بریده‌هایی از کتاب زنی میان ما

وقتی به زن جوان پیش رویم نگاه می‌کنم می‌گویم «من هم قبلاً خود تو بودم.»

در یکی از پادکست‌های روان‌شناسی که گوش می‌کردم پدیدهٔ بادرماینهوف را توضیح می‌داد. مربوط به زمانی است که شما از چیزی مثل اسم یک نوع غذا آگاهید و بعد ناگهان آن را همه‌جا می‌بینید. توّهم بسامدی هم به آن گفته می‌شود.

در کتابی خوانده بودم باید از جاهایی که خاطرات دردناک گذشته برایم دارد دیدن کنم تا قدرتشان کم شود و بتوانم شهر را مال خودم کنم

سال‌ها باعث شده بود تعادل نداشته باشم. هربار کاری می‌کردم که دوست نداشت خودم از تبعاتش آزار می‌دیدم. اما وقتی ناراحت بودم دوست داشت منجی من باشد و آرامم کند.

احساساتم را در زندگی مشترکمان خفه کرده بودم. با الکل تخدیرشان می‌کردم. دفنشان می‌کردم. فقط احساسات شوهرم برایم اهمیت داشت و امیدوار بودم با ایجاد فضایی خوشایند او-و گفتن و انجام‌دادن چیزهایی که می‌پسندد-جو کلی خانه را در اختیار داشته باشم.

آخرین لقمه را که فرومی‌دهم، شکمم بیرون می‌زند اما مثل قبل، خالی هستم.

«انسان به دو احساس عمده‌اش به یک طریق واحد پاسخ می‌دهد: عشق و ترس.»

من و سام قبلاً سر چیزهای بیخود زیاد دعوا کرده بودیم؛ مثل وقتی‌که یک بار یکی از گوشواره‌هایش را گم کردم یا موقعی‌که یادش رفته بود اجاره‌بها را پرداخت کند. اما امشب دعوا نمی‌کردیم. از دعوا بدتر بود. فاصله‌ای که میان ما ایجاد شده بود دلیلش فاصلهٔ فیزیکی نبود.

صدای آدم‌ها همان حالت‌ها را نشان می‌دهد و مغز ما قادر به رمزگشایی و تمایز نوسانات درک‌ناپذیر لحن افراد است.

این قسمت کارم را خیلی دوست دارم-دادن احساس خوب به مشتری‌ها. تن‌زدن لباس و دادن پول پای آنها باعث می‌شود که خیلی زن‌ها از خودشان بپرسند: خوش‌تیپ شدم؟ بهم می‌آد؟ واقعاً خوبه برام؟ این تردیدها را خوب می‌شناسم چون خودم هم بارها در همین موقعیت بوده‌ام

خاله‌شارلوت بااحتیاط می‌گوید «اولش خیلی باهاش خوش‌بخت بودی که. اون هم عاشقت بود.» هر دو جمله درست بود. من هم با سر تأییدش کردم. «بعضی‌وقت‌ها اینها کافی نیست.»

تمام صورتش برافروخته بود. چشم‌های تنگش سیاه شده بود اما وحشتناک‌ترین چیزش صدایش بود. این تنها چیزی در او بود که برایم آشنا بود. این همان صدایی بود که شب‌های بسیاری آرامم کرده بود و قسم خورده بود دوستم داشته باشد و حمایتم کنم.

در زندگی مشترکمان، سه حقیقت متفاوت بود که گاهی جای همدیگر را می‌گرفتند. حقیقت ریچارد، حقیقت من و حقیقت واقعی که تشخیص آن همیشه دشوار است. این در هر رابطه‌ای صادق است: اینکه خیال کنیم با کسی دیگر یکی شده‌ایم درحالی‌که مثلثی شکل داده‌ایم که قضاوتی خاموش و ناظر بر آن حاکم است.

کمی جلوتر و در پیاده‌رو، زن و مردی دست در دست هم دارند. انگشت‌هایشان را در هم قلاب کرده‌اند و سرعت گام‌هایشان یکی است. اگر می‌خواستم رابطه‌شان را تعریف کنم باید می‌گفتم خوش‌بخت هستند. عاشق هستند. اما این دو احساس همیشه کنار هم حضور ندارند.

من و سام قبلاً سر چیزهای بیخود زیاد دعوا کرده بودیم؛ مثل وقتی‌که یک بار یکی از گوشواره‌هایش را گم کردم یا موقعی‌که یادش رفته بود اجاره‌بها را پرداخت کند. اما امشب دعوا نمی‌کردیم. از دعوا بدتر بود. فاصله‌ای که میان ما ایجاد شده بود دلیلش فاصلهٔ فیزیکی نبود.

شناخت او از من بیشتر از شناخت من از او بود.

باید همین الان راه بیفتم. اما فقط روی تختش ولو شده‌ام و تصاویر مثل موج به ذهنم خطور می‌کنند و رد می‌شوند.

وست داشتم تدریس کنم. دوست داشتم سفر کنم. دوست داشتم تشکیل خانواده بدهم. اما به‌جای اینکه به‌سمت آینده بروم، داشتتم نقشهٔ فرار از گذشته می‌کشیدم

اما خاطرات بود که از قدیم برایش مانده بود و مانند خرقه‌ای سنگین روی دوشش سنگینی می‌کرد.

افکار وسواسی همه‌جا دنبال آدم می‌آیند.