بریده‌هایی از کتاب زنی میان ما

یکی از شجاعانه‌ترین کارهایی را که در عمرم دیده‌ام انجام می‌دهد: لبخند می‌زند.

جیغ در گلوی نلی شکست

وقتی به کلمه‌های نامزدش نگاه می‌کرد نفسی که از صبح در سینه‌اش سنگینی می‌کرد رها شد.

«انسان به دو احساس عمده‌اش به یک طریق واحد پاسخ می‌دهد: عشق و ترس.»

درمورد سال فارغ‌التحصیلی صراحت نداشت و اگر لازم بود دروغ گفت.

آفتاب کم‌رمق موقع بیدار شدنم باعث شد خیال کنم بیرون، هوا گرم است.

مغز ما ویژگی زیرکانه‌ای دارد که ما را از خطر آگاه می‌کند

این حس که جهان و امکان‌های بی‌شمارش به روی آنها باز است.

امشب درمورد این زنگ‌خورها با او صحبت می‌کرد.

امروز ده جلسه برای اولیا و مربیان بهارهٔ کلاس سه‌ساله‌ها داشت.

درهمین‌حال متوجه یک النگوی پلاتینیوم روی صندلی رختکن می‌شوم. برمی‌دارمش و می‌دوم تا به هیلاری برسم. وقتی صدایش را می‌شنوم می‌خواهم به اسم صدایش کنم، دارد به خواهرش می‌گوید «بیچاره، مرده خونه داشت، ماشین داشت، همه‌چی داشت...» لحن دل‌سوزی واقعی‌اش را حس می‌کنم. «واقعاً؟ نرفت وکیل بگیره؟» هیلاری شانه بالا می‌اندازد و می‌گوید «آبروش رفت، بدبخت.» انگار سرم محکم به دیواری نامرئی می‌خورد. از دور نگاهش می‌کنم. وقتی دکمهٔ آسانسور را می‌زند برمی‌گردم تا ابریشم‌ها و پشم‌هایی که کف اتاق پرو ریخته بود را تمیز کنم. اما قبلش دست‌بند پلاتینیوم را به دستم می‌اندازم.

الان که دستیار فروش ساکس در طبقهٔ سوم برچسب طراحی هستم حقوقم به پورسانتی که می‌گیرم بستگی دارد.

موهایم را سشوار می‌کشم و متوجه می‌شوم ریشهٔ موهایم معلوم شده.

زیر آفتاب تنبل بهاری.

دامن پف‌دارش را از دستمال پر کرده بودند تا فرم خودش را از دست ندهد.

من از طوفان نمی‌ترسم چون می‌دونم چطور کشتی‌مو توی دریا جلو ببرم.

وقتی نباشد چه‌کسی دلش برایش تنگ می‌شود؟

یادت هست روزی که یادم دادی آفتاب همهٔ رنگ‌های رنگین‌کمان را در خود دارد؟ تو آفتاب من بودی. تو یادم دادی چطور رنگین‌کمان را پیدا کنم... .

وقتی دختربچه بودم و مادرم به چیزی احتیاج داشت که من خیال می‌کردم «روزهای خاموشی» است به خاله‌شارلوت که خواهر بزرگ‌تر مادرم بود زنگ می‌زدم.

اما حالا خوش‌حالم که وقتی ریچارد از من خواست