بریده‌هایی از کتاب این شفا برسد به دست مجروح‌ترین رویاها

اينجا تابستان‌ها پُر از بستنی‌ست دکترها مرا از داشتن آزادی منع کرده‌اند، می‌گويند ما هرگز به کسی قولِ نجات نداده‌ايم، شعر هم ... چيز است، و چيز در لغت‌نامه دهخدا همان چيز است!

خُب ... هر وقت مثلِ مادرم دعايت می‌کنم می‌شنوم دريا آهسته با خودش می‌گويد: - آمين ...!

دختر ...! من اين روزها گرفتارِ همين حال و هواهای بی‌هوده‌ام، تماس ... با تو!

بعضی وقت‌ها بعضی پزشک‌ها مسئول کفْن و دفنِ کلمات می‌شوند.

من به ايامی دور سليمان‌ام می‌خواندند در ترانه‌های دخترانِ اورشليم.

راز ماه، رُخسار، سپيده دم و دختری که ابريشم و انار مترجمِ لهجه بوسيدن‌اش بودند.

راه‌ها مانده تا خيلی غروب اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟   چقدر شعر بخوانيم هی بی‌شفایِ درد؟! درد داری مگر - بی وضو - پا به اين همه واژه گذاشته‌ای ... چه کنی؟ لااقل حرفی بزن ...!

وَ حاشا ...! گاهی همين طوری از خانه بزن بيرون، بی‌خيالِ هر چه که هست، وَهْمِ هوا از حيرتِ نَمورِ علف لبريز است، خُنکاست، خدايی کن ...! عشق همين است ديگر، تو بايد از گَردنه‌هایِ بارانْ‌گيرِ بسياری بگذری، اين را پايت نوشته‌اند!

ببين چقدر دروغ گفته‌ايد که سنگ هم می‌ترسد مُهرِ نمازتان شود.

بشر موجودِ بی‌کاری‌ست. باور کن ...!

دردسرتان نمی‌دهم برای من همين حسِ آرامِ بی‌سبب کافی‌ست تا باور کنم دنيا پُر است از چيزهای خوب چيزهای دلپذير.

هيچ نيست اِلا ... که هيچ نيست.

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟

من برای همين آمده‌ام تا عين از حروفِ الفباء بگذرد به عشق تو تا شين از تولدِ نوشتن بگذرد به عشق تو تا قاف از قوسِ آسمان بگذرد به عشق تو

من حوصله را بی‌تو بهانه کرده‌ام، وگرنه گاهی سَر به بالایِ تو مُردن ... که کاری ندارد!

او که منتظر است تا از اندوهِ ديگران ... به شادی اندر شود، به شقاوت اندر خواهد شد.

صبح شد خورشيد ... خسته خسته بالا آمد بگويی نگويی انگار گريه کرده بود داشت زير لب می‌گفت: به خدا من مسئولِ بی‌چراغیِ شبِ نبوده‌ام هرگز!

خوب است که آدمی سرانجام می‌ميرد، وگرنه دنيا را شعر برمی‌داشت!

اين حرف‌ها را بگذاريد برای بعد ... گورهاست پيشِ روی شما - پياپی و پی‌کشان - که شما را تنها به تاريکیِ اَزَل طلب می‌کند. فقط همين ...!

به بهانه بيداری ... خوابم، يا بيدار مانده‌ام از دردِ اين همه خواب!