بریده‌هایی از کتاب این شفا برسد به دست مجروح‌ترین رویاها

من برای همين آمده‌ام تا عين از حروفِ الفباء بگذرد به عشق تو تا شين از تولدِ نوشتن بگذرد به عشق تو تا قاف از قوسِ آسمان بگذرد به عشق تو هی دخترِ دلنشينِ حَوّاها!

کاش اين سيگارِ لعنتی را ترک نمی‌کردم، به کارم می‌آمد همين اوقاتِ بی‌شرف!

به شما می‌گويم: او که منتظر است تا از اندوهِ ديگران ... به شادی اندر شود، به شقاوت اندر خواهد شد.

هی مادينه هم خويش من، پيشِ من نه کم از تمام، يا هيچ ميا، يا تمام بيا ...!

دروغِ محض خودت را پیْ‌پایِ من پير نکن، من هرگز هيچ آغازی نداشته‌ام.

همين‌جا همين الآن وسطِ همين واژه‌ها من بُريده‌ام ...

زندانی مُرده وُ زندانبان همچنان باقی است. زندانی مُرده وُ زندان همچنان باقی است.   بشر موجودِ بی‌کاری‌ست. باور کن ...!

هر وقت حس می‌کنم دوستم داری با يک استکانِ چای به رؤيای کشفِ کائنات می‌روم.

نه ماهی ... آب را به دريا نشان خواهد داد نه من تو را به تنهايیِ آدمی!

ببين چقدر دروغ گفته‌ايد که سنگ هم می‌ترسد مُهرِ نمازتان شود.

نمی‌دانم اين سه‌شنبه چندم فروردين است. رو به کدام سوی جهان می‌رود. نمی‌دانم چرا گاهی اين همه از دنيا و آدمی خسته‌ام. نمی‌دانم واژه بی‌شمارِ عشق چرا هرگز اسمِ ديگری نداشته است.   نمی‌دانم واقعا به بهانه بيداری ... خوابم، يا بيدار مانده‌ام از دردِ اين همه خواب!

پيشِ من نه کم از تمام، يا هيچ ميا، يا تمام بيا ...!

خدايا ... خدايا کلمه کافی‌ست برايم گلوله بفرست.

خوب است که آدمی سرانجام می‌ميرد، وگرنه دنيا را شعر برمی‌داشت!

به من نگاه کن من درياها پسِ پلک‌های خود دارم.

عقلِ محض، چيز مزخرفی‌ست. آدم‌های کتابْ خوانده هم دروغ می‌گويند می‌گويند دنيا درد دارد

کاش اين سيگارِ لعنتی را ترک نمی‌کردم، به کارم می‌آمد همين اوقاتِ بی‌شرف!

می‌خواهم بروم زيرِ پوستِ پروانه پناه بگيرم، به نور ... چه ربطی دارد!

به من نگاه کن من درياها پسِ پلک‌های خود دارم.

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟   چقدر شعر بخوانيم هی بی‌شفایِ درد؟! درد داری مگر - بی وضو - پا به اين همه واژه گذاشته‌ای ... چه کنی؟ لااقل حرفی بزن ...!