می‌داد.

اینان جای پنجه پای اردک‌ها را بر ماسه‌های کنار مرداب با نقش پرشکوه ستارگان آسمان جابه‌جا کرده‌اند.

خدمتکار پیر آن گوشه را به اسقف نشان دادو گفت: «عالیجناب! بنگرید! آز آنجا بالارفته وبه کوچه کش فیلد پریده، خدا لعنتش کند! نقره‌های مارا دزدیده.» اسقف لحظه‌ای سکوت کرد، بعد به خانم ماگلوار نگریست. با آرامش گفت: «مگر این نقره‌ها از آنِ ما بود؟» خانم ماگلوار مبهوت ماند ودیگر سخنی بر زبان نیاورد، اسقف پی حرفش را گرفت: «خانم ماگلوار ما بی‌دلیل این نقره‌ها را نگه داشته بودیم. این نقره‌ها دارایی فقرا بود، این مرد که بود؟ یک مرد فقیر»

امیدتان به آن کس باشد که وارث و جانشین نداشته باشد

در نهایت ذات پلید تو، نیش خود را زد!

احترامات آلوده به ترسشان حیرانم می‌کرد

هر آنچه آموخته‌اید به آنان که نمی‌دانند آموزش دهید، جامعه‌ای که در آن آموزش رایگان وجود ندارد مقصر است.

دختربچه‌ای که عروسک نداشته باشد، تقریباً به همان حد بدبخت است که زنی بدون بچه باشد.

در تاریخ جهان، هیچ چیز شورانگیزتر از جان باختن با شور و هیجان نیست.

شیطان را دوگونه می‌نامند، نخست شیطان، دوم دروغ.

معصومیت نیازمند زر و زیور نیست که خود زینت خود است. معصومیت نیازی به گنبد و بارگاه ندارد، معصومیت چه ژنده پوش باشد یا لباسی فاخر در برداشته باشد. شکوه خود را جلوه‌گر می‌سازد.

هرگاه قلب آدمی خشک گردد، چشمان او نیز خشک می‌شود.

«قشنگ‌ترین محراب، روح موجودی نگون بخت است که تسلی یافته وسپاس خدای را به جای آرد.»

آدمی جسمی دارد که هم باری بر دوش او و هم وسوسه‌کننده اوست، به اجبار باید این بار را حمل کند و به دلخواه او رفتار نماید. باید از این جسم پرستاری کند و حفظش نماید و در عین حال او را مقهور خود کند، از او پیروی نکند؛ مگر در غایت امر

در دوران مشقت همه چیز را تحمل کرده بود. به هرکاری جُز قرض کردن تن داده بود و درتمام این سالیان حتی یک سو نیز به کسی بدهکار نشده بود. براین باور بود که بدهکاری سرآغاز اسارت و بردگی است. همیشه با خود می‌گفت که طبکاران بدترازبرده دارانند، چون صاحب یک غلام مالک اوست، اما طلبکارشرافت آدمی را تصاحب می‌کند و اگر بخواهد می‌تواند آن را لکه دارنماید.

کتاب جامعه سلیمان قادر متعالت می‌داند و در آثار مکابیان خالقت می‌نامند، در رساله پولس رسول به انسیان، به آزادی خطاب گشته‌ای. باراک، وقایع نگار ارمیای نبی، بی‌پایانت می‌خواند، در مزامیر داود به «خرد و راستی» و در انجیل یوحنا «نور» خوانده شده‌ای، دررساله «پادشاهان»، «آفریدگار» و در سفر خروج «قدرت نهایی» و در سفرلاویان «قداست» و در کتاب عزرا «عدل» نام داری، در دایره خلقت، تو «پروردگار و خدایی» و آدم به تو «پدر» خطاب می‌کند، اما سلیمان نبی به تو «بخشنده ومهربان» نام می‌نهد و من درمیان همه آنها این یک را بیشتر می‌پسندم.

راست یا دروغ، بیهوده‌گویی درباره مردم، در روال زندگی و به ویژه سرنوشت آنان درحد کارکرد آنان موثر است.