بریده‌هایی از کتاب صید ماهی بزرگ

مراقبه را زمانی شروع کردم که پر از ترس و نگرانی بودم. در خودم احساس خشم و افسردگی داشتم. من این خشم را غالباً روی همسر اولم خالی می کردم. پس از آنکه حدود دو هفته از مراقبه کردنم گذشت، او پیش من آمد و گفت، «چیزی شده؟» لحظه ای ماتم بُرد. بعد پرسیدم، «منظورت چیه؟» و او گفت، «خشمت کجا رفته؟» خودم هم نفهمیده بودم که کِی محو شده بود.

گاه محدودیت باعث خلاقیت می شود. اگر پول فراوان داشته باشی، آسوده ای و به گمانت هر مشکلی پیش آید با پول حلش می کنی. لازم نیست خیلی فکر کنی. ولی اگر در مضیقه باشی، گاه ایده های خلاق و ارزانی به ذهنت می رسد.

آن که شادی اش از درون است، رضایت اش از درون است، و روشنایی اش همه از درون،

اگر کاری را انجام دهی که به آن باور داری و شکست بخوری، همچنان پیش خودت سربلندی. ولی اگر به کارت باور نداشته باشی و شکست بخوری، مثل این است که دو بار بمیری. فوق العاده غم انگیز است.

تمام آسمان را در دستمالی کوچک پیچیدن آسان تر است از رسیدن به شادی حقیقی بدون شناخت خود. اوپانیشادها

پس زندگی هنری یعنی باید فراغت داشته باشی تا اتفاق های خوبی را رقم بزنی. برای کارهای دیگر وقت چندانی نخواهی داشت.

«شادی حقیقی در درون نهفته است.»

ایده ها همچون ماهی اند. برای صید ماهی کوچک می توانی در سطح آب بمانی. ولی اگر می خواهی ماهی بزرگ بگیری، باید به عمق بروی. ماهی های اعماق، قوی تر و ناب ترند. آن ها درشت، انتزاعی و بسیار زیبا هستند. من ماهی خاصی را می خواهم که به کارم می آید؛ ماهی ای که بتوان به سینما ترجمه اش کرد. گرچه آن پایین همه نوع ماهی در حال شنا کردن اند: ماهی برای تجارت، ماهی برای ورزش، ماهی برای همه چیز. همه چیز، هر آنچه به حساب آید، از ژرف ترین سطح بالا می آید. فیزیک مدرن آن سطح را «میدان واحد» می نامد. هرچه هُشیاری ــــ آگاهیِ ــــ تو بیشتر شود، به آن منبع ژرف نزدیک تر می شوی و ماهی بزرگ تری صید می کنی.

خشم و افسردگی و غم به دردِ قصه ها می خورند، ولی برای فیلم ساز یا هنرمند در حکم زهرند. آن ها انبُرقفلی خلاقیت اند. اگر گیر این انبر بیفتی، به آسانی نمی توانی از تخت خواب دل بکنی و تجربهٔ چندانی از جریان فکر و خلاقیت نخواهی داشت. باید زلال باشی تا بتوانی خلق کنی. باید بتوانی ایده صید کنی.

آن که شادی اش از درون است، رضایت اش از درون است، و روشنایی اش همه از درون