بریده‌هایی از کتاب نگاهی به رابطه‌ عبد و مولا

«خدایا! من می‌خواهم عبد شوم، مقرّب درگاهت شوم.»

«خدایا! من می‌خواهم خیلی نزد تو عزیز شوم.»

ما برای خیلی از مناسبت‌هایی که خرج می‌دهیم، روایت صریح نداریم، ولی روایت داریم که در عید غدیر بر خانواده و اطرافیانتان توسعه دهید، تا خدا در مالتان فزونی پدید آورد.

شیطان می‌گوید: «لَن یسلَمَ مِنّی صاحِبُ المالِ من إحدی ثلاثٍ أغدو علَیهِ بهِنَّ و أرُوحُ: أخذُهُ مِن غیرِ حِلِّهِ، و إنفاقُهُ فی غیرِ حَقِّهِ، و اُحَبِّبُهُ إلَیهِ فیمنَعُهُ مِن حَقِّهِ؛ صاحب مال در یکی از این سه مورد از دست من نخواهد رَست و صبح و شب با این سه پیش او می‌روم: به دست آوردن مال از راه غیرحلال، خرج کردن نابجای آن، و اینکه مال را محبوب او می‌گردانم و در نتیجه حق و حقوق آن را نمی‌پردازد.»

به این نیت انفاق نکن که خدا به تو اجری بدهد، بلکه به این نیت انفاق کن که کم‌کم برایت جا بیفتد که تو مالک نیستی و تنها خداست که مالک حقیقی است.

ما همیشه از سه طریق می‌توانیم بر روح و جان خود تأثیر بگذاریم و آن را تعالی یا تنزل دهیم و تقویت یا تضعیف کنیم: راه اندیشه، راه قلب و را ه عمل

می‌فرماید که تو از من بترس، من همه آدم‌ها را از تو می‌ترسانم.

«اگر دستت به ایمان نمی‌رسد، حداقل وجدانت را نگاه کن!»

در هر حال، صاحب شما کس دیگری است. نگران گذشته و آینده هم نباشید. وقتی خدا به تو دستور می‌دهد، با طیب خاطر دستورش را گوش کن، نترس چیزی کم نمی‌آوری!

آی جوان‌ها، همیشه این حالت را برای خودتان نگاه دارید. آیا خدا به اندازه بابا در دوران راهنمایی و دبیرستان نمی‌ارزد؟ به اندازه بابا نمی‌تواند برایتان کار کند؟ مگر نمی‌خواهید قرار پیدا کنید؟ ببینید بچه‌ها چقدر قرار و آرامش دارند. اگر آنها بابا دارند، شما هم خدا دارید.

امام صادق (ع) در ذیل روایتی، منشاء گمراهی را غفلت و منشاء هدایت را ذکر عنوان می‌کنند.

فلسفۀ انفاق این است که خدای متعال می‌خواهد ببیند که وقتی تو را به انفاق توصیه کرد، آیا دلت می‌لرزد یا نه.

ولی حکیم معمولاً این‌گونه است که با دیدن یک امر جزئی و کوچک به یک قاعده کلی صحیح و جامع می‌رسد

فرق حکیم با عالم این است که عالم باید تمام معادله را مرحله به مرحله حل کند تا به جواب برسد، ولی حکیم با اندکی تأمل و بدون طی کردن بسیاری از مقدمات، جواب را در می‌یابد.

علم و دانش به یادگیری نیست. بلکه نوری است که خدا در دل کسی که می‌خواهد او را هدایت کند، قرار می‌دهد. اگر طالب علم هستی ابتدا بندگی حقیقی را در جان خود جستجو کن. و علم را برای عمل‌کردن بیاموز و از خدا طلب فهم کن تا خدا همه چیز را به تو بفهماند.»

سپس حضرت بعد از اندکی تأمل فرمود: «ای اباعبدالله چه می‌خواهی؟» گفتم: «از خدا خواسته‌ام که دلت را نسبت به من متمایل گرداند و از علمت به من نصیب گرداند.»

«من از جانب حکومت تحت‌نظر هستم و از طرف دیگر در تمام ساعات شبانه‌روز برای خودم اذکار و اعمالی دارم که باید به آنها بپردازم، مرا رها کن و سراغ «مالک» برو همان‌گونه که تاکنون همین کار را می‌کردی.»

«هرکه در این بزم مقرب‌تر است/ جام بلا بیشترش می‌دهند.»

من برایم خیلی جالب است. خدا اصلاً تعارف ندارد. خیلی محکم است. رُک و رو راست همه حرفش را می‌زند.

از این زاویه که نگاه کنیم، قرآن به آدم حال نمی‌دهد، حال آدم را می‌گیرد.