بریده‌هایی از کتاب این شفا برسد به دست مجروح‌ترین رویاها

هر چه زودتر اگر صبح نشود، من همه چيز را می‌گذارم می‌روم جايی دور ...!

گاهی که دلم برای بعضی ناگفته‌ها لَک می‌زند، خودم را مجاب می‌کنم: هنوز وقت بسيار است ...

به من نگاه کن من درياها پسِ پلک‌های خود دارم.

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟

عشق همين است ديگر، تو بايد از گَردنه‌هایِ بارانْ‌گيرِ بسياری بگذری

هی مادينه هم خويش من، پيشِ من نه کم از تمام، يا هيچ ميا، يا تمام بيا ...!

شعر برای ديدنِ رؤيا آمده است

شعر برای شُستنِ شب از ظلمت آمده است

زنهار ... شرير و بدانديش، شرير و بيدادگر، در خاکستر خويش خواهد سوخت و در سوختْ بارِ خويش خاکستر خواهد شد. نه ظالم بر سريرِ ستم باز می‌ماند، نه مُقَلِد ظلمت در آبرو. هول ... هول ... هول است اين، و هول زده‌گان هلاک خواهند شد. اين فرمانِ پيامبرِ پروانه‌ها و باران است. خوشا او که در رغبتِ رؤياها زندگی می‌کند. او راه به راه ... رو به رهايی خواهد رفت. درياست او، بی‌پايان است او، رستگار است او، او که با شريران مشورت نمی‌کند. او که در موسيقی می‌زی‌اد، او که مأمنِ رقصندگانِ ملکوت است. پرهيزگار است او که شادمانی همگان را پاس می‌دارد، پندارِ عشق را سپاس می‌دارد. زنهار ... به شما می‌گويم: او که منتظر است تا از اندوهِ ديگران ... به شادی اندر شود، به شقاوت اندر خواهد شد. او نيز در استهزاء ذراتِ ظلمت، فنا خواهد شد.

چه بسيار خردمندانِ بی‌هراس که هرگز بی‌هراس نزيسته‌اند.   چه بسيار ابلهانِ شيردلی که شب در خواب به خود شاشيده‌اند از هراس.

شما هم برگرديد، طَبَرستان تاريک است، اجازه ندهيد عده‌ای به نام خداوند آستينِ آسمان را در خونِ کبوتران بشويند!

به من نگاه کن من درياها پسِ پلک‌های خود دارم.

آنجا که تويی، حتما هوا روشن است هنوز

دنيا ... تا چشم کار می‌کند ديوار است درنده است درد است.

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟

در اين باره اين حرف‌ها را بگذاريد برای بعد ... گورهاست پيشِ روی شما - پياپی و پی‌کشان - که شما را تنها به تاريکیِ اَزَل طلب می‌کند. فقط همين ...!

خُب ... هر وقت مثلِ مادرم دعايت می‌کنم می‌شنوم دريا آهسته با خودش می‌گويد: - آمين ...!

راز ماه، رُخسار، سپيده دم و دختری که ابريشم و انار مترجمِ لهجه بوسيدن‌اش بودند.

دنيا ... تا چشم کار می‌کند ديوار است درنده است درد است.

حدودِ هزار سال پيش از اين، يک روز در مسجد سليمان گفتم: آنقدر از شما دور خواهم شد که فراموش کنيد نام کوچکم چه بوده است.   هی بی‌فايده‌هایِ بی ...! من جای دوری نرفته‌ام من آنقدر به شما نزديکم که مرا نمی‌بينيد.   فعلاً به قولِ اهلِ کتاب: الوداع واويلایِ جنوبگان!