بریده‌هایی از کتاب نگاهی به رابطه‌ عبد و مولا

اگر دعا نکنی، خدا اصلاً بنده‌بودن تو را قبول ندارد.

خدای متعال در قرآن کریم بعد از اینکه می‌فرماید: «اُدعونی اَستَجِب لَکُم؛ مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم» در مورد کسانی که دعا نمی‌کنند و از خدا درخواستی ندارند، عبارت «تکبر از عبادت» را به‌کار می‌برد:

هر گناهی که ما می‌کنیم به خودمان ظلم می‌کنیم.

طلب بخشش گناه مثل این می‌ماند که دستت را روی تخته قصابی بگذاری، بعد با ساطور بزنی و انگشتانت را قطع کنی، بعد بگویی خدا بیا این انگشتانم را وصل کن! کدام آدم عاقلی این کار را می‌کند؟ حالا خدا معجزه کند، انگشت‌های تو را وصل کند. بخشش گناه هم چیزی شبیه معجزه است.

. استغفار احساساتی را در انسان ایجاد می‌کند که مجموعه این احساسات، احساسات عبد است نسبت به مولای خود.

در روایت داریم که مؤمن باید روزانه پنجاه آیه قرآن تلاوت کند، تو اگر نمی‌توانی روزی یک صفحه قرآن بخوان ولی ملزم باش که این یک صفحه‌ات ترک نشود.

از یکی از اولیای خدا برنامه خواستم. ایشان به من برنامه داد و فرمود که این برنامه را به دیگران هم بگو. یکی از مواردی که ایشان فرمودند این بود که «اگر می‌توانی هر روز یک سوره یاسین بخوان و آن را به حضرت زهرا (س) هدیه کن.» اگر شما همین یک کار ساده را انجام بدهی، بعد از یکسال می‌بینی ارتباط خاصی با حضرت زهرا (س) پیدا می‌کنی.

امام صادق (ع) فرموده‌اند اگر خواستید برنامه‌ای داشته باشید، حداقل یکسال بر آن مداومت داشته باشید.

حضرت آیت‌الله العظمی بهجت از استادشان مرحوم قاضی نقل می‌کنند که فرمودند: «اگر کسی نمازش را اول وقت به جا آورد و به جایی نرسید، آب دهان به صورت من پرتاب کند.»

امیرالمؤمنین (ع) فرموده‌اند: «اجْتِنَابُ السَّیئَاتِ أَوْلَی مِنِ اکتِسَابِ الْحَسَنَات؛ دوری از گناهان مهم‌تر از انجام حسنات و خوبی‌هاست.‌»

در روایت می‌فرماید که اگر خدا از کسی تنها یک حسنه را قبول کند او را از عذاب آخرت می‌رهاند.

امام صادق (ع) می‌فرماید: «وَ لَوْ نَظَرُوا إِلَی مَرْدُودِ الْأَعْمَالِ مِنَ الله عَزَّ وَ جَلَّ لَقَالُوا مَا یتَقَبَّلُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَحَدٍ عَمَلا؛ اگر مردم به اعمالی که از جانب خدای متعال بازگشت داده شده و مقبول نمی‌شود نگاه می‌کردند، می‌گفتند خدای بزرگ از هیچ کسی عملی را قبول نکرده است.»

ذات ما جوری طراحی شده که عبد یکی باشد.

مقبولیت عمل، یعنی اینکه عمل ما این نتیجه را داشته باشد که ما را به خدا نزدیک کند.

رشد انسان معنایی جز «تقرّب الی‌الله» یعنی حرکت به سوی پروردگار و نزدیک شدن به او ندارد.

در آیه ۱۶ سوره مبارکه انعام آمده است. هر کس کار خوب هم انجام داده باشد، هنری نکرده، خدا توفیق کار خوب را به او داده است. هر کسی وارد بهشت می‌شود به‌خاطر رحمت الهی است نه اعمال خودش.

عرفا می‌گویند حضور «من» در امر واجب کمتر است، به همین دلیل نور امر واجب بیشتر است. اگر سی روز یک ماه دیگر را هم روزه بگیری، باز مثل ماه رمضان نمی‌شود. چون ماه رمضان واجب است، اما آنها که واجب نبود.

پنهان‌ترین و اساسی‌ترین نیاز انسان که باید با تلاش بسیار آن را بیدار کرد، حسّ پرستش است.

قرآن بخوانید. قرآن را که می‌خوانید کم‌کم باورتان می‌شود خدا چه دستوراتی می‌دهد، چه تهدیدهایی می‌کند، چه مجازات‌هایی در نظر گرفته، وقتی خدایی‌کردن او را می‌بینی، کم‌کم به او احساس نیاز می‌کنی.

اگر کسی را بپرستی یکی از آثارش این است که «اشدُّ حُبّاً» می‌شوی. البته کمی آثارش عجیب و غریب است. آیا ما این‌گونه هستیم؟