بریده‌هایی از کتاب این شفا برسد به دست مجروح‌ترین رویاها

گاهی همين طوری از خانه بزن بيرون، بی‌خيالِ هر چه که هست، وَهْمِ هوا از حيرتِ نَمورِ علف لبريز است، خُنکاست، خدايی کن ...! عشق همين است ديگر، تو بايد از گَردنه‌هایِ بارانْ‌گيرِ بسياری بگذری، اين را پايت نوشته‌اند!

سرشار شدن از شعر، رسيدن به شفاست.

همه هستی مهم‌تر از اين نيست؛ که اين مگسِ خسته را تماشا کنی فقط: اين مگسِ گرماپَرَست رویِ دسته ليوانِ چای ...

قفل قفل قفل ... قصه مکررِ ما همين است قصه مکررِ اين هزاره همين است.

يا تو راست می‌گويی من باورم سخت است، يا من دروغ می‌گويم تو باورت ساده.

بعضی وقت‌ها بعضی پزشک‌ها مسئول کفْن و دفنِ کلمات می‌شوند.

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟

اجازه ندهيد عده‌ای به نام خداوند آستينِ آسمان را در خونِ کبوتران بشويند!

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟

ايامِ دزد است موسمِ گرگ است روزگارِ حرامی ...!

ببين چقدر دروغ گفته‌ايد که سنگ هم می‌ترسد مُهرِ نمازتان شود.

اتفاقی افتاده است آيا؟ يعنی ممکن است مردم مشکلی داشته باشند؟ آنجا آيا ...؟ اصلاً آدمی ... حق دارد به تنهايیِ آدمی اشاره کند؟ آخر اين چه منزلی‌ست که مادرانِ خسته ما دلشان هزار بی‌راهه می‌رود!

دنيا ... تا چشم کار می‌کند ديوار است درنده است درد است.

قبول ...! مادرم هميشه می‌گفت: ننويس، مگر که رؤيانويسِ دخترانِ يتيم شوی، دخترانِ غمگين دخترانِ تنها ...   همين است هنوز، زن برای من مَزاميرِ ماه و نمازِ رابعه است.

يک حَبه قند، قصه بايزيدِ بسطامی، رنگِ ولرم چای، و انکسارِ نور بر قوسِ بريده باد.   (من در مَقامِ شاعری بزرگ دارم به دغدغه‌های بی‌هوده اين جهان فکر می‌کنم.) هی مگسِ مضطرب، آرام باش ... آرام باش!

شبيهِ کسی مابينِ سال‌های تير و مرداد خيلی‌ها انگار همه چيز را می‌دانند، و حتی می‌دانند عشق هفت شرطِ مهم دارد.   هفتمين شرط را از من نپرس، به تو دروغ خواهم گفت!

آدمی از عَبث زندانی مُرده وُ زندانبان همچنان باقی است. زندانی مُرده وُ زندان همچنان باقی است.   بشر موجودِ بی‌کاری‌ست. باور کن ...!

هومِ مقدس هر وقت حس می‌کنم دوستم داری با يک استکانِ چای به رؤيای کشفِ کائنات می‌روم.   واقعا چه حسِ خاصی دارد اين که روزگاری دو گلبرگِ روشن از يکی مهرگياه بوده‌ايم.

تو هستی تو مالِ منی تو از خودِ منی، و چقدر خوب است که خداوند تو را فقط برای من آفريده است.

گاهی که دلم برای بعضی ناگفته‌ها لَک می‌زند، خودم را مجاب می‌کنم: هنوز وقت بسيار است ...