بریده‌هایی از کتاب این شفا برسد به دست مجروح‌ترین رویاها

دنيا اگر دُرُست است پس من چرا اين همه خواب می‌بينم انگار تو را از من گرفته‌اند

وحیِ واژه همان وثيقه آزادیِ آدمی است.

خورشيد ... خسته خسته بالا آمد بگويی نگويی انگار گريه کرده بود داشت زير لب می‌گفت: به خدا من مسئولِ بی‌چراغیِ شبِ نبوده‌ام هرگز!

سربازانِ ظلمتِ عُظما آمدند ماه را لنگان لنگان به مَسْلَخ تاريکی بردند

زندانی مُرده وُ زندانبان همچنان باقی است. زندانی مُرده وُ زندان همچنان باقی است.

من هم مثل شما پُشتِ پلک کلمات کمين کرده‌ام تا زندگی در شفا و شادمانی ذخيره شود. شعر برای شُستنِ شب از ظلمت آمده است

بی نياز ... تا آخرِ دنيا گاهی که دلم برای بعضی ناگفته‌ها لَک می‌زند، خودم را مجاب می‌کنم: هنوز وقت بسيار است ...

دختر ...! من اين روزها گرفتارِ همين حال و هواهای بی‌هوده‌ام، تماس ... با تو!

اينجا تابستان‌ها پُر از بستنی‌ست دکترها مرا از داشتن آزادی منع کرده‌اند، می‌گويند ما هرگز به کسی قولِ نجات نداده‌ايم، شعر هم ... چيز است، و چيز در لغت‌نامه دهخدا همان چيز است!

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟

او که منتظر است تا از اندوهِ ديگران ... به شادی اندر شود، به شقاوت اندر خواهد شد.

شرير و بدانديش، شرير و بيدادگر، در خاکستر خويش خواهد سوخت و در سوختْ بارِ خويش خاکستر خواهد شد. نه ظالم بر سريرِ ستم باز می‌ماند، نه مُقَلِد ظلمت در آبرو.

اجازه ندهيد عده‌ای به نام خداوند آستينِ آسمان را در خونِ کبوتران بشويند!

خودت را پیْ‌پایِ من پير نکن، من هرگز هيچ آغازی نداشته‌ام.

ماه، رُخسار، سپيده دم و دختری که ابريشم و انار مترجمِ لهجه بوسيدن‌اش بودند.

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟

من برای همين آمده‌ام تا عين از حروفِ الفباء بگذرد به عشق تو تا شين از تولدِ نوشتن بگذرد به عشق تو تا قاف از قوسِ آسمان بگذرد به عشق تو

گاهی همين طوری از خانه بزن بيرون، بی‌خيالِ هر چه که هست، وَهْمِ هوا از حيرتِ نَمورِ علف لبريز است، خُنکاست، خدايی کن ...!

شعر برای شُستنِ شب از ظلمت آمده است

خبر آورده‌اند که موسمِ زوالِ کاملِ ظلمت است.